ชีวิตในกาลเวลา

ไปเถิดไปตามรอยแสงตะวัน
ไปค้นหาความฝันอันเฉิดฉาย
กลีบดอกหญ้าจะเบ่งบานยิ้มทักทาย
ธารน้ำไหลใสเย็นเป็นกำลังใจ


ไปเถิดไปแสวงหาความเปล่าว่าง
ไปเถิดไปแผ้วถางทางสายใหม่
ค้นหาสัจธรรมประจำใจ
ประดับไว้ในชีวิต อิสรา...

บทกวีที่เขียนไว้นานและนานกลับผุดพรายเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง

ในวันที่เดินทางหวนกลับไปบนถนนสายเก่าที่เราจากมา...

ถนนเล็ก ๆ คดเคี้ยวไปสู่ทุ่งภูเขา
บางครั้งมองเห็นเหมือนมีบางสิ่งกวักมืออยู่ไหว ๆ
ถนนของอดีตที่มีทั้งชื่นสุขทุกข์หวัง...

(จำได้ไหม...ถนนสายนี้อยู่ในบางฉาก
ในหนังเรื่อง The Letter)

ระหว่างหยุดผ่อนพัก
ริมถนน ทุ่งนาของชาวนา
กำลังขุดร่องเตรียมเพาะปลูก
ครั้นมองผ่านเพิงพักใกล้ผุพังไกลออกไป
ดอยหลวงเชียงดาวยังคงเด่นตระหง่านอยู่อย่างนั้น

จากตีนดอยชีวิตไต่ไปบนความสูง
สูงขึ้นไป อ้อมป่าอ้อมดงดอย
เมื่อหันมาอีกครั้ง...
มองเห็นป่าเปลี่ยนสี ภูเขาสีน้ำเงิน

กี่นานแล้วหนอ...
ที่ชีวิตถูกพลัดหายไป
ไกลจากภูเขาของความศรัทธา

ในขณะหัวใจเราสั่นไหว
ทว่าดอยหลวงเชียงดาวยังคงมั่น
ไม่เคยเปลี่ยนแปลง...

ลมป่าพัดโชยมาเบา ๆ
ผู้เฒ่าลีซูร้องทักทาย
นานแล้วไม่ได้เจอกัน

ใช่,นานเหลือเกิน
ที่ไม่ได้ยินเสียงชีวิต...ดนตรีแห่งป่า
เสียงแคนน้ำเต้าดังขับขานกังวานอีกครั้ง...

เด็กน้อยลีซู
เริงร่า สดใส
ในแสงไฟ
ในคืนหนาว

และแล้วเสียงแคนน้ำเต้าก็บรรเลง
แสงไฟเต้นระบำ
หนุ่มสาวลีซูจับมือเต้นรำประจำเผ่า
ชีวิตรอบกองไฟ ขับไล่ความหนาว...

จวบจนดึกดื่น ต่างพากันแยกย้ายกันเข้านอน
ในกระท่อมของความสันโดษ.

ไก่ป่าขันแต่เช้าตรู่...
หลายชีวิตตื่นฟื้นอีกครั้ง
โน่นแสงเช้าฉายส่องมาแต่ไกล
ชีวิตสงัดนิ่ง
รอกาลเวลา

ตะวันกำลังเดินทางมา
ทักทายยอดดอยหลวงเชียงดาว
ก่อนโผล่พ้นกระจาย
ส่องแสงแดดอุ่นให้ชีวิตหลายชีวิตได้สัมผัส
แสงแรกแห่งปี....

ในห้วงยามนั้น, ยินเสียงผู้คนเมืองกรุงที่มาเยือน...
กล่าวคำพรแก่ลูกหลาน
สวัสดีปีใหม่...
ขอให้มีชีวิตมีความสุข และขอให้ลูกเป็นคนดีมีคุณธรรม

ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าทำไมคนนั้นถึงบอกย้ำอย่างนั้น
"...ขอให้เป็นคนดีมีคุณธรรม"
หรือว่าโลกตอนนี้ไร้คุณธรรม
หรือว่าปีนี้จำเป็นต้องมีคุณธรรมนำชีวิต...

นั่งอยู่ตรงนั้น
"นิคม คนดอย" หนุ่มใหญ่เจ้าของกระท่อม"ระเบียงดาว"

บ้านนาเลาเก่า
เต็มเปี่ยมน้ำใจ กาแฟ น้ำชาร้อน ๆ อวลด้วยไออุ่น

มะละกอลูกโตแทรกหว่างกระท่อมไม้ไผ่
นั่นหมายถึงอีกชีวิตหนึ่งใช่หรือไม่
ในอ้อมกอดของขุนเขา

อะซา อะลู อะเซอ...หญิงสาวลีซู
(ครั้งหนึ่งเธอคือลูกศิษย์ตัวน้อย...)
นั่งผิงแดดอุ่นยามเช้า
กับวิถีของความเรียบง่าย

ความอ่อนหวาน
ความสดใส
คือส่วนหนึ่งของธรรมชาติ
ของชนเผ่า

ในที่สุด,ชีวิต
จำต้องกลับคืนสู่โลกของความจริง
กลับไปสู่ถนนแห่งอาชีพและการงาน

เมื่อหันกลับไปมองอีกครั้ง...
ดอยหลวงเชียงดาว
ยังตระหง่านสูง คงมั่น ศรัทธา
มิเคยเปลี่ยนแปลง...