All about lily chou chou

ฉันเป็นคนชอบดูหนัง ฉันขอเรียกมันว่าหนังแล้วกันนะ ฟังดูเรียบง่ายและเป็นกันเองดี แต่การดูหนังของฉันอาจจะไม่ใช่การคอยเช็คว่าสัปดาห์นี้จะมีเรื่องอะไรลงโรง หรือเรื่องไหนได้รายได้มาเป็นอันดับหนึ่ง หรือเรื่องไหนนักวิจารณ์ให้คะแนนเต็มห้าดาว การดูหนังของฉันขึ้นอยู่กับว่าหนังเรื่องนั้นมันวางอยู่บนชั้นโชว์ที่ร้านเช่าหนังหรือยัง

แน่ล่ะฉันไม่ได้ไปดูหนังตามโรงหนังเลย อย่างมากก็คงเป็นปีละครั้งเห็นจะได้ ไม่ใช่เพราะฉันเกลียดกลัว หรือต่อต้านโรงหนัง หรือธุรกิจประเภทนี้หรอกนะ แต่มันเป็นปัญหาของฉันเอง เพราะฉันเป็นโรคกลัวการไปอยู่ในที่สาธารณะชนคนเดียว จำไม่ได้ว่าโรคนี้ชื่อภาษาอังกฤษว่าอะไร แต่มันมีอยู่จริง ๆ นะ อย่างน้อยก็ฉันล่ะคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นฉันเลยไม่ได้มีโอกาสไปดูหนังตามโรงหนังอย่างใคร ๆ เขาเท่าไหร่ และฉันเองก็ไม่มีแฟนที่จะเดินจูงมือกันไปดูหนังสักเรื่อง เพื่อนก็น้อย โอกาสการไปโรงหนังของฉันจึงน้อยเต็มที เพราะฉะนั้นที่พึ่งแห่งเดียวของฉันก็คือร้านเช่าหนัง ที่จะทำให้ฉันสามารถได้ดูหนังเรื่องไหน ๆ ก็ได้ตามใจฉัน และฉันก็เช่ามันมานั่งดู...คนเดียว

วันนั้นฉันไปที่ร้านเช่าหนังเจ้าประจำตามเคย พร้อมด้วยความตั้งใจว่าวันนี้จะเลือกหนังสักเรื่องที่ไม่ใช่หนังฮอลลีวูด และไม่เอาหนังฝรั่งกับหนังไทยด้วย ฉันเดินไปที่มุมหนังที่ทางร้านจัดโซนหนังญี่ปุ่นกับหนังเกาหลีไว้ด้วยกัน ที่มุมหนึ่งของร้านมีวีซีดีเรียงกันอยู่และมีชื่อติดไว้ที่ข้างล่างของแถววีซีดี

ฉันเพิ่งมารู้ทีหลังว่าชื่อที่เขาติดไว้เป็นป้ายที่ข้างล่างของแถววีซีดีเป็นชื่อของผู้กำกับ ทางร้านได้จัดทำเป็นคอลเล็คชั่นหนังของผู้กำกับคนนั้นไว้ ให้ลูกค้าจะได้หาง่ายมากขึ้น ถ้าหากว่าคุณต้องการจะเป็นแฟนพันธุ์แท้ของผู้กำกับสักคนที่ดัง ๆ และฉันก็สะดุดตากับวีซีดีหนังแผ่นหนึ่งด้วยภาพหน้าปกที่เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนฟังเพลงจากเครื่องเล่นวอล์คแมนท่ามกลางท้องทุ่งสีเขียว ภาพจากหน้าปกวีซีดีเรื่องนี้ส่งความรู้สึกบางอย่างกับใจฉันทันที ฉันหยิบวีซีดีแผ่นนั้นขึ้นมาดู ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นกับฉันคือ " ฟังเพลงคนเดียวเหงาไหม"

อิไวเปิดประเด็นในห้องแชทรูมด้วยการนำเอาเหตุการณ์สองเหตุการณ์คือเหตุการณ์ที่นักเรียนชั้นมัธยมคนหนึ่งถูกแทงตายกลางงานคอนเสิร์ตที่ชิบุยะ ไลเฮ้าส์ และการหายไปของเว็บไซต์ที่ชื่อ Lily –Philia ให้คนที่เข้ามาแชทพยายามจินตนาการเชื่อมโยงถึงเหตุการณ์ทั้งสองนี้ ข้อความถูกโพสต์เข้ามาอย่างมากมาย และอิไว ก็ได้ค้นพบถึงบางอย่างในเรื่องราวครั้งนี้ เขาจึงตัดสินใจปิดฟอรั่มนี้ แล้วลงมือเขียนขึ้นเป็นนิยายก่อนในลำดับแรก และนำมันกลับมาทำเป็นรูปแบบของบทภาพยนตร์อีกครั้ง

ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่อิไวได้จากการเปิดฟอรั่มครั้งนั้น ที่เขาคิดว่ามันเป็นบางสิ่งที่ขาดหายไปในเรื่องราวของซาเตะ เด็กคนหนึ่งที่หลงใหลคลั่งไคล้ในตัวของนักร้องสาว Lily และได้เปิดเว็บไซต์ให้กับเธอเพื่อที่จะพูดคุยและหาความหมายของคำว่า Ether ที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเพลง สิ่งนั้นมันคืออะไร?

ฉันก็ไม่สามารถจะแยกออกระหว่างความจริงกับความไม่จริงได้ว่า เรื่องราวตรงไหนที่เป็นเรื่องจริง ตรงไหนที่เป็นเรื่องไม่จริง เหมือน ๆ กับในโลกของไซเบอร์ฉันไม่อาจจะแน่ใจได้ว่าสิ่งที่พวกเขาคิด พวกเขาพูด อันไหนจริงอันไหนลวง อันไหนคือตัวตนของเขาจริง ๆ

เช่นเดียวกับโฮชิโนะ เด็กหนุ่มที่ครั้งหนึ่ง น่ารัก ร่าเริงแจ่มใส แต่เมื่อฤดูร้อน กับแสงแดดที่ส่องลงมาเพื่อให้ดอกไม้ผลิบาน จากไป ความสดใจและชีวิตชีวาของเขาก็จากไป พร้อมด้วยโลกแห่งความหมองหม่นแห่งฤดูใบไม้ร่วง ฉันไม่รู้ว่าโฮชิโนะในฤดูร้อน หรือโฮชิโนะในฤดูใบไม้ร่วง คนไหนเป็นตัวจริง คนไหน เป็นตัวตนจริง ๆ ของเขากันแน่ หรือว่าจริง ๆ แล้วเขาจะเป็น Blue Cat เด็กหนุ่มในโลกของไซเบอร์ที่จะเป็นตัวจริงของเขา ตัวจริงกับความรู้สึกที่แท้จริงในโลกจอมปลอม อาจจะเป็นเพียงเพราะโลกที่แท้จริงอาจจะโหดร้ายเกินกว่าที่จะพูดความจริง โหดร้ายเกินกว่าตัวตนจริง ๆ ที่อ่อนไหว ร่าเริงจะสามารถดำรงอยู่ได้

โลกอันแสนมืดมิดสีเทากับเสียงเพลงที่ไพเราะ แต่ทว่าเงียบเหงาและเจ็บปวด ในเรื่อง All about lily chou chou รอยแผลที่บาดลึกในช่วงวัยที่แสนบริสุทธิ์ของเด็กวัยรุ่นเหล่านี้ โดยเฉพาะซาเตะ เด็กหนุ่มที่เงียบเหงา แววตาของเขาเหมือนมีความลับเป็นร้อยเป็นพันซ่อนอยู่ด้วยความเจ็บปวด

ฉันเห็นซาเตะแล้วก็พลันนึกถึงเด็กผู้ชายอีกคนในหนังอีกเรื่องของอิไว คือ Love letter เด็กผู้ชายคนนั้นก็เงียบ ไม่พูดไม่จา และมีแววตาที่คล้ายกับซาเตะ แววตาที่หลบซ่อนและเก็บความรู้สึกไว้มากมาย ฉันชอบแอบมองผู้คน มองเด็กวัยรุ่น แอบมองในเวลาที่เขาเผลอ อยู่กับตัวเองของเขา มองเข้าไปในตาของพวกเขา เพื่อที่จะค้นหาบางอย่างว่าเขามีช่วงวัยอันบริสุทธิ์ที่เป็นอย่างไร จะสวยงาม หรือเจ็บปวด

มีเรื่องราวมากมายที่เป็นความลับที่อยากจะบอกแต่บอกใครไม่ได้ไหม พวกเขาจะเป็นเหมือนซาเตะ จะเป็นเหมือนโฮชิโนะไหม ตัวตนที่อยู่ในเบื้องลึกของจิตใจของพวกเขาจะเป็นอย่างไร จะเงียบเหงา เดียวดาย ลึกลับ เรื่องราวที่เก็บงำที่อยากจะพูดออกไป แต่ก็เป็นได้เพียงเสียงกรีดร้องในสายลม

" แผลที่ไม่หาย แผลที่อาจหาย แผลที่ควรจะหาย มันขยายตัวกว้างขึ้น อะไรจะเกิดขึ้นถ้าทั้งร่างกายกลายมาเป็นแผลใหญ่ ๆ แผลหนึ่ง เราก็ยังไม่สามารถเกิดใหม่ได้ นั่นคือ " แผลที่หายดี"

แผลที่ใหญ่ที่สุดในหัวใจก็คือการมีตัวตนอยู่ การมีตัวตนจะรักษาเธอจากอดีตไปสู่อนาคต

บางทีฉันเขียนพวกนี้อยู่ ก็เพราะอยากจะตะโกนออกมาว่า " ฉันอยู่ตรงนี้"
ฉันบอกว่าทุกคนจะต้องตายในระหว่างการหาที่ที่ตัวเองจะอยู่ได้