โลกเขียน เธอเขียน ฉันเขียน

ลำแดดคลี่หมอกสายระบายพลิ้ว                   ทองกวาวปลิวลมปัดมาทัดหญ้า

ส้มแสดแซมน้ำค้างกลางทุ่งนา                     ลมเบิกฟ้ามาเกี้ยวเกี่ยวเส้นฟาง

เดินตามหาบทกวีในเช้าหนึ่ง                        ถามหาความลึกซึ้งจากโลกกว้าง

ใครจับจีบทองกวาวมาเรียงวาง                     และที่ปลั่งสล้างนั้นใครทำ

ใครช่างเขียนบทกวีมีชีวิต                            พลอยได้ยินเสียงนิดกระซิบพร่ำ

จุ๊บจิ๊บเจื้อยจำเรียงเคียงลำนำ                       ดอกไม้เผลอระบำตามทำนอง

เขียนไปเถิดบทกวีให้ฉันอ่าน                        เสพย์ความหวานบนทางที่เที่ยวท่อง

ถนนสายเหว่ว้าสอดตามอง                          กวีของผู้คนและหนทาง

เขียนมาสิดอกหญ้าผู้น่ารัก                          ถูกย่ำหักแหลกลาญจนเสียร่าง

โศกแค่ไหนกันหนอดอกหญ้าบาง                  น้ำตาฉันหล่นข้างกวีเธอ

เขียนมาสิผีเสื้อพเนจร                                ปีกว่ายฟ้อนแกร่งกล้ามาเสมอ

เสรีภาพล้ำค่ามาปรนเปรอ                           จนฉันเพ้อว่ามีปีกบินไปไกล

เขียนมาสิธารหนาวคราวเรือล่อง                   พาเรือไปเที่ยวท่องถึงไหนไหน

รอมน้ำฝนมากี่หยาดก่อนไหลไป                   ต้นน้ำอยู่หนใดดินหรือฟ้า

เขียนมาสิที่รักนักกวี                                  จิตภาพสุนทรีแห่งภาษา

อย่าปล่อยแล้งนานนักพักสายตา                  ลำแดดคลี่หมอกฟ้ามานั่นแล้ว

                   กวิสรา  อักษราภัค