กลิ่นหอมนั้นยั่วยวนพระทัยพระราชาให้ทรงปรารถนาที่จะเสวยเปลือกข้าวหรือแกลบเหล่านั้น เมื่อพระองค์เสด็จพระราชดำเนินต่อไปเป็นระยะทางอีก 2-3 หลา แล้วก็ทรงรับสั่งให้ผู้ตามเสด็จกลับไปเอาข้าวเปลือกมาถวายเพื่อพระองค์จะได้เสวย

ผู้ตามเสด็จตกใจมาก และกราบทูลแย้งว่า การที่พระราชาผู้ยิ่งใหญ่งจะเสวยเปลือกข้าวนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก เพราะข้าวเปลือกเหมาะสมที่จะเป็นอาหารของวัวและหมูเท่านั้น แต่พระราชาก็ทรงปฏิเสธที่จะทรงฟังเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น ดังนั้น ชายผู้นั้นจึงต้องกลับไปนำข้าวเปลือกมาถวาย พระราชาเสวยข้าวเปลือกนั้นอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ตรัสกับผู้ตามเสด็จว่า "หากเจ้าบอกเรื่องนี้กับใครหัวของเจ้าจะขาด"

เมื่อผู้ตามเสด็จกลับมาถึงบ้าน เขารู้สึกอยากเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังเป็นอันมาก เขาพยายามกิน พยายามนอน และพยายามร้องเพลง เพื่อขับไล่ความปรารถนาที่จะเป็นอันตรายอย่างมหันต์แก่ตัวออกไป แต่ก็ไร้ผล ความปรารถนานั้นยังคงครอบงำจิตใจของเขาอยู่

เขาก็นึกในใจว่า ‘หากข้าสามารถเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนหนึ่งฟังได้ ข้าจะมีความสุขมากทีเดียว’ เมื่อเวลาผ่านไป 2-3 วัน ผู้ตามเสด็จคนนั้นก็เริ่มป่วยและมีร่างกายซูบซีด แต่ความปรารถนาที่จะเล่าเรื่องที่ไปพบเห็นมาก็ยังคงทรมานใจเขาอยู่เช่นเดิม

ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถอดทนกับความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไป เขาจึงเร่งรีบออกจากบ้านเพื่อค้นหาสถานที่อันปลอดภัยที่เขาสามารถกระซิบสิ่งที่ต้องการพูดออกมาได้โดยไม่มีผู้ใดได้ยิน เขาพายเรือไปกลางแม่น้ำ แต่แล้วก็กลัวว่าคนหาปลาจะได้ยิน

ในที่สุดเขาก็เข้าไปในป่าและมุดศีรษะเข้าไปในโพรงของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง และกระซิบสิ่งที่เขาต้องการระบายออกมาด้วยคำพูดอย่างเร่าร้อน "พระราชาผู้ยิ่งใหญ่เสวยแกลบ! พระราชาผู้ยิ่งใหญ่เสวยแกลบ!" แล้วเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นและเดินกลับบ้านไป

หลายเดือนต่อมา เนื่องจากกลองใหญ่ประจำพระราชวังซึ่งใช้สำหรับตีบอกเวลาชาวเมืองเริ่มเก่าเกินไปที่จะใช้งานได้อีก จึงมีการหากลองใบใหม่มาแทน คนทำกลองจึงเขาป่า และล้มต้นไม้ใหญ่ลงมา 1 ต้น เพื่อใช้ไม้ทำกลองใบใหม่ แต่ด้วยเหตุบังเอิญต้นไม้ต้นนี้เกิดเป็นต้นไม้ต้นเดียวกับที่ผู้ตามเสด็จคนนั้นไปกระซิบความลับไว้ในโพรงของมัน!

ในที่สุด กลองใบใหม่ก็ทำเสร็จ มันเป็นกลองที่งดงามมาก คนทำกลอง ชาวเมือง ข้าราชการสำนักต่างมองดูอย่างชื่นชม และพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ก้ทอดพระเนตรด้วย ทุก ๆ คนต่างพอใจยิ่งนัก

หลังจากพิธีฉลองอันยิ่งใหญ่ กลองใบใหม่ก็ถูกนำมาวางที่ต่อหน้าฝูงชน แต่เมื่อตีกลองลงไม่แล้วไม่ได้ร้อง "ปึง! ปึง! ปึง!" อย่างเสียงกลองโดยทั่วไป แต่มันกลับร้องประจานว่า "พระราชาผู้ยิ่งใหญ่เสวยแกลบ! พระราชาผู้ยิ่งใหญ่เสวยแกลบ!"