ช่องว่าง

ชอบเล่น search engine กันมั้ยครับ?

ไม่ว่าจะ yahoo หรือ google ยอดฮิต ก็ตาม

ผมคนหนึ่งที่ชอบเล่น ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของงาน ค้นหารูปภาพ หรือ ข้อมูล หลายครั้งก็เป็นเรื่องที่บังเอิญสะดุดหูเข้า เลยลองค้นดู เผื่อจะเอามาเขียนเป็นงานได้

มีสิ่งหนึ่งที่ผมชอบ search เล่นในอารมณ์ถวิลหาอดีต

ผมมักจะใส่ชื่อ +นามสกุลของคนที่รู้จักเข้าไป เป็นญาติ เป็นเพื่อนเก่า เป็นรุ่นพี่ รุ่นน้องคนที่ไม่ได้พบหน้ากันหลายปี ด้วยวิธีนี้ ทำให้ผมรู้ว่า เขาอยู่ที่ไหน ไปทำอะไรมาบ้าง บางทีโชคดี ได้ที่อยู่ ได้อีเมล์ หรือได้เบอร์โทรศัพท์ของเขามาด้วย

ที่จริง วิธีนี้ใช่ว่าจะได้ผลกับชื่อของทุกคน แต่ในโลกปัจจุบันที่ข้อมูลทุกอย่างไปปรากฎบนอินเตอร์เน็ตมากขึ้นเรื่อยๆ ความเป็นไปได้ที่จะเจอชื่อของคนที่เราต้องการค้นหา มีอยู่ไม่น้อย การเล่นแบบนี้ ทำให้ผมได้รายชื่อพร้อมที่ติดต่อของเพื่อนเก่ามากมายหลายคน แต่ผมไม่เคยคิดจะติดต่อกลับไปหาเขาเหล่านั้นเลย

ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ผมได้อ่านข่าวต่างประเทศที่บอกว่า เนื่องจากปัจจุบันข้อมูลของบุคคลในประเทศที่พัฒนาแล้ว ส่วนใหญ่จะสามารถค้นหาได้จากอินเตอร์เน็ต ดังนั้น คุณจึงสามารถตรวจสอบประวัติของคนจำนวนมากได้ด้วยการ search

"ฉันสามารถรู้ประวัติการขับขี่รถยนต์ของคนที่มาจีบฉันได้จากอินเตอร์เน็ต เขาเคยโดนยึดใบขับขี่เพราะเมาแล้วขับ" หญิงสาวคนหนึ่งให้ข้อมูล

ผมจำเรื่องนี้ได้แม่น เพราะมันทำให้ผมคิดถึงเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี

เรารู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมต้น หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เรารู้สึกว่า เราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ แต่ชีวิตเรามันกลับห่างออกจากกันไปเรื่อยๆ

ขณะที่ผมเรียนต่อมัธยมปลายในโรงเรียนประจำจังหวัด เธอก็ไปเรียนต่อในโรงเรียนมัธยมระดับประเทศในกรุงเทพฯ เมื่อจบ ม.6 ผมเอนทรานซ์ติดมหาวิทยาลัยส่วนกลาง เธอก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ

หลายปีหลังจากที่รู้จักกัน เราติดต่อกันด้วยจดหมายตลอด แทบจะไม่ได้พบ ไม่ได้คุยกันเลย

ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน คือตอนที่ผมเรียนอยู่ปี 2 ส่วนเธอเพิ่งจะได้กลับมาประเทศไทย

ผมเปลี่ยนไป เธอก็เปลี่ยนไป แต่ดูเหมือนเธอยังอยากให้ผมเป็นเหมือนเดิม

นานหลายปีหลังจากนั้น เราไม่ได้เจอกันอีกเลย ผมไม่ได้ติดต่อเธออีก แต่ผมยังคิดถึงเธอในฐานะเพื่อนที่ดีตลอดมา

เมื่อผมรู้วิธีนี้ ผมจึงลองใช้มันค้นหาเธอ

ผมพบว่าเธอรับราชการในหน่วยงานใหญ่แห่งหนึ่ง มีเบอร์โทรติดต่อ ผมตัดสินใจลองโทรไป

เมื่อเธอรับสาย ดูเหมือนเธอจะงงไปชั่วขณะ ก่อนจะแสดงความยินดีที่ได้คุยกับผมอีกครั้ง แต่เมื่อเธอรู้ว่าผมทำงานข่าว เธอเงียบไป และบอกว่า เธอคงไม่สามารถเป็นแหล่งข่าวให้ผมได้ เพราะเธอเคยเจอเพื่อนสมัยเรียนที่เป็นนักข่าวโทรมาคุย แต่ปรากฎว่า เพื่อนคนนั้นเอาเรื่องที่ทำงานของเธอไปเขียนข่าว ผมปฏิเสธว่าผมไม่ได้มาหาข่าว ผมเพียงต้องการคุยกับเธอเท่านั้น เราคุยกันอีกหลายประโยค ก่อนที่ผมจะขอเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านหรือมือถือของเธอ แต่เธอต้องการให้ผมทิ้งเบอร์ของผมไว้มากกว่า

หลังจากที่วางหู ผมรู้ว่า ผมคงจะไม่ได้คุยกับเธออีกแล้ว เธอไม่ได้โทรหาผม หลังจากนั้น ข้อมูลและเบอร์โทรในอินเตอร์เน็ตของเธอก็หายไป ผมยังมีอีเมล์ของเธออยู่ แต่มันคงไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อเธอปฏิเสธที่จะติดต่อผม

ผมได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากเรื่องนี้

เคยมีคนพูดไว้ว่า ความสัมพันธ์ของคนเราก็เหมือนต้นไม้ หากหมั่นรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย ต้นไม้ก็งอกงาม หากห่างเหินไม่ดูแล ต้นไม้ก็เหี่ยวเฉา แห้งตาย

การที่อยู่ๆ เราจะเดินกลับไปหาเพื่อนเก่า หรือคนที่เคยรู้สึกดีๆ ด้วย เพื่อจะบอกว่า "ฉันยังเหมือนเดิม" มันเป็นเหมือนคำโกหกที่เราทุกคนจำต้องฟัง และเราทุกคนจำต้องพูด แต่ความเป็นจริง หลายปีที่ห่างกันไป เราแต่ละคนไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากผ่านช่วงรอยต่อของวัย จากวัยรุ่นสู่วัยหนุ่มสาว และสู่วัยผู้ใหญ่

บางที เราอาจจะจดจำตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าเราเคยเป็นเช่นไร

คนที่เคยรู้จักกันในช่วงวัยหนึ่ง เมื่อเจอกันในอีกช่วงวัยหนึ่ง มีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่ก็พูดไม่ได้

จู่ๆ วันหนึ่ง เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันหลายปี โทรมาหาเรา และบอกว่าเจอเบอร์เราจากอินเตอร์เน็ต และคิดถึงเรา เป็นไปได้ไหมที่เราจะไม่มองเขาในแง่ร้ายเลย? เขาจะมาขายประกันชีวิตให้เรา? เขาจะมาขายของให้เรา? เขาจะมาหาข่าวจากเรา? ฯลฯ

อาจไม่ใช่เช่นนั้น เขาคิดถึงเราจริงๆ แต่ทั้งสองฝ่ายก็กลายเป็น "คนแปลกหน้าที่เคยรู้จักกัน" ไปเสียแล้ว

และนั่นอาจเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย

ผมคิดว่า หลังจากการไม่ติดต่อกันนานหลายปี ผมไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องให้ใครทบทวนความสัมพันธ์ที่เคยมี

ต้นไม้ที่เราเคยปลูกมันเหี่ยวเฉา แห้งตายไปนานแล้ว

การจะปลูกต้นไม้ขึ้นใหม่ เป็นเงื่อนไขใหม่ ของวุฒิภาวะและประสบการณ์ใหม่

ผมรู้ว่าหากกลับไปติดต่อเพื่อน เพื่อนก็คงดีใจ แต่จะให้รู้สึกเหมือนเดิมนั้นเป็นไปไม่ได้

บางที เพียงแค่ได้รำลึกว่าเราเคยคบหากัน เคยหัวเราะและร้องไห้ด้วยกัน น่าจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสมกว่า

คิดไปแล้ว ก็ตลกดีนะครับ ในอนาคตอันใกล้ เราอาจจะค้นหาชื่อ ที่อยู่ อีเมล์ เบอร์โทรศัพท์ ของใครก็ได้จากอินเตอร์เน็ต แต่ก็ใช่ว่า เขาคนนั้นจะยินดีคุยกับเรา

คล้ายๆ กับเรื่องที่ว่า เรามีเบอร์โทรของเพื่อนในโทรศัพท์มือถือ แต่เราไม่เคยโทรหาเขาเลย เมื่อเราโทรหาเขา หรือเขาโทรหาเรา ทั้งสองฝ่ายต่างก็คุยกันตามมารยาท หรือถึงแม้จะพยายามคุยกันเหมือนเดิม แต่ช่องว่างยังปรากฎชัดเจน

ผมประหลาดใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มานาน การขยายตัวของอินเตอร์เน็ต กลับทำให้คนเรารู้สึกพร่องในใจยิ่งขึ้น แล้วเราก็ใช้มันเป็นช่องทางหนึ่งเพื่อแสวงหา "ถ้อยคำสนองใจ"

วิธีการที่ผมใช้ ก็มีความปรารถนาคล้ายๆ การ chat นั่นคือ หวังถมช่องว่างในใจ แต่ยิ่งเล่นก็ดูเหมือนช่องว่างนั้นจะลึกและกว้างขึ้นเรื่อยๆ

ชวนให้คิดว่าเราเป็นคนขุดมันขึ้นเองหรือเปล่า?

และหากเราไม่ทำอย่างนี้ เราจะมีความสุขกว่าหรือเปล่า?

ในโลกของการสื่อสารทางอินเตอร์เน็ต อาจทำให้เราพบเจอใครได้มากมาย ติดต่อกับใครได้มากมาย แต่ก็อาจทำให้เราหลอกตัวเองได้ง่ายๆ ว่า เขาต้องการเรา

และแท้ที่จริง การติดต่อกันทั้งที่ทั้งสองฝ่ายยังมีช่องว่างอยู่มาก ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นหากไม่เป็นตามมารยาท ก็เป็นเพียงความฉาบฉวย

ช่องว่างเหล่านั้น อาจไม่มีอะไรมากไปกว่าความเคลือบแคลง หวาดระแวง

บ่อยครั้ง ผมจึงสงสัย

หรือ มนุษย์เราบอบบางเกินไป สำหรับการแสวงหาความสัมพันธ์จากอินเตอร์เน็ตและรักษาสายสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยช่องว่างเหล่านั้นไว้ ?