หากินถิ่นมาเลเซีย (5)

นักท่องเที่ยวมักได้รับรสชาดตื่นตาตื่นใจในบ้านเมืองอื่น หรือไม่ก็มีอาการช็อคทางวัฒนธรรม แบบเดินละเมอ

เบลอพร่าไร้น้ำหนัก เหมือนถูกมนต์สะกด แต่ที่มาเลเซียฉันกลับพบเห็นเรื่องราวหลายอย่างที่แปลกประหลาดน่าสนใจ จนอยากจะเอามานินทาให้ฟัง

เรื่องแรก ย่านที่พักที่ " L.U.G" ซึ่งเพื่อนเช่าห้องพักเอาไว้เป็นปี และเป็นที่สถิตของฉันตอนอยู่ที่เมืองเคแอล

ส่วนใหญ่ที่นี่จะเป็นตึกสูงๆ หลายสิบชั้น มีอาคารพาณิชย์แทรกตัวอยู่ในซอยเพื่อขายสินค้าอุปโภคบริโภค ที่น่าประหลาดคือใต้ถุนตึกสูงๆ ที่มีที่พักเยอะๆ ไม่ค่อยมีร้านรวงอะไรเลย มีร้านอาหารบ้างแต่ไม่มากนัก เรียกว่าพอแก้ขัดเท่านั้นเอง ส่วนใหญ่ต้องออกมาหาอะไรกินตามตึกแถวที่ว่า และเวลาตอนค่ำๆ จึงจะมีรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวเหมือนบ้านเรา ราคาก๋วยเตี๋ยวตามท้องตลาดคิดเป็นเงินไทยชามละประมาณ 30-40 บาท   ที่น่าประหลาดใจคือ ฉันเคยเจอหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ทักทายเราด้วยภาษาไทย เมื่อเรายืนสั่งก๋วยเตี๋ยวของเธอ ด้วยหน้าตาที่สดสวย ผิวขาวๆ ร่างสูงๆ คิดว่าเธอเป็นคนทางภาคเหนือ เมื่อถามเธอ เธอจึงหัวเราะแล้วบอกว่า "หนูเป็นคนมอญ มาจากเมืองเมาะตะมะค่ะ เคยเข้ามาทำงานในไทยจึงพูดไทยได้" เธอและสามีเข้ามาทำงานเป็นลูกจ้างที่มาเลย์ได้หลายปีแล้ว จนกระทั่งมีลูกน้อยสองคนเติบโตอยู่ที่นี่ด้วยกัน

แต่ที่น่าประหลาดใจกว่า คือแผ่นป้ายนี้

ตรงสี่แยกไฟแดงย่านแอลยูจีแห่งนี้ ฉันเห็นป้ายเล็กๆ แผ่นนี้  ติดไว้ที่เสาไฟเขียวเหลืองแดง  ฉันขำอยู่ในใจขณะกดชัทเตอร์จากบนรถ คิดว่าเขาช่างอะลุ้มอล่วยกันดีจริงๆ

อีกเรื่อง...คือเรื่องอาหาร ดูนี่เลย

ซ้ายมือสุด เป็นร้านสุกียากี้ อยู่ใต้ถุนวัดจีนใหญ่แห่งหนึ่งในเคแอล  ทุกโต๊ะจะมีถังแก๊สประจำโต๊ะ ส่วนขวามือ เป็นอาหารต่างสถานที่ต่างวาระ เอามาให้ดูว่าภาชนะพลาสติกที่ใส่สีสวยสดแค่ไหน ขวาบนเป็นอาหารจีนรสเลิศในภัตตาคารที่รับแขกบ้านแขกเมืองทีเดียว (เพราะเพื่อนชาวมาเลย์พามาเลี้ยงมื้อเที่ยง) กลางขวาเป็นอาหารที่ใต้ตึกสูงที่เรามาอาศัยฝากท้องประจำ และล่างสุดถ้วยโกปี๊พลาสติก...เทียบราคาเงินไทย 15 บาท รสชาดหอมอร่อยมาก

ถึงจะอร่อยแค่ไหน กินไปแต่ละคำก็ต้องกลืนความวิตกกังวลไปด้วยทุกคำ  นี่ล่ะ...มาเลเซียในมุมมองของฉัน