เมืองสายรุ้ง (4)

เช้าวันหนึ่ง แม่พาสายรุ้งเดินไปในสวนฝรั่งที่ปลูกทิ้งเอาไว้ซึ่งอยู่ถัดไปจากสวนมะพร้าวของตา บัดนี้สวนฝรั่งรกเรื้อไปด้วยวัชพืชชนิดต่างๆ เพราะแม่ไม่มีเวลามาคอยดูแล ก่อนหน้านี้พ่อจะมาที่สวนนี้บ่อยๆ พาสายรุ้งมาเก็บผลฝรั่งและช่วยกันกำจัดวัชพืช แต่เมื่อสิ้นพ่อแล้ว สวนฝรั่งก็ถูกทิ้งให้ร้าง

อันที่จริง สวนแห่งนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากเรือนของตามากนัก แต่แม่ไม่ใคร่มีโอกาสไปที่สวน แม่บอกแก่สายรุ้งว่า  "ยุงเยอะ!"

เวลาที่สายรุ้งโดนยุงกัด ตรงบริเวณที่ถูกกัดนั้นจะขึ้นเป็นผื่นแดงและลุกลามเป็นวงกว้าง พอสายรุ้งเกาเบาๆ เท่านั้น มันก็จะกลายเป็นแผลได้อย่างง่ายดาย แม่เองก็เป็นแบบนี้เช่นกัน และนอกจากยุงแล้วที่สวนผลไม้ยังเต็มไปด้วยหนอนและแมลงหลากชนิดซึ่งอาจทำอันตรายแก่ร่างกายได้โดยง่าย ดังนั้น แม่กับสายรุ้งแทบไม่เหยียบย่างไปที่สวนเลย

"เราจะทำยังไงดีกับสวนแห่งนี้" แม่ปรึกษาสายรุ้งขณะยืนมองสวนฝรั่งซึ่งบางต้นยืนเหี่ยวเฉา รอวันจะล้ม

"ขายเสียเลยดีไหม"

"เสียดาย อย่าขายเลยครับแม่" สายรุ้งให้ความเห็น "แม่บอกเองนี่ครับว่าเราไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน"

"แต่เราก็ไม่ควรปล่อยไว้แบบนี้ เราไม่ได้ใช้ประโยชน์จากสวนฝรั่งนี่แล้ว ผลฝรั่งไม่สมบูรณ์เลย ขายก็ไม่ได้ราคา" แม่พูดพร้อมถอนหายใจ

ในชุมชนแห่งนี้เหลือเพียงไม่กี่รายเท่านั้นที่ยังคงทำนา ทำสวนเหมือนที่เคยเป็นมา ความเจริญที่รุกคืบเข้าอย่างรวดเร็วทำให้อาชีพทำนา ทำสวนต้องสูญสลายไปโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครยืนหยัดวิถีชีวิตแบบเดิมอยู่ได้ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงที่ถาโถมเข้ามา

"งั้น เราก็ปลูกอย่างอื่น" สายรุ้งพูด

"ปลูกอะไรดีละลูก"

"ปลูกต้นไม้ใหญ่   ๆ" สายรุ้งบอก "ปลูกต้นไม้ใหญ่ ๆ  ให้เต็มสวน แม่ชอบดอกไม้ใช่ไหมครับ ถ้างั้นก็ปลูกดอกไม้ด้วย เราจะปลูกกี่ชนิดก็ได้"

"เอ่อ ก็ดีนะ" แม่เสริม "ปลูกต้นไม้ใหญ่ให้นกกามาอยู่ ปลูกดอกไม้ด้วยก็ดี"

สายรุ้งรู้ดีว่า รายได้หลักของครอบครัวไม่ได้มาจากสวนฝรั่งเพราะนานมาแล้วที่แม่ไม่เคยเก็บผลฝรั่งไปขายเลย แต่รายได้หลักของครอบครัวนั้นมาจากงานของแม่ที่นั่งขีดเขียนหลังขดหลังแข็งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์         

สายรุ้งบอกเด่นให้ชวนเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนมาเก็บผลฝรั่งก่อนที่มันจะถูกรถไถเกลี่ยทิ้ง เพื่อนนักเรียนมากันเกือบทั้งห้อง ปีนป่ายไปตามต้นนั้น ต้นนี้ สายรุ้งยืนดูเพื่อนนักเรียนเก็บผลฝรั่งกินกันอย่างสนุกสนาน

จากนั้น แม่ก็ได้ว่าจ้างรถมาไถเกลี่ยสวนฝรั่งทิ้งไป บัดนี้ที่ซึ่งเคยเป็นสวนผลไม้กลายเป็นผืนดินที่ว่างเปล่าที่รอการเพาะปลูกพืชพันธุ์ชนิดใหม่

"รอฝนสักครั้ง เราก็จะเปลี่ยนที่ตรงนี้ให้เป็นสวนดอกไม้ คงจะมีผีเสื้อและแมลงปอมากมายมาที่สวนของเรา" แม่บอกแก่สายรุ้ง

"ผมจะปลูกต้นก้ามปูแล้วเอากระรอกมาเลี้ยงครับ" สายรุ้งบอกความตั้งใจของตนเอง "ผมจะให้มันวิ่งไปวิ่งมาบนต้นไม้"

แม่ตระเตรียมพันธุ์ไม้ดอกหลากชนิด ทั้งประเภทสวยงามและประเภทมีกลิ่นหอม  แม่บอกสายรุ้งว่า

"แม่ชอบดอกปีบ"

ส่วนสายรุ้งนั้นให้คุณตาจัดเตรียมต้นไม้ให้ สายรุ้งบอกกับตาว่าเขาอยากได้ต้นก้ามปูและต้นประดู่มากเป็นพิเศษเพราะว่าต้นก้ามปูให้ร่มเงา ส่วนต้นประดู่นั้นมีดอกสีสวยซึ่งสายรุ้งเคยเห็นดอกประดู่หล่นเกลื่อนกล่นจนพื้นดินเหมือนกับปูไว้ด้วยพรมสีเหลือง

ฝนตกลงมาในตอนเช้า พอตอนเย็น สายรุ้งและแม่พร้อมกับคุณตา น้ามลและเด่นก็พากันไปที่สวน คุณตากับเด่นแบกจอบไปคนละเล่ม ส่วนสายรุ้งถือเสียมสำหรับขุด

อากาศยามเย็นโปร่งโล่งสบาย ดวงอาทิตย์สีส้มคล้อยดวงลงต่ำ สายรุ้งใช้เสียมขุดลงไปในดินที่ร่วนซุยแล้ววางต้นไม้ลง

"ต้นนี้ฉันปลูก" สายรุ้งรำพึง

"ส่วนต้นนี้ฉันปลูก" เด่นพูดขึ้นมาบ้าง เด่นหมายถึงต้นคูนซึ่งมีดอกสีเหลือง เด่นชอบต้นคูนและดอกสีเหลืองของมัน ส่วนน้ามล แม่ของเด่นนั้นชอบดอกจำปี คุณตาปลูกมะพร้าว โตนด หมาก ต้นไทร และพืชยืนต้นอีกหลายชนิด

สายรุ้งและญาติๆ ช่วยกันปลูกต้นไม้  ต้นแล้ว ต้นเล่า กระทั่งถึงเวลาใกล้ค่ำก่อนจะพากันกลับ ยังมีพื้นดินที่ว่างให้ปลูกอีก

"ค่อยมาปลูกเพิ่มทีหลัง" ตาพูด

"ที่แห่งนี้จะกลายเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้" แม่พูดขณะเดินจูงมือสายรุ้ง "ไม่นานดอกไม้จะบานและต้นไม้จะเติบใหญ่ พวกนกจะมาร้องเพลงให้เราฟังและผีเสื้อสีสวยจะบินมากระซิบดอกไม้ เราต้องช่วยกันดูแลสวนแห่งนี้"

สายรุ้งบอกแก่แม่ว่า  "ครับ เราจะช่วยกันดูแล"