หลังงานเลี้ยง

งานเลี้ยงเลิกราแล้ว ยิ่งงานใหญ่อย่างพืชสวนโลกจากไป บรรยากาศในเมืองเชียงใหม่เงียบไปถนัดใจ  ร้านอาหารใหญ่ ๆ บางคืนมีสองโต๊ะ ไม่ต้องอะไรค่ะขนาดร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหัวนม ซึ่งปกติคนเยอะมาก ตอนนี้ก็เงียบ

เป็นความเงียบของเมืองที่เราไม่ได้สัมผัสมานาน  สำหรับคนทำธุรกิจที่อิงกับนักท่องเที่ยวนั้น ย่อมรับผลประทบเป็นธรรมดา บางคืนนั่งถอนใจคุยกัน ว่าคนหายไปไหนหมด  ได้แต่ปลอบใจกันว่า สามเดือนที่ผ่านมา คนเข้ามาในเชียงใหม่เกือบสี่ล้านคน ซึ่งปกติคนจำนวนขนาดนี้ ต้องใช้เวลาหลายเดือน คนที่คิดจะมาก็มาหมดแล้ว เวลาที่เหลือเราก็ต้องอยู่กันเอง

เหงาเหมือนกันนะ

ปกติช่วงเวลา low season ของเชียงใหม่นั้น เริ่มต้นเมื่อฝนมา เราต่างแทะกระดูกใครกระดูกมัน พอเข้าฤดูการท่องเที่ยว เราต่างทำงานหนัก สามเดือนที่ผ่านมาฉันได้หยุดไม่กี่วัน บางคืนขายของจนเบลอ หันไปมองทางไหนก็เห็นแต่เพื่อน ๆ คนค้าขายด้วยกัน ต่างออกจากบ้านพาแขกมากินข้าวนอกบ้าน ยังนึกอยู่ว่างานพืชสวนโลกนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ทำให้คนเชียงใหม่ออกจากบ้านบ้าง

การใช้ชีวิตในเมืองที่ขึ้นกับฤดูกาลแบบนี้ หากจัดการกับตัวเอง จัดการกับรายรับรายจ่ายไม่ได้ ก็จะแย่  ในเชียงใหม่นั้น จะเห็นร้านรวงเปิดใหม่ขึ้นเรื่อย ๆ และล้มหายตายจากไปในเวลาต่อมาก็เยอะ  โดยเฉพาะช่วงปีสองปีมานี้ร้านกาแฟเปิดใหม่เยอะมาก และปิดตัวเองไปเยอะเช่นกัน เวลาขับรถผ่านร้านเปิดใหม่ ฉันมักจะนึกว่าเสร็จเจ้าแอน (เจ้าแอนคือน้องที่เป็นคนขายพื้นที่โฆษณาให้กับหนังสือชื่อดังของเชียงใหม่)  และเจ้าป๋อง (เจ้าป๋องคือคนขายโปรแกรมสำเร็จรูปให้กับร้านค้าประเภทต่าง ๆ โดยเฉพาะร้านอาหาร และมินิมาร์ท)

ช่วงนี้แขกปิ๊กบ้านหมดแล้ว คนเจียงใหม่อย่างฉันเลยมีเวลาขลุกอยู่ในครัว ทำอาหารกินเอง มีเวลานั่งเขียนหนังสือ และมองความเป็นไป มองดอกไม้ (ดอกพะยอม ที่หอศิลป์ฯ หน้ากาดต้นพะยอม บานแล้วนะคะ เหลืออยู่ไม่กี่ต้นแล้วค่ะ) 

บางวันมีพี่กวีโทรมาบอกว่าอยากฟังเพลงอ้ายจรัลที่เกี่ยวกับ 700 ปีเชียงใหม่ ฉันก็บอกไปว่าอยู่ชุดศิลปินป่า ซึ่งปัจจุบันหายากมาก จะให้กวีเข้าไปฟังในเว็บก็ทำไม่เป็น เรื่องมีอยู่ว่าเขาขับรถเข้าไปใน ม.ช. เห็นความแห้งแล้งของต้นไม้ใบไม้ ราวโลกกลายเป็นสีน้ำตาลไปหมด  กวีรู้สึกหดหู่ใจหรือประมาณ แล้วก็พาลคิดถึงพี่สุนทรี แล้วนึกอยากฟังเพลงอ้ายจรัล เพลงที่ว่า!

ในวันดอกไม้บาน

สามกษัตริย์กับชมพูพันธ์ทิพย์

จังหวะของเชียงใหม่

วันก่อนยิงกันตายตรงนี้ วันนี้แค่ที่วางขยะ

ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง

มีความรักอยู่ทุกที่

มีที่พักริมทาง

มีดอกไม้บาน

โลกก็เป็นสีชมพูได้ถ้ามองเห็น

นี่แหละเมืองเชียงใหม่