แล้วเรื่องราวก็เปลี่ยนไป

บางอาณาจักร  บางดินแดนแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ชีวิตของเราวนเวียนเข้าไปพานพบสัมพันธ์ บางระยะเวลา   สัมพันธ์ ผูกพัน มิตรภาพที่ก่อตัว  พัฒนา เพิ่มพูน เป็นสัมพันธภาพที่แน่นแฟ้น 

หลายหนหลายวาระเรากลายเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์นั้น เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ทุกข์ สุข ร่วมเสพ เภทภัยร่วมสู้...นานวันผ่านไป  ที่สุดแล้ววาระของเราก็แสดงผลที่ต่างไป  เมื่อโชคชะตา ฟ้า ดิน นำพาเราให้จากแผ่นดิน เผ่าพันธุ์นั้น  ตามวาระ ภาระ หลายบางขณะนั้น เราก็ไม่ได้ออกมาด้วยทั้งหมดที่เรามี  นั่นเพราะสัมพันธภาพที่ผูกแน่นลึกซึ้ง  ยังเหนียวแน่นมั่นคงอยู่.... และเมื่อนานมากขึ้น...  นานต่อมา  เราก็พบว่าชีวิต และเวลาได้ผ่านไปแล้ว  สิ่งที่เราทำได้ก็คือ ปล่อยให้ดินแดนแห่งนั้นเพียงสถิตอยู่ในพื้นที่ที่ดีงามในทรงจำ  นั่นเพราะเราไม่อาจยึดถือทั้งปวงนั้นเป็นของเราตลอดไป  นั่นก็คือ เราได้ปล่อยให้เรื่องราวนั้นกลายเป็นอดีต และงดงามอยู่เป็นนิรันดร์

ชีวิตมักเป็นไปเช่นนี้  ด้วยการเดินทางอันยาวไกลของชีวิต  เราก็ย่อมได้พานพบเรื่องราว ผู้คน ดินแดน และเผ่าพันธุ์มนุษย์มากมาย  ทั้งหลายนั้นดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดที่อยู่กับเราได้เนิ่นนานนัก  มันผ่านเข้ามา ดำรงอยู่ชั่วเวลาหนึ่ง แล้วมันก็จะผ่านไป  เช่นนั้นแล้วมีอะไรบ้างที่เราเข้าไปเป็นมันอย่างจริงแท้  หรือมีอะไรบ้างที่เป็นของเรา  วิถีมันเปลี่ยนไปเสมอ สุดแท้แต่ว่าใครจะตีความไปในความหมายใด  ว่าทุกสิ่งไปเพราะเงื่อนไขทางสังคม ครอบครัว วุฒิภาวะ สถานภาพ หรือกระทั่งโชคชะตา ฟ้า ดิน ก็ว่ากันไปตามเหตุผลและความเชื่อของใคร  และทั้งหมดนั้นก็คงไม่ได้ไปตีค่า ตีความหมายอะไรให้มันซับซ้อนเกินไปนัก

ทั้งหมดนี้...เรื่องราวที่เป็นอยู่  เรื่องราวที่เคยเป็น  และเรื่องราวที่จะเป็นนั้น  จะเป็นไป และดำรงอยู่อย่างไร  ก็อาจมีความสำคัญตามสมควร  สิ่งหนึ่งที่เราอาจจะมีโอกาสได้อยู่กับมันน้อยนัก อย่างแท้จริง  นั่นก็คือ วาระการเปลี่ยนผ่านนั้น  ระหว่างนั้นอาจจะเป็นเวลาสั้น หรือยาว แตกต่างกันไปตามเงื่อนไขของเรื่องราวนั้นๆ  แล้วก็ดูเหมือนว่า  มิใช่เพียงเราเท่านั้น ผู้คนรอบข้างก็ล้วนมีความรู้สึกผุดโผล่ขึ้นมาด้วยเสมอ  บางผู้คนที่ต้องจาก  บางผู้คนจะพานพบ  แน่นอนว่า มีความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นในผู้คนเหล่านั้น  ในแง่นี้ เราก็คงเคยเกิดความรู้สึกมากมายเมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงของเรื่องราวของคนรอบข้าง  ความรู้สึกนั้นคงยิ่งมากมายเป็นทวี  หากว่าเรื่องราวนั้นเป็นของคนที่เรารัก

ว่าไปแล้ว  ในวาระการเปลี่ยนผ่านแต่ละครั้ง มันคือการก้าวไปข้างหน้าหรือเปล่า....  ทางหนึ่งอาจจะใช่กระมัง  แต่ความหมายที่ลึกซึ้งมากกว่า  คือการเติบโตภายใน  หรือว่าแท้จริงแล้วภายในก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  สิ่งที่เปลี่ยนก็เปลี่ยนเพียงวิถี วิธี... แต่ก้าวย่างนั้นยังย่ำอยู่   ความจริงชีวิตก็คงไม่ได้เริ่มต้นใหม่  นั่นเพราะ แต่ละวาระ ชีวิตได้สะสมทุนไว้มากมายแล้ว  มันเพียงพอที่จะต่อยอดการเติบโตให้กับชีวิต  หรือโอกาสการผันเปลี่ยนบางช่วงเวลาก็ก่อให้เกิดการเพิ่มพูนทุนของชีวิตขึ้นไปอย่างก้าวกระโดดนั่นก็เป็นได้เช่นกัน  ทั้งหมดนั้นในวาระเช่นนี้อาจเป็นจังหวะสำคัญของชีวิต  เป็นจังหวะการก้าวย่างที่มีความหมาย  หลายความรู้สึกอาจงดงาม  และนั่นมันหมายถึงการส่งผลต่อคุณค่าไปถึงคนรอบข้าง  ทั้งที่เกี่ยวข้องโดยตรง หรือทางอ้อม  เช่นนี้แล้ว เรื่องราวที่ผ่านไป  เรื่องราวที่จะพานพบ  และเรื่องราวในระหว่างนี้ก็ล้วนแล้วแต่ความหมาย  ซึ่งมันจะเติมต่อก่อเป็นเรี่ยวแรงบันดาลใจสำหรับชีวิต  เช่นนั้นเอง....เราย่อมทำให้การเปลี่ยนผ่านนี้งดงาม  ต่อเรา และผู้คน  เชื่อมโยงเสริมส่งให้ชีวิตนั้นงอกงามอย่างงดงาม.......