บนวิถีพเนจร

1

นักฝันบนวิถีพเนจร                             เราต่างก็ไหวอ่อนกันทั้งนั้น
บนภูผาความปวดร้าวมีเหมือนกัน            ทั้งหวาดหวั่นโดดเดี่ยว ทระนง

เรายอมพ่ายให้สิ่งเดียวคือความรัก         อ่อนหวานกลางซากปรักความพลัดหลง
กลางป่าเปลี่ยวคอนกรีตตระหง่านตรง      เราแนบลงแทบเท้าของดอกไม้

เรายอมให้ความรู้สึกถูกยีย่ำ                 โอดโอยอย่างเจ็บช้ำร่ำโหยไห้
หากว่านกตัวนั้นไร้กิ่งใบ                      ปีกผีเสื้อหม่นไหม้หวาดสะทก

อารมณ์แห่งความเศร้าเป็นปริศนา           หลายเรื่องอย่างหญิงบ้าระเหินระหก
แม้นางตายจะอยู่ในเพลงวณิพก             ยามคืนค่ำเราจะยกมาขับร้อง

2

โอผ้าถุงลายบัวบาน                             ซีดเซียวและซมซานผ่านไฟซ่อง
มาขอข้าวขอน้ำใครรับรอง                     ขอแป้งผัดกระจกส่องขอเศษตังค์

เล่าว่าฉันนั้นอยากมาอยู่นี่                      ตั้งแต่อายุสิบสี่ก็แอบหวัง
จะได้แต่งตัวสวยสวยเสียจัง                    ปากแก้มแดงเปล่งปลั่งดั่งพี่ดาว

โอผ้าถุงลายบัวบาน                             ฝันอยู่บ้านหลังเดียวกับพี่สาว
ถูกกระชากลากทึ้งสู่บึงคาว                    ในคืนหนาวไอ้ระยำขย้ำบัว

ผ่านมาสามสิบปีความทรงจำ                  ลูกสาวบัวถูกยีย่ำด้วยชายชั่ว
เธอร่ำร้องตีอกและชกตัว                       ลูกสาวเธอทิ้งตัวจากสะพาน

โอผ้าถุงลายบัวบาน                             เหลือแต่ซากวิญญาณเฝ้าขับขาน
เทียวไปทั่วซอยซ่องของเมื่อวาน             ชราด้วยรอยกร้านชะตากรรม

3

นักฝันบนวิถีพเนจร                              เราต่างก็ไหวอ่อนในคืนค่ำ
บนภูผาความปวดร้าวอันลึกล้ำ                เราต่างร่ำชีวิตเป็น บทกวี

กวิสรา
3 เมษายน 2550 - พะเยา