วิถีคนจร

ตะวันอ่อนอิงฟ้ามาโอบเอื้อ
แดงระเรื่อริ้วทองรองเรืองสม
เหล่านกกาพาเล่นพริ้วริ้วสายลม
คนหนึ่งชมชื่นรสรัตน์อัสดง

ตะวันแดงแรงอ่อนจรถวิล
นกเจ้าบินโบยไปอย่าได้หลง
สู่ต้นเรือนรังรักพักพิงพง
ปิดตาลงหลับลาทิวาวาร

นกขมิ้นหมิ่นหมอนมาจรยาก
ตกลำบากบอกบ้าหรือกล้าหาญ
คือคนจรจากถิ่นมากินลาน
จากเรือนบ้านบ่งบอกออกท้าทาย

ทรนงนิ่งสงัดถนัดฝัน
ฝ่าคืนวันวิ่งวนวุ่นเวียนหาย
ยังยืนหยัดทัดท้าพายุพราย
เดินเดียวดายโดดโจนโยนทะยาน

แล้วทิ้งทุ่ม ทาสวัตถุปล่อยผุเน่า
คายของเก่ากิเลสรัดทัดประหาร
มุ่งแสวงสว่างกรรมธรรมทาน
จ่ายเจือจานแจ่มใจใครสักคน

แต่ใครเล่าเขาจะรับจะจับรู้
จะมองดูดั่งนักธรรมย้ำสักหน
แค่คนจร จรไปมาบ้าชอบกล
ยากรู้ต้นทิศทางสว่างใจ

เมื่อเขาทิ้งทาสวัตถุที่ผุแผ่ว
เสียงคนแว่วว่าเขามิเอาไหน
เมื่อเขาหยันหยามเงินเมินหนีไกล
เสียงคนไซร้ซ่านว่าบ้าบอ

เมื่อเขาปลงปล่อยวางทางชีวิต
หลายคนคิดคาดมาว่าเขาท้อ
เมื่อเขาทำธรรมทานผ่านจ่ายจ่อ
หลายคนพ้อบ่นมาว่ารำคาญ

เมื่อเขากล้ากร้าวต่อทรราช
ที่อำนาจเหนือประชามหาศาล
เสียงแผดเผาเขาอยากเป็นเช่นตำนาน
ไม่ประมาณมองตนสักหนครา

ใครหนอใครไม่มองตนสักหนหนึ่ง
ใครหนอใครถึงถ่อมตนพ้นประสา
ใครหนอใครไม่เรียนรู้ชีวา
ใครหนอบ้าบอกัน ฉันหรือเธอ

ความเท่าเทียมธรรมเนียมใครใคร่กำหนด
ใครออกกฎเขียนมาว่าเสมอ
อีกเสรีมีแห่งไหนใครเจอะเจอ
ใครบ่นเผลอแผ่วมาภราดร

เขาจึงย่างย้า

ตะวันอ่อนอิงฟ้ามาโอบเอื้อ
แดงระเรื่อริ้วทองรองเรืองสม
เหล่านกกาพาเล่นพริ้วริ้วสายลม
คนหนึ่งชมชื่นรสรัตน์อัสดง

ตะวันแดงแรงอ่อนจรถวิล
นกเจ้าบินโบยไปอย่าได้หลง
สู่ต้นเรือนรังรักพักพิงพง
ปิดตาลงหลับลาทิวาวาร

นกขมิ้นหมิ่นหมอนมาจรยาก
ตกลำบากบอกบ้าหรือกล้าหาญ
คือคนจรจากถิ่นมากินลาน
จากเรือนบ้านบ่งบอกออกท้าทาย

ทรนงนิ่งสงัดถนัดฝัน
ฝ่าคืนวันวิ่งวนวุ่นเวียนหาย
ยังยืนหยัดทัดท้าพายุพราย
เดินเดียวดายโดดโจนโยนทะยาน

แล้วทิ้งทุ่ม ทาสวัตถุปล่อยผุเน่า
คายของเก่ากิเลสรัดทัดประหาร
มุ่งแสวงสว่างกรรมธรรมทาน
จ่ายเจือจานแจ่มใจใครสักคน

แต่ใครเล่าเขาจะรับจะจับรู้
จะมองดูดั่งนักธรรมย้ำสักหน
แค่คนจร จรไปมาบ้าชอบกล
ยากรู้ต้นทิศทางสว่างใจ

เมื่อเขาทิ้งทาสวัตถุที่ผุแผ่ว
เสียงคนแว่วว่าเขามิเอาไหน
เมื่อเขาหยันหยามเงินเมินหนีไกล
เสียงคนไซร้ซ่านว่าบ้าบอ

เมื่อเขาปลงปล่อยวางทางชีวิต
หลายคนคิดคาดมาว่าเขาท้อ
เมื่อเขาทำธรรมทานผ่านจ่ายจ่อ
หลายคนพ้อบ่นมาว่ารำคาญ

เมื่อเขากล้ากร้าวต่อทรราช
ที่อำนาจเหนือประชามหาศาล
เสียงแผดเผาเขาอยากเป็นเช่นตำนาน
ไม่ประมาณมองตนสักหนครา

ใครหนอใครไม่มองตนสักหนหนึ่ง
ใครหนอใครถึงถ่อมตนพ้นประสา
ใครหนอใครไม่เรียนรู้ชีวา
ใครหนอบ้าบอกัน ฉันหรือเธอ

ความเท่าเทียมธรรมเนียมใครใคร่กำหนด
ใครออกกฎเขียนมาว่าเสมอ
อีกเสรีมีแห่งไหนใครเจอะเจอ
ใครบ่นเผลอแผ่วมาภราดร

เขาจึงย่างย้ายโยกหยันโศกเขลา
ไม่มัวเมามั่นหมายพรายร้ายหลอน
ขอเท่าทันทัดเทียมเปี่ยมอาทร
ยิ้มคนจรจากจางลางเลือนลา

ดุ่มดุ่มตะคุ่มทะมึนหมอง
เที่ยวเที่ยวท่องเท้าทุ่มคลุมภูผา
เปิดเชิดชูในหยันเย้อนภา
มองมองมามุ่งมิ่งมงคลคน

ก้มก้มกราบตราบแทบแนบรำลึก
ปะผลึกลงทรงรัตน์เรืองเวหน
นิ่งนิ่งนบแนบเนาเกล้ากมล
สับสับสนสร่างสว่างกระจ่างจริง

ปล่อยปล่อยใจจรช่ำร่ำรสเลิศ
ก่อกำเนิดนับเรื่องเปรื่องปราชญ์สิ่ง
สืบสืบสาวสองเท้าย่ำเยือนอ่อนอิง
อุ่นอุ่นผิงแผ่วเพลิงเชิงตะกอน

สิงหราช