มาจากไหนจะไปไหน ฟ้าดินใดใครเล่าเขาลิขิต (1)

1

โอ้-ชีวิตยังรู้สึกยังนึกคิด

โอ้-ชีวิตยังสั่นส่ายยังว่ายไหว

ทุกอณูเลือดเนื้อทุกเยื่อใย

ยังรู้สึกนึกได้…หนอชีวิต

2

มาจากไหนจะไปไหน

ฟ้าดินใดใครเล่าเขาลิขิต

เวรหรือกรรมอำนาจใดกำกับทิศ

เนรมิตลีลาชีวาวาด

            3

เจตนาหรือไม่ได้มาอยู่

เป็นหนึ่งผู้ในโลกลักษณ์อันประหลาด

เป็นมนุษย์เป็นสัตว์ชั้นสูงสามารถ

กล่าวประกาศประกอบรูปนามนานา

            4

โอ้-ชีวิตยังรู้สึกยังนึกคิด

โอ้-ชีวิตยังพรึงพรั่นหวั่นผวา

มาจากไหนจะไปไหนในมรรคา

ไยลีลาอยู่ในโลกเพียงชั่วยาม

            5

น่าฉงนสนใจนะชีวิต

ยิ่งครุ่นคิดยิ่งหลงใหลในคำถาม

ซึ่งมิอาจมีใครตอบให้ชอบความ

เป็นนิยามจริงแท้ได้แน่ชัด

            6

มาจากไหนจะไปไหนต่อไปนี้

คำตอบมีเพียงศาสดาที่กล้าตรัส

ปุถุชนอย่างเราเขลาชะมัด

ยากจะคัดค้นคำตอบได้ชอบใจ

            7

มาจากไหนจะไปไหนไกลเกินฝัน

เลิกถามกันเสียทีจะดีไหม

แค่โลกนี้ที่เป็นอยู่สู้ต่อไป

เรายังไม่รู้จักกระจ่างแจ้ง

            8

นับประสาอะไรจะไปรู้

โลกที่อยู่นอกทางทิศคิดแถลง

ที่จากมาที่จักไปได้แสดง

เลิกคลางแคลงเลิกคิดฝันกันเสียที

             9

แค่ตรงหน้าโลกนี้ที่เผชิญ

ขณะเดินตามเส้นทางลายวิถี

หนึ่งชั่วโมงอันยุ่งยากต่อจากนี้

จักเกิดมีเหตุการณ์ใดยังไม่รู้

            10

ไม่อาจรู้จะรู้ไปทำไมเล่า

ชีวิตเราถูกจำกัดมัดให้อยู่

ภายใต้กรอบเหตุผลของตนกู

เพียงตาหูจมูกลิ้นกายใจ

11

คิดก็คิดได้แค่คั้นมันสมอง

มองก็มองเท่าที่ตาไม่พร่าไหว

ฟังก็ฟังเท่าที่เสียงเรียงร่ำไร

สัมผัสได้ก็เท่าเนื้อเอื้อให้ชิด

            12

ความเป็นคนของเราก็เท่านี้

ไม่ว่ามีหรือไม่มีใครลิขิต

ต่ำเพียงดินสูงเพียงฟ้าน่าเพ่งพิศ

ทุกชีวิตขับเคลื่อนไปด้วยใจกาย

            13

เวลาเล่าเขาก็ทำให้จำกัด

ไม่อาจขัดขืนต่อขอขยาย

โอ้-ชีวิตเหมือนเชือกควั่นพันต้นปลาย

วันคืนคล้ายมีดคอยบั่นให้สั้นลง

14

ไม่ยกเว้นราชากระยาจก

ล้วนต้องตกดินยุ่ยเป็นผุยผง

ยามคมมีดแห่งคืนวันฟาดฟันลง

เฉียบฉับตรงเบื้องปลายสายสัมพันธ์

15

เหลือเพียงแค่ผลกรรมเคยทำไว้

ให้คนได้เล่าลือระบือลั่น

ทำความดีคนแซ่ซ้องยกย่องกัน

ร่ำรำพันโอ้อาลัยไม่สร่างซา

            16

รักทำชั่วไม่กลัวบาปกรรมใด

ใครต่อใครเขาก็แย่งกันแช่งด่า

ถึงคราวตายคนทั้งหลายโมทนา

สาธุ!สาท่วมหัวกันทั่วไป

            17

เพื่อที่จักถูกลืมไปในวันหนึ่ง

เมื่อยามถึงกาลล่วงลับเกินนับไหว

ทั้งดีชั่ววอดวายสิ้นกายใจ

เหมือนอย่างไม่เคยมีมาแล้วลาเลือน

            18

โอ้-ชีวิตคิดไปไร้สาระ

เห็นสัจจะรูปรอยการคล้อยเคลื่อน

แห่งชีวิตแห่งวิถีแห่งปีเดือน

มันไหลเลื่อนเป็นวงวัฎสัมพัทธ์กัน

            19

อยู่ในโลกทำความดีมีคุณค่า

บางเวลาก็ขืนขัดอึดอัดอั้น

กับความดีที่น่าเบื่อ…ในบางวัน

ต้องอดกลั้นอดอยากต้องตรากตรำ

            20

อยากจะทำความชั่วก็กลัวบาป

กลัวถูกสาปถูกเสียบถูกเหยียบย่ำ

แต่ความชั่วบางอย่างช่างงามล้ำ

จึงแอบทำบ้างด้วยรักสมัครใจ

31 มกราคม 2550

กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่