เกาะยาวน้อยกับมนุษย์ถ้ำ

ควันไฟลอยอ้อยอิ่ง แทรกหินผาและทิวไม้ ริ้วสีเทาทึมพลิ้วกระจายยามกระทบลมเบื้องสูง จากบนเรือท่องเที่ยวลำไม่ใหญ่โตนัก มองเห็นที่นั่นเป็นชายหาดแคบๆ  โอบล้อมด้วยหน้าผาสูงชันสีสนิมทึมทึบ  เมื่อเรือเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้  ภาพที่เห็นค่อยๆ ชัดเจนขึ้น บนชายหาดที่ว่ายังมีเพิงถ้ำใหญ่จุคนได้เกือบร้อย ควันไฟที่ลอยฟุ้งไปไกลๆ มาจากกองไฟกลางถ้ำนั่นเอง

หย่อนกายลงน้ำทางบันไดข้างเรือ เปียกเกือบครึ่งลำตัว เธอเหลือบไปดูคู่ฮันนีมูนจากแดนไกล ที่ลงเรือลำเดียวกันมาตั้งแต่เช้า ท่าทางแปลกใจที่เราแวะมาที่นี่ เพราะถ้าเทียบกับความงามของปะการังอ่อนหลากสีสัน ที่เกาะบิเละโน่นแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรเลย ที่น่าทัศนา

"ที่นี่ เมื่อร้อยกว่าปีมาแล้ว โต๊ะสุบวด แกเป็นคนมีจิตใจนักเลงและชอบหากินทางทุจริต ได้มาอาศัยอยู่ในถ้ำแห่งนี้ แล้วผลิตเหรียญเงินปลอม ถ้ำนี้จึงมีชื่อว่า ถ้ำสุบวด หลักฐานที่ทำให้คนเชื่อว่าเป็นความจริงคือ มีคนพบเหรียญปลอมในถ้ำนี้"  อรรถพร พันธุมาศ มัคคุเทศก์อาชีพ เคยผ่านงานในแวดวงองค์กรพัฒนาเอกชน และเป็นลูกหลานชาวเกาะยาวน้อย  บอกให้รู้ก่อนลงจากเรือ

ดวงตาหลายคู่จ้องมองมา แต่เมื่อเข้าไปใกล้เราพบกับรอยยิ้มและคำทักทาย พวกเขาคุ้นเคยกับคนนำทางนี่เอง  หลายคนนั่งๆ นอนๆ อยู่บนแคร่ไม้ไผ่ บางคนนอนอยู่ในมุ้งสีกระดำกระด่าง  บ้างยืนซ่อมเครื่องมือหาปลาอยู่ด้านในของเพิงถ้ำ ทั้งสิ้นนับได้สิบสองคน ส่วนใหญ่อยู่ในวัยฉกรรจ์ มีสองคนที่ดูมีอายุ และหนึ่งคนที่อ่อนวัยที่สุดไม่น่าจะเกินยี่สิบห้าปี

พวกเขาไม่ใช่คนที่นี่...แต่อาศัยถ้ำแห่งนี้ นานมาแล้ว  

นี่คือที่พักอาศัย มีข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นประเภทที่นอน เครื่องครัว และเครื่องมือการประมง  กลางถ้ำมีกองไฟสุมควันไล่ยุง และแต่ละแคร่มีเตาสามเส้า ที่ทำจากก้อนหินไว้ทำอาหาร จนควันไฟรมเพดานถ้ำเป็นเขม่าหนาคล้ายปุกำมะหยี่สีดำขลับอยู่ทั่วไป 

พวกเขามาจากแผ่นดินใหญ่ชายฝั่งอ่าวพังงา มาหาปลาในบริเวณนี้เดือนละสิบห้าวัน มีถ้ำเป็นบ้านหลังที่สอง คนรุ่นแรกที่เข้ามาอยู่ล้มหายตายจากไป คนรุ่นลูกรุ่นหลานก็เข้ามาแทน

ผู้หญิงวัยกลางคน คนเดียวที่มีอยู่ในกลุ่ม  ยื่นปลากระพงเผาตัวเขื่องมาให้พวกเราชิม มันเป็นปลาที่มีเนื้อหวานอร่อย  แล้วยังชวนให้ชงกาแฟกินอีกด้วย พลางส่งกาต้มน้ำร้อนมาให้ เธอเห็นหน้าตาของมันแล้วอดทึ่งไม่ได้ ด้านนอกดำเขรอะ แต่เมื่อรินน้ำร้อนๆ ใส่ถ้วยกาแฟ หอมกลิ่นควันฟืนกรุ่นๆ เจืออยู่ในน้ำนั้น

"กาแฟอร่อยมาก ชิมมั้ย" เธอส่งให้คุณลองชิม พลางทรุดนั่งบนพื้นทรายใกล้ๆ กัน คุณเห็นด้วยกับความคิดเธอ ยืนยันโดยการยกถ้วยกาแฟดื่มเป็นคำรบสอง

"นี่แหละ ที่ฉันบอกคุณว่า ทะเลเหมือนกันแต่ไม่เหมือนกัน กาแฟชนิดเดียวกัน ดื่มในที่ต่างกันรสชาดยังต่างกันเลย" เธอได้ที คุณยิ้มอย่างสุขใจ นึกถึงการปฐมนิเทศของเธอ ก่อนออกเดินทาง

"ที่นี่เขาได้รับรางวัลการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์นะ รับรองว่ามาแล้วต้องชอบใจ แต่การพักในบ้านพักที่คนท้องถิ่นจัดให้ มีข้อแม้ว่าต้องไม่แต่งตัวโป๊ ไม่ดื่มเหล้าไม่ทำอะไรๆ ที่ละเมิดกฎเกณฑ์ประเพณีที่ดีงามของเขา ถ้าคุณเคยชินกับการท่องเที่ยวแบบตามใจกิเลสตัวเองจนสุดโต่ง ซึ่งบางอย่างคุณไม่กล้าทำแม้แต่ในบ้าน หรือในแวดวงคนรู้จัก แต่คุณกล้าไปทำในที่ๆ มีแต่คนแปลกหน้า แล้วบอกตัวเองว่าไม่เห็นเป็นไร คุณต้องคิดใหม่สำหรับการมาที่นี่"

"แต่ก็ยังมีข่าวคราวเรื่องบุกรุกป่าสงวน" คุณแย้งบ้าง เพราะคดีใหญ่ครึกโครม ที่ทำกันเป็นขบวนการเพิ่งผ่านไป

"นั่นมันคนอื่นเขาเข้ามาทำนะคุณ" เธอเถียง

"ถ้าคนในไม่เปิดทาง คนนอกจะเข้ามายังไง".......เธอเงียบอย่างยอมรับ

เรื่องการท่องเที่ยวก็เหมือนกัน คุณแอบค้านเธออยู่ในใจ....ที่ๆน่าท่องเที่ยวที่สุดคือที่ๆไม่มีนักท่องเที่ยวเลยต่างหาก  เพราะนักท่องเที่ยวบางประเภทเป็นเหมือนเชื้อโรค แพร่ระบาดไปแล้วยากจะรักษา

แต่เมื่อขึ้นเกาะแล้วมาเจอกับป้ายประกาศแผ่นใหญ่ ที่ชายหาดด้านหน้าเกาะ เขียนไว้ว่า

"ห้ามเก็บเปลือกหอยทุกชนิด"

คุณจึงยอมมอบใจให้ครึ่งหนึ่ง เพราะภาพที่เห็น บนหาดทรายยังมีเปลือกหอยสวยๆ หลากชนิด นอนเรียงรายอย่างอุดมสมบูรณ์ทีเดียว

ขณะที่คนอื่นๆ สนใจเจ้าปลาฉลามหนูตัวเป็นๆ ที่ใครบางคนให้กลับไปทำกินที่บ้าน เธอหันมาชวนชายชราที่ดูเหมือนอาวุโสที่สุดพูดคุย เพราะแกดูน่าสนใจ  ตัวเล็กๆ ผิวพรรณไม่คล้ำแดด แกเล่าว่าได้ตามพ่อมาหาปลาตั้งแต่ยังหนุ่มๆ เพราะการทำมาหากินริมชายฝั่งไม่ดีเท่ากับที่นี่ เรือหางยาวขนาดเล็ก ทำได้แค่วางลอบ บริเวณนี้จึงเหมาะที่จะหาปูปลา ตอนนี้ที่ยังต้องมาเพราะต้องการฝึกลูกชาย ให้รู้จักวิธีและรู้แหล่งจับปลา จึงมาเพื่อชี้แนะ ไม่ได้ทำเอง เธออยากรู้ว่ารายได้เป็นอย่างไรบ้าง คุณลุงยิ้มน้อยๆ บอกว่าอย่างน้อยก็เลี้ยงลูกห้าคนให้ได้รับการศึกษาพอสมควร พอเอาตัวรอดได้ และคนที่หนีตายจากสึนามิคนนี้ ก็เรียนจบระดับปวช. แต่เรื่องทะเลความรู้แค่ประถม พ่อต้องสอนให้ใหม่

ชายหนุ่มคนนี้อายุน้อยที่สุด แค่ยี่สิบสองปี เขารอดชีวิตจากคลื่นยักษ์ที่เขาหลัก จึงคิดฝึกฝนตัวเองให้กลับมาเป็นลูกทะเล แม้ไม่อาจมั่นใจในรายได้ แต่หากชำนาญขึ้น ย่อมเลี้ยงตัวเองได้ เขาเชื่อเช่นนั้น

จากโลกทันสมัยในโรงแรมหรู หวนคืนสู่ชีวิตดั้งเดิมในรุ่นตารุ่นทวด ชีวิตเขาช่างน่าติดตามจริงๆ

ที่นี่ เกาะแก่งที่มีอยู่มากมาย เรียกว่าป่าเกาะ ส่วนหนึ่งติดเขตกระบี่ เรียกว่า อ่าวกระบี่ ซึ่งน้อยคนนักที่จะได้มีโอกาสเห็นความงาม ถ้าไม่ลงเรือมาที่เกาะยาวน้อย แล้วหันหน้าไปทางทิศตะวันออก สุดสายตาลิบๆโน่นก็คือ เกาะพีพี

ตะวันรอนแสง ริ้วเมฆขาวระบายฟ้าอยู่บางๆ สายลมชื่น ริ้วคลื่นระลอกน้อยทยอยซัดฝั่ง เสียงกังวานสะท้อน เวิ้งฟ้ายังสดใส ขับโขดเขินเนินผาในห้วงทะเลลึกให้โดดเด่น...ป่าเกาะในยามนี้ สวยงามจนไม่อยากจากลา

เธอและคุณอยากนอนค้างเสียที่นี่ จะได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศ และเรียนรู้ชีวิตของคนกลุ่มนี้ให้มากขึ้น แต่จนใจเพราะไม่มีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว

……..

เรือถอยลำห่างออกมา คุณเหลียวหลังกลับไปมองพวกเขาอีกครั้ง

รู้สึกเหมือนหัวใจส่วนที่เหลือหล่นคว้างอยู่ตรงนั้น มันยังไม่อยากจากมา