ปล่อยไก่ ใครว่าง่าย

เถอะนะ... แม้ว่ากระท่อมของฉันจะขาดฝากั้นไปสักด้านก็คงไม่เป็นไร แต่จะให้ช่วยซื้อที่ดินทั้งแปลง ฉันทำไม่ได้จริงๆ

ฝนตกปรอยๆ ฉันยืนเซ่ออยู่กลางถนนลาดยางที่ราดทับด้วยกองขี้วัวเละๆ เป็นหย่อมๆ กลางหมู่บ้าน เพียงเพราะสะดุดตากับเจ้าลูกไก่น้อยตัวหนึ่ง ที่กระโดดเหย็งๆอยู่กลางถนน พร้อมกันทั้งสองขา ผิดวิสัยไก่ทั่วไป พินิจดูแบบงงๆ จึงพบว่าขาสองข้างถูกพันธนาการด้วยเชือกไนล่อนเส้นเล็กๆสีดำๆ จนแทบมองไม่เห็น น่าเวทนา แต่จนใจไม่รู้จะช่วยอย่างไร ถึงแม้พยายามจะช่วยก็เชื่อว่า มันต้องวิ่งหนีในลีลาทรมานแบบนั้นอย่างแน่นอน ไก่เอ๋ยไก่....ฉันไม่สามารถช่วยได้จริงๆ ใครหนอใจร้ายใจดำจริงๆ

"สนใจจะซื้อที่ดินแปลงนั้นไหมล่ะ สู้ราคาเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย ผมอยากให้เขาขายได้เร็วๆ จะได้เอาเงินมาคืนผม" เจ้าของบ้านที่ฉันแวะมาหาตามคำบอกเล่าของคนละแวกไร่ ว่าเขามีไม้จากบ้านเก่าขาย แต่กลับกลายเป็นว่าไม้ของเขายังนอนกลิ้งเป็นท่อนๆอยู่บนพื้นดินข้างบ้าน บางท่อนใหญ่มากจนน่าสงสัยว่าเอามาจากหัวไร่ปลายนาที่ใดกันหนอ แต่ก็ช่างเถอะ ธุระของฉันคือมาหาซื้อไม้ราคาเยาว์ไปสร้างกระต๊อบเท่านั้น แต่เขากลับเสนอขายที่ดินขนาด 27 ไร่ ราคาสูง ที่ไม่ใช่ของตัวเองให้ฉัน เพียงรู้ว่าฉันมาจากต่างถิ่น คงคิดว่าฉันมีเงินเหลือเฟือ หรือไม่ก็คงบอกขายกับทุกคนแปลกหน้าที่เข้ามาหา ด้วยความต้องการเงิน

"เขาเอาที่ดินมาจำนองผม เอาเงินไปจ่ายนายหน้าเพื่อจะไปทำงานเมืองนอก แล้วก็ไม่ได้ไป เงินก็ไม่คืน สองปีแล้ว ผมจะฟ้องร้องเขาอยู่เนี่ย ช่วยซื้อไปหน่อยเถอะ ผมจะได้เงินส่วนของผมคืน"

ท่าทางนายคนนี้ไม่ธรรมดา ฉันปฎิเสธการซื้อที่ดินแปลงนั้นไป บอกว่าไม่มีเงินหรอก เพราะฉันเป็นคนจน อยู่อย่างจนๆเท่านั้นเอง

เดินออกมาจากบ้านชายคนนั้น ท่ามกลางสายตาของเหล่าสมุนสามสี่คนที่นั่งๆนอนๆตรงศาลาหน้าบ้าน แววตาแปลกๆจนรู้สึกเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง

แวะมาที่บ้านของช่างสร้างบ้าน เพราะรู้ว่าเขาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ เพื่อปรึกษาเรื่องซื้อไม้เพิ่มเติม จึงได้เห็นบ้านของเขาหลังเล็กๆ ยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์ ฝาพนังบางส่วนยังขาด ฉันรู้สึกสงสารเขามากขึ้น อายุไม่เกินเลยไปกว่าฉันสักเท่าใดนัก แต่ท่าทางแบกทุกข์ไว้มากมาย เขานี่แหละที่เคยถามฉันว่า สนใจจะซื้อที่ดินเพิ่มเติมบ้างไหม เป็นที่ของเขาเอง ขนาด 27 ไร่ จะขายให้ถูกๆ ต้องการเอาเงินไปใช้หนี้ ซึ่งฉันบอกปฎิเสธไปเช่นกัน เมื่อฉันบอกว่าไปถามซื้อไม้ที่บ้านนั้นมา สายตาของเขาหลุบต่ำลง ใบหน้าซีดเจื่อน พลางบอกว่า "อย่าเลยครับ ไม้ที่จำเป็นยังพอมี แล้วผมจะจัดการหามาให้เอง"

"ตามใจเถอะค่ะ แล้วแต่ช่าง" ฉันเออออแบบงงๆ เพราะไม้ที่ฉันต้องการจะซื้อจากเขาคนนั้น ราคาก็ไม่แพงนัก

ทำไมไม่ให้ซื้อไม้จากนายคนนั้นหนอ ฉันครุ่นคิด....ใช่แล้ว...นั่นคือเจ้าหนี้ที่คอยกดดันเขาอยู่ มิน่า แม้แต่การใช้ไม้จากนายคนนั้น ฉันยังถูกขอร้องให้ระงับ เขาคงลำบากใจที่จะอธิบายถึงเบื้องหลัง

เอาเถอะ แม้ว่ากระท่อมของฉันจะขาดฝากั้นไปสักด้านก็คงไม่เป็นไร แต่จะให้ช่วยซื้อที่ดินทั้งแปลง ฉันทำไม่ได้จริงๆ