ฉากเฝ้าแผ่นดินกลางคืน

เสียงใครมานั่งร้องไห้โหยหวนในยามดึกที่ข้างๆ ตึก  ท่ามกลางความเงียบ  อย่างนี้เสียงร่ำไห้มันบีบหัวใจของเราให้ฝ่อและเล็กลง  ไม่ว่าเรากำลังจะคิดหรือทำอะไรที่มันรู้สึกว่าจะยิ่งใหญ่แค่ไหน  เสียงจะฉุดดึงให้เรานั่งลงและปวดร้าวเงียบงันจนแทบจะทนไม่ไหว มันทำให้เราหยุด และนิ่งคิด 

เสียงดังอย่างนี้เกือบทุกคนในโรงพยาบาลจะต้องได้ยิน หลายคนคงนั่งร้องไห้ไปด้วย บางคนอาจบอกตัวเองว่า อีกไม่นานอาจเป็นเราบ้าง

นั่นต้องเป็นเสียงของคนสูญเสียคนที่รักอย่างแน่นอน  มันหยุดทุกคนที่ได้ยินไว้อย่างนั้น เหมือนถูกสาป  ทุกคนได้เพียงแต่มองตากัน  นิ่งและเงียบงัน

สายลมยามดึกหอมหวล บางครั้งกลิ่นดอกไม้ที่โชยมากับลมทำให้เราหยุดเดินและแอบมองหา  ท้องฟ้าเป็นสีเทา ในเมืองที่ไม่เคยหลับใหลยังมีแสงจ้าตรงขอบโค้ง ต้นไม้ในโรงพยาบาลยืนโบกกิ่งเบาๆ เหมือนแอบหลับ  เสียงรถวิ่งนานๆ ครั้งแว่วมา ลานจอดรถว่างโล่งมองเห็นใบไม้ปลิวเล่นลมอยู่บนพื้น

ในท่ามกลางความเงียบและความมืดอย่างนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา  เด็กที่มีไข้สูง มานอนโรงพยาบาลมักจะชักในยามกลางคืน   คนไข้บางคนกลัวความมืดจนต้องกดออดให้ไปอยู่เป็นเพื่อน แม่เพิ่งคลอดเต้านมคัดจนแทบจับไข้  แม่บางคนนั่งร้องไห้ขณะให้ลูกกินนมอย่างไม่มีเหตุผล  คนไข้หลังผ่าตัดบางคนปวดแผลจับใจจนส่งเสียงคราง

บางคนเมาอาละวาดจนเกิดอุบัติเหตุรถชน  มานอนโรงพยาบาลมีแผลเต็มตัว แต่ด้วยฤทธิ์เหล้าความเจ็บปวดจึงยังไม่มาเยือน  ถึงกระนั้นยังดิ้นทุรนทุรายโวยวายอยู่บนเตียงจนถูกมัดล่ามไว้  แม้ตัวถูกมัดไว้แต่เสียงนั้นยังดังไปทั่ว บางคำหยาบคายแต่เราฟังแบบหูทวนลม  แม้เสียงเครื่องช่วยหายใจที่แผ่วเบาในเวลากลางวันก็ยังดังชัดเจนในยามดึก 

บางคราวเราอาจสะดุ้งโหยง แม้เพียงเสียงเข็นเปลดังกึงๆ

เวรดึกจึงมีเสน่ห์และน่ากลัวพอกัน มันจะทดสอบเราว่าเราเป็นคนอย่างไร เมื่อต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ เมื่อต้องนั่งเฝ้าตลอดเวลาและทนฝืนกับความง่วงนอน  เหมือนทำความดีในเวลาที่ยากขึ้น  แม้บางคราวเราจะได้ผลลัพธ์ของความว่างเปล่า

ถึงกระนั้นฉันก็ยังชอบเวรดึก แม้ริ้วรอยความอดนอนจะส่งออกมาที่ขอบตาคล้ำเขียว  แม้จะรู้สึกเหมือนไม่เคยได้นอนเลย แม้ต้องเผชิญกับสิ่งที่หนักหน่วงสาหัส บางคืนเหมือนฝันร้ายตลอดกาล หลายครั้งที่ลงเวรมาแล้วนอนร้องไห้  แต่ความเย็นชื่นและความเงียบน่าหลงใหลของกลางคืนยังทำให้เรายังชอบ

หรือเวลากลางคืนเป็นเวลาของคนที่ถูกสาปจากเวทมนต์ของสิ่งที่มองไม่เห็น ไม่มีตัวตนให้มานั่งอยู่อย่างนั้น  เฝ้ามองแผ่นดินในยามกลางคืน  มองเห็นสิ่งที่เป็นไป รับรู้และระแวดระวังเสมอ

ใช่มีเพียงเรา  ฉันมักจะนึกอย่างนั้น  ในท่ามกลางความมืดอย่างนี้  ฉันนึกถึงชาวสวนยาง  กรีดยางยามดึก  ต้องเดินอยู่อย่างนั้นในแถวยางชั่วนาตาปี หรือตำรวจ ทหาร  ที่เห็นเวลากลางคืนเหมือนขนมหวาน จับมาเคี้ยวกลืนจนเป็นเนื้อเดียวกับตัวเอง แล้วเดินมั่นคงอยู่ในความมืดตลอดมา 

เหมือนนักเขียนที่มีกลางคืนเป็นเพื่อนแท้เคียงคู่กัน 

กลางคืนที่เย็นเยียบเรายังต้องออกจากผ้าห่มอุ่น มาทำงานในกลางคืนที่ทอดยาว เดินสวนทางกับหมอที่แต่งชุดเขียวเข้าห้องผ่าตัด  เสียงรองเท้ากระทบทางเดินดังก้องเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด

จนกว่าแสงอาทิตย์มาเยือนตรงขอบฟ้า  แสงสีทองที่อบอุ่นมาตรงเวลาทุกวัน ถึงอย่างไรมันก็มียามเช้าเสมอ นั่นบอกเราว่าคืนนี้สิ้นสุดลงแล้ว และวันต่อมา จะมารอเราอยู่ตรงพลบค่ำในที่ตรงนั้น  ที่ๆ มีความปวดร้าว ที่ๆ มีเรื่องราวเสมอทั้งดีงาม จริงลวงให้เราได้พบ ได้เห็น  ได้โศกเศร้า คลุกเคล้าไปกับมันอย่างมีชีวิต