วัน (ที่คิดถึงตอนเป็น) เด็ก : มานี มานะ ปิติ ชูใจ

ยอมรับว่ามีความสุขมากที่ได้คิดถึงวันคืนตอนเป็นเด็ก

เมื่อก่อนวันเด็กก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมรอคอย จำได้ว่าพ่อจะบังคับให้ใส่ชุดนักเรียน พ่อให้เหตุผลว่าจะได้เข้าสวนสัตว์ฟรี และพ่อก็จะจูงมือผมขึ้นรถสองแถวเข้าไปในเมือง ไปสนามบินกันก่อน และค่อยไปสวนสัตว์

ตอนผมเป็นเด็ก ครอบครัวเราไม่ค่อยมีเงินกันมากนัก ตอนไปสนามบินเคยรบเร้าให้พ่อซื้อเครื่องบินกระดาษให้เพราะสีสันมันสวย และถ้าเห็นใครถือ จะรู้สึกว่าเท่ห์มาก แต่พ่อก็ไม่ซื้อให้ พ่อไม่ได้บอกว่าไม่มีเงิน แต่จำไม่ได้ว่าพ่อให้เหตุผลว่าอะไร  สักพักพ่อเดินกลับมาพร้อมเครื่องบินกระดาษที่ผมอยากได้ ใช่แล้วครับ พ่อเดินไปเก็บอันที่มันพังและเค้าทิ้งข้างๆกองขยะมา จริงๆ สภาพมันก็ไม่ได้พังขนาดไม่เป็นรูปเป็นร่าง แค่ปีกหักเล็กน้อย อารมณ์ที่ได้เครื่องบินเครื่องนั้นนี่ ก็เรียกว่า "หน้าบาน" เลยทีเดียว

ความทรงจำอย่างหนึ่งตลอดช่วงเวลาตอนเป็นเด็กคือ เพื่อนๆ ที่ชื่อ มานี มานะ ปิติ ชูใจ  จำได้ว่าตอนที่เรียนอยู่ตอนนั้น ก็เฉยๆ นะ รู้สึกว่าขี้เกียจด้วยซ้ำไป  แต่ไม่รู้ว่าทำไม พออายุยิ่งเพิ่มขึ้นความทรงต่อมานี มานะกลับยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ เรียกว่าเป็นเงาตามวัย  บางครั้งก็เผลอไผล ไปตัดสินคุณค่า หนังสือแบบเรียนภาษาไทยที่ใช้กันใน พ.ศ นี้ว่าไม่มีเสน่ห์เอาซะอย่างงั้น