หยดน้ำค้างในแสงตะวันเช้า

๒
ค่อนรุ่ง.....
เสียงน้ำค้างกระทบหลังคากระท่อม
ประสานกับเสียงของหยดน้ำแบบเดียวกัน
ที่ตกกระทบ สัมผัสใบไม้ใบหญ้า
เปาะ เปาะ แปะ แปะ
แผ่นดินกลับสู่ภาวะ เย็น
น้ำที่หยด หล่นลงมา เบา
เกาะตัวอยู่ตามใบไม้ใบหญ้า
นั่นว่าบางส่วนได้ซึมหายไปในแผ่นดิน
ในเงียบและเย็น
น้ำยังเกาะอยู่ตรงนั้น
นิ่ง มั่นคง
แต่ดูคล้ายยังอ่อนโยนอยู่ยิ่งนัก

๓
รุ่งราง.....
ตะวัดสาดแสงสายจากขอบฟ้าตะวันออก
นุ่ม อุ่น อ่อนโยน
แสงเช้าลูบไล้ผืนดินอย่างเชื่องช้า
แต่มั่นคงยิ่ง
ค่อยทอดสายต้องหยดน้ำบนใบหญ้า
ภาพสะท้อน
แสงหักเหตามโค้งของหยดน้ำ
แสงสะท้อน
วิบ วิบ วับ วับ ระยับกระพริบประกาย
ในน้ำหลายหยดเกิดเป็นแสงสลับ
ขับแสงแข่งตะวันเช้า เบิกบาน

๔
หยดน้ำค้างในแสงตะวันเช้า
งดงามตามวาระแห่งธรรมชาติ
คล้ายว่า น้ำมิได้มีประกาย
ตะวันก็อาจมิได้มีประกายเช่นนี้
หากแต่เมื่อทั้งสองสัมผัสกัน
จึงเกิดกระทบประกาย
ขับความงามยามเช้าให้เต็มค่า

๕
คนผู้นั่งดูหยดน้ำค้างในแสงตะวันเช้า
ความงามของเช้า
ความงามในหัวใจคน
ประสานประกายวิบวับระยับไหว
เนรมิตความสุขอิ่มเอมใจ
วันใหม่อันงดงาม
วันใหม่อันเบิกบาน
วันใหม่อันเป็นสุข
กว่าหยดน้ำค้างจะละลายหายไป
ในแสงสายของตะวัน
หรือน้ำค้างในหัวใจ
มิได้คงอยู่...เช่นเดียวกัน