สิ่งที่หวังไว้ ในปีใหม่นี้...

ผมเขียนบทความชิ้นนี้ในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ของวันที่ ๒๗ ธันวาคม ซึ่งถ้านับกันไปแล้ว ก็อีกไม่กี่วันที่เราจะได้ข้ามผ่านปี ๒๕๔๙ อันสับสนอลหม่านกันไปได้สักที

ซึ่งก็เป็นธรรมเนียมชีวิตของหลายๆ คน ที่คงใช้เวลาช่วงนี้ทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนี้ และคิดถึงสิ่งที่คาดหวังตั้งใจอยากให้เป็นในปีต่อไป

สำหรับตัวผมเอง ก็มีสิ่งที่หวังไว้เหมือนกัน ที่ผมหวังว่าถ้าเป็นไปได้จริงๆ ขอให้เมื่อผมหลับไปในคืนวันที่ ๓๑ ธันวาคม แล้วตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่ ๑ มกราคมแล้ว ทุกสิ่งมันจะเปลี่ยนไปตามที่คาดหวัง

ไม่ว่าคุณจะอยากฟังหรือเปล่า แต่ไหนๆ คุณก็หลวมตัวเข้ามาอ่านคอลัมน์นี้เสียแล้ว ก็ฟังเสียหน่อยแล้วกันครับ

ผมหวังว่าผมจะได้เห็นสถานีโทรทัศน์และวิทยุที่ "เสรี" จริงๆ โดยไม่ต้องพึ่งรายได้จากการโฆษณา (ใช้การเก็บภาษีเครื่องรับอย่างที่บีบีซีเขาทำก็ได้นะ) แล้วด้วยความที่ไม่ต้องกังวลเรื่องโฆษณา ผมก็หวังว่าจะได้เห็นรายการสาระดีๆ รวมถึงรายการเพลงที่ไม่ต้องมีสังกัดค่ายเหมือนที่เป็นมาตลอด

ผมหวังว่าเมื่อผมเปิดวิทยุ จะพบว่ามีรายการเพลงดีๆ หลากหลายขึ้น ไม่ได้มีแค่รายการวิทยุแบบ "เขียวๆ หวานๆ นุ่มๆ ง่ายๆ บริสุทธิ์ๆ" หรือรายการประเภทเปิดแต่เพลงฮิตอยู่นั่น พร้อมๆ กับรายการวิทยุดีๆ ที่มีอยู่ก็พากันมีโฆษณาเข้ามาอย่างแน่นขนัด (ถึงตรงนี้ก็ขอเชียร์ให้แฟนๆ บ้านบรรทัดห้าเส้นทุกท่านที่อยู่ในกรุงเทพฯ และปริมณฑลลองเปิดคลื่น ๙๙.๕ The Radio ดูเถอะครับ...ของเขาดีจริงๆ) ในขณะที่คลื่นวิทยุที่เน้นดีเจหน้าหล่อบางคลื่น อยู่ดีๆ ก็เกิดเหตุพิสดารขึ้น เมื่อบรรดาดีเจหน้าหล่อทั้งหมดต่างพากันสำนึกผิดว่าตัวเองจัดรายการไม่ได้เรื่อง และต่างตัดสินใจพักการจัดรายการชั่วคราว เพื่อไปเข้าคอร์ส การจัดรายการวิทยุเบื้องต้น

ผมหวังว่าแผ่นเอ็มพี ๓ จะสูญหายไปจากท้องตลาด เว็บไซต์ดาวน์โหลดเพลงจะหายไป ในขณะเดียว ค่ายเพลงใหญ่ๆ แถวอโศกจะเลิกติดตั้งโปรแกรมป้องกันการแปลงไฟล์เสียที (เอ่อ...พี่ครับ ศัตรูที่แท้จริงของพวกพี่เป็นแผ่นเอ็มพี ๓  นะคร้าบ ไม่ใช่บรรดาผู้บริโภคที่จะ rip เพลงเอาไปใส่ในเครื่องเล่น เอ็มพี ๓ ของตัวเองนะครับพี่) แถมเรายังสามารถหาอัลบั้มคลาสสิกเก่าๆ ของไทยมาเป็นเจ้าของได้ในราคาสมเหตุสมผล (พูดแล้วก็พลางนั่งคิดถึงราคา Box-Set ของพี่เต๋อที่ขายในราคาปก ๒,๐๐๐ กว่าบาทแล้วก็ได้แต่นั่งซึมกระทือ...)

ผมหวังว่านิตยสารบันเทิงของประเทศนี้จะเลิกสนใจข่าวประเทศผัว-เมียชาวบ้านหรือพวกปาปารัสซี่ แล้วหันมาเสนอเรื่องราวในวงการบันเทิงแบบที่ให้สาระกับคนอ่าน ในขณะที่หนังสือพิมพ์บันเทิงที่มีค่ายเพลงชื่อดังค่ายหนึ่งคอยสนับสนุน ก็ตัดสินใจเลิกลงข่าวโจมตีค่ายฝั่งตรงข้าม หันมาเสนอข่าวบันเทิงเชิงลึกเช่นกัน

ผมหวังว่าจะมีเทศกาลดนตรีดีๆ มากกว่าที่เราจะต้องรอ Fat Festival หรือเทศกาลเพลงแจ๊สแค่ปีละครั้ง-สองครั้งเท่านั้น

ผมหวังว่าคนทำเพลงตัวเล็กๆ จะมีพื้นที่กระจายผลงานที่เข้มแข็งขึ้น จนสามารถพึ่งตัวเองได้

ผมหวังว่าบก. ชูวัสและคุณจีรนุชจะพิจารณาเพิ่มค่าเรื่องให้ผม (ฮา...)

และสุดท้าย...ผมหวังว่า "บ้านบรรทัดห้าเส้น" จะยังคงเป็นพื้นที่เล็กๆ สงบๆ ที่บรรดาคนรักดนตรีทั้งหลายจะได้มานั่งคุยกันตามประสา ไม่ต้องทุ่มเถียงแบบลืมสติเหมือนพวกบ้าการเมืองจัดๆ ในเว็บบอร์ดหลัก

สุดท้ายจริงๆ...ผมหวังว่าคุณผู้อ่านทุกท่านจะมีความสุขกับชีวิตในปีใหม่ปีนี้

สวัสดีปีใหม่ครับ