il mare: เพราะรักนั้นยังคงอยู่

"ที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักนะ ไม่ใช่เพราะมันจากไปหรอก
... แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก
ถ้าวันนี้ คนสองคนต่างหมดรักกันไป คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก
แต่กลับเป็นเพราะรักที่ยังอยู่ในใจคุณนั่นเอง ที่ทำให้คุณปล่อยวางลงไม่ได้
ธรรมชาติของรักมักไม่ให้โทษแก่ใคร เพียงแต่อาจปรุงแต่งให้หัวใจพองฟูจนลืมนึกถึงความจริงที่ว่า
มีวันที่รักมา ก็อาจมีวันที่รักไปได้ ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
หลายคนจึงอดหลงใหลได้ปลื้มกับมันไม่ได้ในยามที่มันอยู่ เรามักหลอกตัวเองว่า เพราะเรารักเขามาก
เขาคงเห็นความดีความตั้งใจของเรา และรักเราตอบบ้าง ไม่มากก็น้อย

และเมื่อเขาตอบรับรักของเรา ความฟูของหัวใจ
มักทำให้เราก้าวล่วงไปถึงการรู้สึกยึดมั่น ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของเรา
เป็นเหมือนทรัพย์สินส่วนตัวทางใจอย่างหนึ่ง ที่จะต้องอยู่กับเราทุกครั้งที่เราต้องการ
นานเท่าที่เราปรารถนา

ความรู้สึกอันนี้แหละ คือจุดเริ่มของความเจ็บปวดทั้งมวล เพราะมันฝืนกฎธรรมชาติ
ไม่ได้บอกว่า ... รักต้องลงเอยด้วยความเศร้าเสมอไป เพียงแต่ถ้าเขาจะอยู่ เขาจะไป
จะรักคุณมากขึ้น คงเดิม หรือหดน้อยถอยลง ก็จะเป็นเพราะคนสองคน
ไม่ใช่ความต้องการของเราฝ่ายเดียว หรือเขาฝ่ายเดียว

ชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนเข้าใจยาก ... แต่ในความซับซ้อนนั้น
มันก็เรียบง่ายอย่างที่เรานึกไม่ถึง เพราะไม่ว่าสิ่งไหน เรื่องอะไรสารพัดสารพัน
ทุกอย่างล้วนแต่อยู่ในกฎเดียวกัน มันจะเกิดขึ้น ... ตั้งอยู่ ... แปรสภาพ แล้วก็จบลง

รักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่า ก็หนีไม่พ้นกฎข้อนี้ เพราะวันหนึ่ง ไม่เราก็เขาก็ต้องตายจากกัน
สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า ... วันนี้เขาอยู่หรือจากไป

สำคัญที่ว่า ... ช่วงที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน ขอให้มีความทรงจำที่ดี ... ก็เพียงพอแล้ว
อย่างน้อย เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึง และยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้
ถึงวันนี้จะยังร้องไห้ ก็คงไม่กระไร เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้
มีวันที่เลวร้าย มีวันที่สวยงาม มีวันที่ว่างเปล่า
สุขก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน
สุขเคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป ทุกข์ก็เป็นเฉกเช่นกัน
ร้องไห้แล้วก็อย่าร้องเปล่า ๆ มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย

ได้แต่อวยพรให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น เติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่อย่าแข็งกร้าว
ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง และขอให้วันใหม่ในชีวิตมาถึงในอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้
วันที่เราจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป"

ฉันได้รับข้อความนี้จากเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่ฉันเพิ่งรู้จัก เขาบอกว่า แฟนเก่าของเขาทิ้งข้อความนี้ไว้ให้ ก่อนที่จะเลิกรากันไป โดยที่เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทำไม แต่ถึงอย่างไร มันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี

เมื่อเห็นข้อความนี้ ฉันจำได้ว่าเป็นข้อความในเรื่อง il mare หนังในดวงใจของฉันอีกหนึ่งเรื่อง เมื่อดูหนังเรื่องนี้จบ คุณจำอะไรได้เกี่ยวกับ il mare

ตู้ไปรษณีย์สีแดง ?
บ้านริมทะเล ?
หรือจอน จี ฮุน ?

ฉันจำข้อความนี้ได้ แต่เพียงประโยคแรกของมัน เพียงแค่นั้น ก็ทำให้ใครบางคนน้ำตาไหลได้ เพียงเพราะความทรงจำบางอย่างที่ยังคงอยู่กับเรา และมันจะคอยกระตุ้นเตือนความเจ็บปวดอยู่เสมอ ในทุกคราที่คิดถึงมัน เหมือนกับอันจู

การจากไปของความรัก คนรัก และของรักของอันจู แฟนหนุ่มของเธอ เครื่องอัดเสียงของเธอ ที่ครั้งหนึ่งมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นความรัก เป็นความหวัง แต่เมื่อในวันหนึ่งมันจากเธอไป สิ่งที่จะเยียวยาจิตใจของเธอ คือตามมันกลับมา อย่างเครื่องอัดเสียงของเธอ หรืออย่าทำให้มันจากไป อย่างสิ่งที่เธอขอร้องให้จุงแจ ชายหนุ่มในปี 1998 ช่วยทำให้เธอ โดยที่เธอลืมไปว่า ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการเสียของรัก คนรัก ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะมันจากไป แต่เพราะมันยังอยู่ต่างหาก

"ความทรงจำมันยังคงอยู่"

ความทรงจำของเราต่อเรื่องราวต่าง ๆ ในอดีตดีจริงหรือ ? ฉันเริ่มไม่แน่ใจ เพราะความทรงจำในทุกช่วงเวลาของชีวิตมันล้วนถูกบันทึกไว้ในอวัยวะส่วนที่ถูกยกย่องว่าเป็นเลิศที่สุดของมนุษย์คือสมอง แล้วเราก็ไม่สามารถที่จะลบทิ้งได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ความทรงจำไม่ว่าจะดีหรือร้าย สุข หรือเจ็บปวด ล้วนถูกบันทึกไว้ แล้วก็พร้อมที่จะย้ำเตือนถึงช่วงอารมณ์ที่เกิดขึ้น ในบางจังหวะและเวลา โดยที่เหนือการควบคุมของจิตใจ

ไม่ว่าจะสุข หรือเจ็บปวด ทุกอย่างล้วนคงอยู่กับเราด้วยเทปบันทึกที่เรียกว่าความทรงจำ อย่างที่เราไม่อาจจะหลีกหลบไปได้ หรือแม้แต่จะต้านทานมัน ไม่ว่าจะเป็นความสุข หรือความเจ็บปวดในความรัก แต่ถ้าความรักนั้น มันเป็นความรักที่จบลงไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำที่ดี หรือความทรงจำที่เลวร้าย ล้วนกลับมาตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับเราอยู่เสมอ เมื่อคิดถึงมัน จริงไหม ?

แต่หากจะร้องไห้ ไม่ว่าจะร้องกับความทรงจำที่ดี หรือเจ็บปวด ฉันเห็นด้วยที่จะร้องไห้ เพราะการร้องไห้มันยังคงแสดงว่าเรายังมีความรู้สึก มีอารมณ์อยู่กับเรื่องราวต่าง ๆ แต่หากวันใดเมื่อเราไม่ร้องแล้วกับความเจ็บปวด มันไม่ใช่เพราะเราเข้าใจมันหรอก นั่นอาจจะเป็นส่วนหนึ่ง แต่อาจจะเป็นเพราะเราชาชิน หรือไม่มีหัวใจกับความรู้สึกที่เรียกว่าเจ็บปวด

เพราะฉันถือว่า เมื่อใดก็ตามที่ฉันร้องไห้ เมื่อนั้นฉันยังเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจอยู่