ผีเสื้อหนุ่มในสวนแห่งเดิม

ชายหนุ่มเคยนอนหลับแล้ว ฝันว่าตัวเองเป็นผีเสื้อ เป็นผีเสื้อที่บินไป บินมา ในสวนแห่งหนึ่ง ซึ่งบินเท่าไหร่ก็ไม่สามารถออกไปจากสวนแห่งนั้นได้

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้บินวนไปวนมานานมากๆ แถมยังบินกลับมายังจุดเดิม ทั้งๆ ที่เหนื่อยและอ่อนแรงเหลือประดา แต่กลับหาทางออกจากสวนนี้ไม่ได้เลย

ในสวนที่ว่านี้ มีผีเสื้อตัวอื่นๆ อีกมากมาย ที่บินหาทางออกเหมือนกันกับเขา บางตัวมีสีสวยงาม บางตัวก็ไม่งาม บางตัวตัวเล็ก บางตัวตัวใหญ่ เขาเหลือบเห็นบางตัวกำลังจะออกจากการเป็นดักแด้ ค่อยๆ แทะปลอกตัวแด้ ค่อยๆ บินออกมา จากแด้ที่คุ้นเคย แล้วบินไปอย่างไร้ทิศทาง

"เจ้าจะไปไหนเหรอพ่อหนุ่ม" ผีเสื้อแก่ตัวหนึ่งถามผีเสื้อหนุ่มตัวน้อยอย่างเขา "ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เห็นคนอื่นๆ บินไปบินมา ก็บินตาม…คงจะหาทางออกน่ะครับ" เขาตอบอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นผีเสื้อแก่ก็บอกเขาอีกว่า "ขอให้เจ้าเดินไปทางเส้นนี้ แล้วเจ้าจะพบทางออกเอง" พลันชี้แล้วรีบบินจากไป

เขานึกในใจ…. หากเลือกบินไปทางที่ผีเสื้อแก่บอกแล้วจะเจอทางออก แต่เหตุไฉนผีเสื้อแก่จึงบินไปคนละทางกับที่บอกแก่เขา, ในเมื่อผีเสื้อทุกตัวต่างต้องการไปถึงทางออกจากสวนแห่งนี้ แต่ทำไมผีเสื้อแก่กลับดูไม่สนใจ – เขาถามตัวเองในใจ

เพียงเวลาไม่นานจากที่ฉุกคิด เขาก็ค่อยๆ ออกสยายตีปีกบินไปตามทางที่ผีเสื้อแก่บอกไว้

ระหว่างทางที่จะไปสู่ทางออกนั้น เขาได้พบปะกับผีเสื้อตัวต่างๆ มากมาย ที่มีใบหน้าเป็นรูปของคนที่เขาเคยรู้จัก ผีเสื้อแต่ละตัวโบกมือที่ยื่นออกมาจากปีกให้เขา เขาสังเกตเห็นหน้าพ่อ แม่ ครอบครัว ญาติ เห็นเพื่อนๆ ทั้งเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน เพื่อนที่ทำกิจกรรม เพื่อนที่เที่ยวกลางคืน เห็นพี่น้องที่ทำงานเพื่อสังคม และที่สะดุดตาเขามากที่สุดคือ เห็นตัวเองในวัยเด็ก เป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่นั่งร้องไห้พร้อมถือขวดนมอยู่ในมือ

จากนั้น ความฝันที่เป็นผีเสื้อของเขา ก็แปรเปลี่ยนสภาพเป็นความฝันเรื่องอื่นไป โดยไม่มีการดำเนินความฝันในเรื่องนี้ต่ออีกเลย ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา…ความฝันที่ว่าตัวเองเป็นผีเสื้อก็จบลง

ชายหนุ่มนั่งคิดบนเตียงเก่าๆ ในห้องที่เขาอาศัยอยู่ - ในโลกแห่งความเป็นจริงที่เป็นอยู่ มองดูชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเองและผู้คนในสังคม ในผืนโลกแห่งนี้ และเขาก็เชื่อว่าชีวิตของเขาเหมือนดั่งผีเสื้อจริงๆ

เป็นผีเสื้อหนุ่มที่บินไป บินมา ภายในสวน ในทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ไพศาล ตอนอยู่ในครรภ์ก็เป็นเหมือนดักแด้ตัวน้อยๆ ที่ค่อยๆ เติบโต รอวันออกมาจากแด้หรือท้องของแม่ออกมาลืมตาดูโลกและโบยบินไปยังถิ่นแคว้นต่างๆ

พอเกิดออกมาเป็นผีเสื้อตัวน้อยๆ ที่เริ่มหัดบิน ก็เหมือนดั่งเป็นเด็กตัวเล็กๆ เริ่มหัดเดิน พอเติบใหญ่ขึ้นมาก็เป็นเด็กหนุ่มที่เริ่มเดินไปเดินมา ทั้งทางเท้า ทางพาหนะเดินทางต่างๆ เพื่อหาที่ทางให้กับชีวิตของตัวเอง เหมือนผีเสื้อที่บินไปในที่ต่างๆ กัน

ในสวนที่อยู่ก็เช่นกัน, จากตอนเด็กๆ แม้สวนที่อยู่จะมีความแตกต่างกันไป แต่สวนที่เป็นผืนดินถิ่นกำเนิดก็ยังมีเพื่อนๆ พี่น้อง ผีเสื้อตัวอื่นๆ อยู่ที่นั่นเสมอ เพียงแต่ว่าตัวเขาได้เลือกโดยการบินจากมาเพื่อไปตามสวนต่างๆ – ดั่งเขาที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านแต่กลับทำงาน เดินทางพบปะผู้คนมากหน้าหลายตา ตามสถานที่ ที่แตกต่างกัน

เขาทบทวนกับตัวเอง ผ่านมานานหลายปีแล้วที่ผีเสื้อหนุ่มอย่างเขา บินออกจากสวนถิ่นกำเนิดมาอาศัยอยู่ในที่แห่งใหม่ เป็นสวนที่กว้างใหญ่ เต็มไปด้วยผีเสื้อที่ต่างกันออกไป มีความเจริญในด้านต่างๆ ไม่สงบเงียบไปเสียทีเดียว

สวนแห่งใหม่ทำให้ผีเสื้อหนุ่มอย่างเขาได้บินผ่านพบปะผีเสื้อตัวอื่นๆ มากมาย ได้เรียนรู้หลายๆ อย่าง เขาถามตัวเองว่าได้เวลาแล้วหรือยังที่จะบินกลับไปยังถิ่นที่เกิดก่อกำเนิดเขามา

กาลเวลาผ่านมาหลายเดือน ปี หลังจากครานั้น เขายังคงแวะเวียน เยี่ยมเยียน โบยบินไปพบเจอผู้คนมากมายหลายแหล่ อยู่อย่างบ่อยๆ พร้อมๆ กับเรียนรู้และทบทวนตัวเองว่าเมื่อใดจะถึงเวลาบินกลับสวนหลังเดิม

ความฝันของเขาเริ่มจะเป็นจริงในเวลาไม่นานนี้แล้ว เพราะในที่สุดเขาได้เลือกที่จะบินกลับไปยังสวนแห่งเดิม ทว่าก็ยังย้ำกับตัวเองเสมอว่า ถึงอย่างไรเขาก็ยังเลือกที่จะเป็นผีเสื้อหนุ่มตัวน้อยๆ ที่มีอิสระ เสรีภาพในการโบยบินบนหนทางที่เป็นและดำเนินอยู่ ….ตราบที่ลมหายใจยังไม่หมดสิ้นและปีกยังคงแข็งแรงพอที่จะมีพลังขยับไปมาได้อย่างงดงาม