เมืองสายรุ้ง (5)

ปิดเทอมใหญ่แล้ว ฤดูร้อนเดินทางมาถึงพร้อมกับสายลมที่หอบเอาความอบอ้าวเข้ามาวนเวียนอยู่ในอากาศ เปลวแดดเต้นระยิบอยู่เหนือพื้นดิน  ดูเหมือนว่าความร้อนจะแผดเผาอยู่ทุกหนทุกแห่ง ต้นไม้ใบหญ้าเปลี่ยนจากสีเขียวกลายเป็นสีเหลืองและจะพ่ายแพ้ให้แก่ฤดูร้อนที่ยาวนานในที่สุด

สายรุ้งนอนดูโทรทัศน์อยู่ในบ้าน อากาศในบ้านเย็นสบายกว่าข้างนอกมาก เด่นขี่จักรยานมาหา ตอนกลางวันเด่นจะมาขลุกอยู่ที่บ้านสายรุ้งเป็นประจำ พอแดดร่มแล้ว จึงชวนกันไปบ้านคุณตา

"แม่บอกว่าจะไปเที่ยวทะเล" สายรุ้งบอกเด่น

"ฉันรู้แล้ว" เด่นพูด  แม่ของเขานัดกับแม่ของสายรุ้งนานแล้วว่าช่วงฤดูร้อนจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน

"ฉันอยากดูปะการังและปลานีโม" สายรุ้งคิดถึงหนังแอนิเมชั่นที่เคยดู

"นายว่ายน้ำไม่เก่ง ดูไม่ได้หรอก" เด่นว่า

"นายไม่รู้อะไร" สายรุ้งตอบ  "ไม่เห็นต้องว่ายน้ำเก่ง แค่ใส่เสื้อชูชีพก็ลอยตัวได้แล้ว และปลานีโมก็ไม่ได้อยู่ในทะเลลึกเสียหน่อย เอาขนมปังไปล่อมันก็จะมาหาเราเอง"

"ฉันจะตกปลาทะเล" เด่นพูด

แม่ของสายรุ้งละจากงานที่ทำอยู่ เข้ามานั่งคุยด้วย "เตรียมพร้อมหรือยัง" แม่ของสายรุ้งพูดกับเด่น "พร้อมตั้งนานแล้วครับ"

----------

สายรุ้งกับเด่นตื่นเต้นพอกัน ทั้งคู่เคยไปทะเลเพียงครั้งเดียว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่จะได้ไปทะเล แม่ของสายรุ้งเป็นขับรถและพอเมื่อยก็จะให้น้ามลช่วยขับ ในขณะที่คุณตานั่งหลับไปตลอดทาง พอตื่นขึ้นคุณตาก็จะพูดว่า

"ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนนี่ ถนนมันเปลี่ยนไปจนตาจำไม่ได้" ตาพูดประโยคนี้มาสามครั้งแล้ว สายรุ้งกับเด่นกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่เมื่อตาพูดเป็นครั้งที่สี่ แล้วพอพูดจบประโยคตาก็หลับต่อ

คณะของสายรุ้งไปถึงทะเลในตอนเย็น หลังจากเอาของไปเก็บในที่พักแล้ว สายรุ้งกับเด่นก็ลงทะเลทันที

"วันนี้ยังตกปลาไม่ได้" เด่นบอก

อนงค์-แม่ของสายรุ้งกับวิมล-แม่ของเด่น อยู่ที่ชายหาด ลมพัดปลอดโปร่ง เสียงคลื่นที่ดังเหมือนบทเพลงฟังแล้วสบายใจ

"ฉันขลุกอยู่แต่กับตัวหนังสือ ไม่ได้ยินเสียงคลื่นที่ไพเราะอย่างนี้มานานแล้ว" อนงค์พูดกับวิมล

"ฉันก็เหมือนกัน"

ส่วนคุณตานั้น นอนอาบแดดอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ "ค่อยยังชั่ว" คุณตารำพึงพร้อมสูดหายใจเต็มปอด

ทันใดนั้นเอง สายรุ้งก็วิ่งขึ้นมาจากทะเลอย่างรวดเร็ว ใบหน้าบิดเหยเกด้วยความเจ็บปวด มือข้างหนึ่งจับที่แขนของตัวเอง

"เป็นอะไรลูก!"  อนงค์ร้องขึ้น

"ผมโดนอะไรไม่รู้ครับแม่ แสบ ๆ ร้อน ๆ"

ผื่นสีแดงเป็นทางพาดอยู่ที่แขนขวาของสายรุ้ง คุณตาเห็นเข้าก็รู้ทันทีว่าเป็นสายรุ้งโดนแมงกะพรุน

"แมงกะพรุน" คุณตาพูด แล้วสั่งให้เด่นไปเด็ดใบผักบุ้งทะเล "สีเขียว ๆ นั่นนะ"

คุณตาขยี้ใบผักบุ้งแล้วโปะเข้าที่ผื่นสีแดงนั้น แต่ดูเหมือนว่าสายรุ้งจะไม่หายจากอาการปวดแสบ ปวดร้อน

"ยาหม่อง" คุณตาเอ่ยขึ้น

"อยู่ในกระเป๋า" อนงค์ล้วงไปในกระเป๋า ควานหาตลับยาหม่อง "เจอแล้ว!"

อนงค์ป้ายยาหม่องที่แขนของสายรุ้งแล้วนวดเบา ๆ ความร้อนจากยาหม่องช่วยระงับพิษจากแมงกะพรุนได้อย่างชะงัด ไม่กี่อึดใจต่อมา สายรุ้งก็พูดว่า

"หายแล้วครับ" แล้วก็วิ่งลงไปในทะเลพร้อมกับเด่นอีกครั้ง

-----------

รุ่งขึ้น เรือหางยาวที่ติดต่อไว้มารออยู่แล้ว สายรุ้งลงเรือหางยาวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เขาหัวเราะด้วยความขัดเขินขณะที่เรือหางยาวโคลงเคลง จนพาให้ตัวเขาต้องโคลงเคลงตามไปด้วย คนขับเรือหางยาวบอกให้เขาใส่เสื้อชูชีพ

เด่นขยับตัวขึ้นไปนั่งใกล้หัวเรือ ตรงนั้นจะทำให้เขามองออกไปได้ทั่ว สายรุ้งเข้าไปสมทบด้วย เรือแล่นฝ่าคลื่นสูงไปจนกระทั่งถึงเกาะแห่งหนึ่งซึ่งมีชายหาดขาวสะอาดและมีปะการังน้ำตื้นอยู่รอบเกาะ

"นายดูปะการังสิ" สายรุ้งชี้ให้เด่นดู

"น้ำใสมากเลยนะ" เด่นว่า

คนขับเรือสอนวิธีใช้หน้ากากสำหรับหายใจเมื่อลอยอยู่เหนือผิวน้ำ "เอาปากคาบไว้ตรงนี้ อย่าให้น้ำเข้าไปในปาก"

ฝูงปลามากมายเข้ามากินขนมปังในมือของสายรุ้งขณะที่เขาลอยตัวอยู่เหนือผิวน้ำ

"เจ้านีโม ไม่กลัวเราเลย" สายรุ้งเคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆ มองลงไปในโลกใต้ท้องทะเลซึ่งเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน