พายุ

๑.

 เมฆคล้อยค่อยเคลื่อนเลื่อนต่ำ                    ลมโบกกระหน่ำฟ้าฉ่ำฝน

แมกไม้บิดตัวอลวน                                   ใบร่วงหล่นลมซัดกระจัดกระจาย

กระเจิดกระเจิงตกใจกลัว                            พลัน, ฟ้ามืดสลัว – ตะวันหาย

ฝนรินหลั่งลงมากมาย                                 สืบเป็นสายค่อยซึมลงสู่ดิน

หยาดพื้นชื้นพาซับหญ้าเขียว                        อวดใบเรียวชูยอดตลอดถิ่น

รากหญ้ายินฝนโยนหยาดธรณิน                    พายุยังไม่สุดสิ้นให้ซับทรวง

แรกยลฝนชื่นระรื่นรับ                                 เนิ่นนานน้อยนิดกลับหนักหน่วง

รับน้ำรากโน้มทุกแห่งห้วง –                         หลุดคว้างร่างร่วงไร้ถ่วงดุล

๒.

เมฆหลอกฝนรินละมุน                                คล้ายคล้ายคุ้นคุ้น

เจือจุนเหมือนกาลผ่านมา

ซัดล่องลงอีกครั้งครา                                 พายุมายา

มาเหยียบรากหญ้าย่ำยี

เหมือนฟ้าแจกฝนอัปรีย์                              ท่วมทับทุกที่

ขยี้ขย้ำทำลาย

๓.

ฟ้าเปิดทางวางฉายเหมือนคันฉ่อง                  ทาบสีทองหลังม่านฟ้าพายุหาย

แล้วหญ้าแพรกก็แหลกลาญทุรนทุราย           ทวงความหมายหลังห่าฝนที่หล่นระยำ!

                                                            ไหมฟ้า

                                                            สาเกตุนคร – ร้อยเอ็ด