ขอวีซ่าจากแผ่นดิน : ดงนางแย้ม

อากาศเริ่มอุ่นขึ้น  ถึงฤดูกาลเริ่มขี่จักรยานอีกแล้ว  ที่ขี่จักรยานของฉันคือห้วยตึงเฒ่า สวนสาธารณะที่มีอ่างเก็บน้ำ และถนนรอบอ่าง และมีถนนสำหรับเดิน วิ่ง ขี่จักรยาน แยกส่วนอีกมาด้านหน้าอีกด้วย  นอกจากเส้นทางนี้แล้ว  ยังมีหนทางวิบากเล็กน้อย คือลัดเลาะเข้าไปในป่า แล้วขี่เลียบทางของชาวสวนแถวนั้น ไปออกที่สันเขื่อน เหนือสนามกีฬา 700 ปีเชียงใหม่ 

เริ่มขี่เราจะวอร์มกันที่ห้วยตึงเฒ่าสักสองสามวัน ตื่นตีห้า  ออกบ้านตีห้าครึ่ง ถึงที่นั่นหกโมงเริ่มขี่ สักชั่วโมง ดูพระอาทิตย์ขึ้น แล้วก็กลับ  เคยขี่ตอนเย็นบ้าง แต่รู้สึกได้เลยว่าอากาศยามเช้านั้นเย็นและน่าสูดดมกว่ายามเย็นนัก ตอนเย็นยังมีไอร้อนจากแดดบ่าย ทำให้ร้อนระอุ ไม่สบายตัว

เช้านี้ฉันจอดรถที่สนามกีฬา 700 ปีเชียงใหม่  รอพี่ที่ไปด้วยกัน เธอขี่จากบ้านมาเจอฉันที่นี่ แล้วขี่ไปห้วยตึงเฒ่า ตามเส้นทางเดิม เพื่อวอร์มร่างกายก่อน จากนั้นก็ออกจากห้วยตึงเฒ่าเข้าป่า 

นี่เป็นวันแรกของปีนี้  รู้สึกตื่นเต้นเหมือนจะไปบ้านเพื่อนที่จากกันมานาน  ถนนเปลี่ยนไป กว้างขึ้น ฝุ่นมากขึ้น  "นี่ไง ลำไยที่พี่ขโมยกิน"  ฉันชี้บอก เธอหัวเราะและบอกว่า ใช่แล้วลำไยลูกเดียวเจ็บคอไปสองสัปดาห์

โห ถนนเปลี่ยนไปเยอะมาก  เขาเอารถมาไถให้กว้างขึ้น  ป่าแห้งมาก ขี่ไปบ่นไปสองคน  พ้นเนินนี้ก็จะถึงกระท่อมรจนาที่ฉันถ่ายรูปมาเป็นโปสการ์ดนั่นไง

ฉันเงยหน้าขึ้นมองทางข้างหน้า พี่เพื่อนร่วมทางเธอหยุด แล้วชี้ไปทุ่งข้างล่างนั่น ก่อนจะเลี้ยวจักรยานเหินลอยลงไปยังดงดอกนางแย้มป่าตรงหน้า  ถัดจากดงดอกไม้ มีกอไผ่  ถัดจากกอไผ่มีทุ่งนาที่เคยเขียว มีกระท่อมปลายนา พระอาทิตย์กำลังขึ้น

ฉันสูดลมหายใจ แล้วมองไปรอบกาย ก่อนเข้าสู่ทางวิบากสุด ๆ  นึกถึงตอนขี่ครั้งแรกที่ไม่ชินทาง ไม่ชินรถ เจอรากไม้ ก้อนหิน บวกกับความเงอะงะ ก็ลอยลงมานอนอยู่บนกอหญ้า

"ถือเป็นการขอวีซ่าจากผืนแผ่นดิน"  ฉันหัวเราะบอกเพื่อนไปเช่นนั้น ก่อนเช็ดเลือดที่หัวเข่า แล้วค่อย ๆ ยักแย่ยักยันขึ้นรถออกมา

หลายปีผ่านไป วันนี้ทางที่เคยลัดไปกลายเป็นร่องน้ำ คงจากฝนที่แล้ว ต้องยกจักรยานเดินข้าม ร่องน้ำที่มีอยู่แล้วลึกลงไปอีก ทรายหนาเป็นนิ้ว ใบไม้ร่วงสีน้ำตาลปูพื้นนิ่มเนื่องจากพรมน้ำค้างจากยามค่ำคืน

ฉันเดินเสียครึ่งทาง เพราะไม่กล้า เนื่องจากไม่ได้ขี่เสียนาน ใจยังไม่หลอมรวมกับผืนดินและเส้นทางข้างหน้า  ขณะขึ้นรถตรงทางดีช่วงหนึ่ง โยกตัวขึ้นจากหลังอาน แล้วรถก็หยุดนิ่งกลางอากาศ ตัวฉันค้างอยู่ตรงนั้น กว่าจะรู้ตัวก็ลงไปนอนคีบรถแทนหมอนข้างอยู่บนกองใบไม้

รู้สึกกระดูกสะโพกกระแทกกับรากไม้อย่างแรง  โชคดีที่มีหมวกกันน็อค  และหลังมีเป้กล้องถ่ายรูปป้องกันเนื้อตัวส่วนใหญ่ไว้  ณ จังงัง กับความเจ็บร้าวไปชั่วขณะ ก่อนยกตัวขึ้นจูงจักรยานเดินไปหาเพื่อนที่รอตรงหน้า

"วีซ่าหมด ต่อวีซ่าน่ะค่ะ  เจ็บโคตร"