มนุษย์ไม่ใช่ผักหญ้าที่ไม่มีเลือดเนื้อ

มีเรื่องจะเล่าให้ฟังนะ  พี่สาวคนสนิทกระซิบกระซาบเมื่อเราพบกันที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง  เธอรีบจูงมือฉันออกจากกลุ่มคน  สีหน้าท่าทางที่บ่งบอกว่าคงไม่ใช่เรื่องเล็ก    

ความที่เราสนิทสนมกันมานาน  ฉันเริ่มมองเห็นอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของเธอ

พี่เพิ่งพาเด็กผู้หญิงที่บ้านไปโรงพยาบาลมา  เป็นเด็กทำงานบ้านพี่  เธอเริ่มพูดเมื่อฉันนั่งลง เด็กเป็นติ่งเนื้อที่ช่องคลอด เชื่อไหมว่า หมอผู้หญิงให้เด็กขึ้นนอนบนขาหยั่งในห้องตรวจแล้วบอกว่าจะตัดให้เลยตอนนี้ พี่งงมาก หมอเรียกพี่มาดูด้วย ติ่งเนื้อยาวหกเซ็นต์ โอ้โห พี่ว่ามันยาวมาก แต่เชื่อไหมว่าหมอตัดมันออกสดๆ ไม่ได้ฉีดยาชาเลยและเย็บแผลสดๆ เช่นกัน เย็บนานมากเป็นชั่วโมงแล้วก็บ่นอยู่นั่นแหละว่าเย็บยากมาก  พี่ก็นั่งอยู่ตรงนั้นแหละ งงและมึนว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร สงสารเด็กมากเลย เขาอดทนมาก ไม่ร้องไห้เลย ตอบพี่หน่อยสิว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้

โถ พี่ที่รัก  ฉันพูดอย่างท้อแท้  ทำไมพี่ถึงได้ใจเย็นอย่างนั้นเล่า มันไม่ได้ชอบมาพากลตั้งแต่แรกแล้ว  ทำไมพี่ไม่โวยวายไปว่าทำอย่างนี้ได้อย่างไร  นี่มนุษย์นะไม่ใช่ผักหญ้าที่ไม่มีเลือดเนื้อ  ขอความเมตตาให้เด็กๆ บ้าง เธอยิ้มแล้วพูดว่า หมอคงเห็นเด็กเป็นชนกลุ่มน้อยที่มีความอดทนสูง เลยทำอย่างนี้ 

นั่นสิ  ฉันพูดอย่างมีอารมณ์  อย่างนี้เรายิ่งต้องพูด เรายิ่งต้องบอกเขาว่า ที่นอนอยู่นี้ก็หนึ่งมนุษย์เท่าเทียมกัน  ถ้าเขาทำท่าลืม เรายิ่งต้องบอก

ก็พี่ตกใจมากพูดหรือคิดอะไรไม่ทันเลยนะ กลัวเลือดด้วย โอย อะไรอย่างนี้  แล้วนี้นัดฟังผลชิ้นเนื้ออีกสองอาทิตย์ แค่รู้ว่าจะต้องไปโรงพยาบาลอีก พี่ก็หนาวไปถึงในอกแล้ว โรงพยาบาลนี้ขึ้นชื่อว่าปฎิบัติต่อชนกลุ่มน้อยแย่มากๆ ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ นี่พี่เพิ่งเจอกับตัวเอง ใช่จริงๆ ด้วย พี่ไปรับยาให้เด็กแล้วรีบเผ่นกลับบ้านเลยนะ ยังกลัวไม่หายเลย  พบหน้าเธอพี่ต้องรีบถามก่อนเลยว่าจะทำอย่างไรดี

ฉันยิ้มพร้อมตอบว่า  คราวต่อไปให้ตั้งสติและรู้เท่าทัน  วินาทีที่เรารู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล  ขออย่าเงียบเฉยให้พูดออกมา  อย่างน้อยเราก็เป็นสติให้เขาด้วย บางเวลาของคนทำงาน อะไรก็เกิดขึ้นได้ ขอเพียงอย่าละเลย อย่าเงียบเฉย มันจะยิ่งทำให้ทุกสิ่งเลวร้ายลงไปอีก    

ดูแลเด็กดีๆ นะทั้งบาดแผลข้างในและข้างนอก  เด็กอาจรู้สึกว่าเขาถูกทำร้ายได้  น่าสงสารจัง ถ้ามีอะไรให้ช่วยรีบบอกมาเลยนะ เธอพยักหน้ารับทันที

เราร่ำลากันตรงนั้น ระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ฉันนึกย้อนไปถึงภาพเก่าๆ ตอนเป็นนักศึกษาพยาบาลโรงพยาบาลชุมชนซึ่งตั้งอยู่ริมถนนมิตรภาพ   รอบๆ โรงพยาบาลจึงมีแต่ซ่องไว้บริการคนขับรถบรรทุก ทั้งหมด13สำนัก ฉันและเพื่อนต้องตรวจ ภายในผู้หญิงของทุกสำนักเพื่อให้ผ่านมาตรฐานของสำนัก บางวันถึงกับอดข้าวด้วยความที่เหนื่อยและลูกค้ามากมาย สลับสำนักกันไปวันละ2 สำนัก จำนวนของผู้หญิงในแต่ละสำนักเท่ากับ 25 คน ที่น่าสะเทือนใจที่สุดก็คือเด็กๆ ในแต่ละสำนัก  ทุกคนยังเด็ก บางคนอายุแค่ 12-13 เท่านั้นมาทำงานแล้ว

วันหนึ่งมีเด็กถูกคนคุมทำร้ายมา คนมาส่งก็ปิดบังข้อมูลเด็กมีแผลบริเวณช่องคลอดและร่างกาย หลังทำแผล คนมาส่งก็เอาตัวเด็กขึ้นรถกลับไป เพียงเท่านั้น พวกเราได้แต่ทอดตามอง ฉันจำได้ว่าพี่พยาบาลบางคนแอบร้องไห้เพราะสงสารเด็กเหลือเกิน แต่เราก็ได้แต่นิ่งเงียบฉากผ่านในวันนั้นยังคงแนบติดอยู่ในใจฉัน

ในบางคราวเราทำได้เพียงทอดถอนใจกับสิ่งที่เห็น ทั้งที่มีอะไรมากมายที่อยากทำ ได้เพียงแต่คิดเท่านั้น