เพลงเตหน่ากู : ตอนกำเนิดชื่อ เตหน่ากู

วันนี้ ข้าในฐานะเจ้าเมืองผู้รักษาสัจจะ ข้าจะยกเมืองครึ่งหนึ่งและลูกสาวคนสุดท้องของข้าให้เด็กกำพร้าตามสัญญา แต่ข้ามีข้อแม้คือ หากภายในสามปี บ้านเมืองของเด็กกำพร้าไม่เจริญรุ่งเรืองเท่าเมืองของข้า ข้าจะยึดเอาเมืองคืน

เจริญยังไงครับท่าน!

มิใช่เช่นนั้นครับ คือข้าพเจ้าไม่ต้องการจะครองเมืองของท่านหรอกครับ ถ้าหากท่านเป็นกษัตริย์ผู้รักษาสัจจะจริง ข้าพเจ้าขอเพียงพื้นที่ที่เป็นภูเขา ป่าเขา ลำเนาไพร ขุนห้วย ขุนเขา เพียงแค่ครึ่งเดียวที่ท่านมีอยู่ก็พอแล้ว และข้าพเจ้าต้องการเพียงชาวเมืองที่เป็นหนุ่มโสดสามสิบคน และสาวโสดสามสิบคนเท่านั้น ข้าพเจ้าไม่ต้องการที่จะเอาคนครึ่งหนึ่งของท่าน อ้อ.....อย่าลืมลูกสาวคนสุดท้องของท่านตามสัญญานะครับ

เจ้าแน่ใจนะ ว่าเจ้าต้องการเพียงแค่นี้

ไอ้งั่งเอ้ย เขาจะให้ครองเมืองตั้งครึ่งหนึ่ง ดันจะเอาแค่พื้นที่ป่าเขา ลำเนาไพรที่เป็นขุนห้วยขุนเขา อุตส่าห์ลุ้นช่วย

เอาละ เอาละ ถ้าเช่นนั้นทุกคนจงเป็นพยาน นี่เป็นความต้องการของเจ้าเด็กกำพร้าเอง ข้าก็จะสนองตอบความต้องการของมัน แต่ข้ายังมีข้อแม้เหมือนเดิมคือ เมื่อผ่านไปสามปีแล้ว บ้านเมืองของเจ้าไม่เจริญรุ่งเรือง ข้าจะยึดเมืองคืนมาเป็นของข้าเหมือนเดิม

หลังเสร็จสิ้นการประชุม เจ้าเมืองกำพร้าเตรียมตัวออกเดินทาง แต่ชาวบ้าน ชาวเมือง ต่างขอร้องให้เจ้าเมืองกำพร้าช่วยเล่นเครื่องดนตรีชิ้นนั้นอีกครั้ง ขณะที่เจ้าเมืองกำพร้าเองไม่ขัดศรัทธาต่อชาวบ้านชาวเมือง นั่งบรรเลงเพลงเครื่องดนตรีโค้งงอตัวนั้นอีกบทเพลงหนึ่งจนจบ

เครื่องดนตรีตัวนี้ เรียกชื่อว่าอะไรครับ ท่านเจ้าเมืองกำพร้า

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ชาวเมืองต่างร่ำลือถึงความมหัศจรรย์ ความงดงามและไพเราะของเครื่องดนตรีของเจ้าเมืองกำพร้า ชาวบ้านบางคนเรียกมันว่า เดนาเส่เกะกู บางคนเรียก เดนาเกะกู บางคนเรียกเดนากู พวกที่ทะลึ่งหน่อยเรียกเดนา

จากคำเรียกต่างๆ นานา ผ่านปากคนหนึ่งไปยังลิ้นอีกคน จากเสียงหนึ่งไปยังอีกสำเนียงหนึ่ง จนคำเพี้ยนไปจากคำเดิม จากคำว่าเดนาเกะกูพี่น้องที่เป็นกะเหรี่ยงจอว์เรียกเป็น เตหน่าบ้าง เตหน่ากูบ้างหรือ เตหน่าเกะกูบ้าง และจากคำว่าเดนานี้เองพี่น้องที่เป็นกะเหรี่ยงโพล่งเรียกเป็น นาเด ถ้าเปลเป็นภาษาของจอว์แปลว่าเธอเล่น ซึ่งเธอทุกก็เล่นได้และควรเล่นเป็นอย่างยิ่ง

ณ ภูลึก ลำธารใส ป่าเขียวเข้มทะมึนคือเมืองใหม่ของเจ้าเมืองกำพร้า ทั้งเจ้าเมืองและชาวเมืองต่างทำไร่หมุนเวียนเลี้ยงชีพ ปลูกข้าว ถั่ว เผือก ฟัก แฟง แตง หอมต่างๆอย่างพอเพียง พอสุขและพอใจ

อีกฟากหนึ่งของเมืองเด็กกำพร้า มองออกไปไกลสุดตาคือเมืองของพ่อตาเจ้าเมืองกำพร้า

ไปบอกให้เขาเอาอาหารที่อร่อยที่สุดในบ้านเมืองของเขามา ถ้าอาหารนั้นมันสามารถยั่วจนน้ำลายข้าไหลได้จนข้ากลืนน้ำลายครบสามครั้ง ข้าจะยอมให้เมืองเขาเป็นอิสระ หากมิเป็นเช่นนั้นเมืองของเขาต้องเป็นของข้า

เมื่อชาวเมืองทั้งสองเมืองรู้ข่าวต่างมีความเห็นแตกต่างเป็นสองฝ่าย

ฉันว่าเจ้าเมืองทำไม่ถูก อาหารดีๆ เจ้าเมืองเคยกินมาหมดแล้ว จะไปหาอาหารอะไรอีกที่มันจะยั่วให้เจ้าเมืองน้ำลายหก เจ้าเมืองต้องการยึดเมืองชัดๆ เจ้าเมืองไม่ยุติธรรม

บรรยากาศของชาวบ้านชาวเมืองภายในทั้งสองเมืองเริ่มมีความแบ่งแยกเป็นสองขั้วชัดเจนและรุนแรงขึ้นตามลำดับจนถึงขั้นเกือบเป็นจลจลย่อยเกิดขึ้นภายในเมืองทั้งสอง

ก่อนจะถึงเวลานัดหมาย พ่อตาเด็กกำพร้าได้กินไก่ต้มหมดหนึ่งตัว หมูตุ๋นหมดไปหนึ่งจานพร้อมผลหมากรากไม้ต่างๆ จนอิ่มท้อง ไม่อยากทานอะไรอีก ดูอาหารอะไรแล้วเลี่ยนไปหมด แล้วจึงเดินออกไปหาเจ้าเมืองกำพร้า

ชาวบ้านทั้งสองเมืองต่างมาร่วมดูกันเต็มบริเวณบ้านเจ้าเมืองซึ่งเป็นพ่อตาของเด็กกำพร้า โดยยืนแยกกันเป็นสองกลุ่มใหญ่ตามความเห็นที่แตกต่างกัน

ไหน จะเอาอาหารอะไร ที่มายั่วต่อมน้ำลายอันมีเกียรติของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า..

เด็กกำพร้าพยักหน้าส่งสัญญาณให้ลูกน้องนำน่องไก่ทอดขึ้นมา แล้วลูกน้องกินน่องไก่นั้นอย่างเอร็ดอร่อย ชาวบ้านต่างกลืนน้ำลายด้วยความอยาก

เด็กกำพร้าให้ลูกน้องหยิบขาหมูข้นมาทานต่อ แต่เจ้าเมืองรู้สึกเฉยๆ หยิบเนื้อเก้งมากินก็เฉยๆ เอาลาบกลางมากินก็ยังเฉยๆ เอาน้ำผึ้งมาดื่มก็ยังเฉยๆ เอาตำน้ำพริกมากินก็อย่างเฉย จนชาวเมืองที่ลุ้นช่วยเด็กกำพร้าต่างเริ่มท้อ

เฮ้อ..มีแค่นี้เองเหรอยั่วต่อมน้ำลายข้าไม่ได้เหรอก กลับไปเตรียมชาวเมืองของเจ้าให้มาเป็นชาวเมืองของข้าเสียดีๆ รวมทั้งตัวเจ้าด้วย ฮ่า ฮ่า เอี้ยว!!

เด็กกำพร้าหยิบมะม่วงมางาบหนึ่งทีอย่างสุดแรง

เด็กกำพร้าหยิบชิ้นมะม่วงดิบแก่ มาเคี้ยวอีกที

มันเป็นมะม่วงป่า ถ้ายังไม่สูกมันเปรี้ยวมาก...ปรุ! ปรุ! ซิ๊ด.ซ.ซ..

กว่าจะรู้ตัวว่ากลืนน้ำลายครบสามครั้งก็สายไปแล้ว

ขณะที่บรรยากาศของกลุ่มชาวบ้านชาวเมืองที่มีความเห็นแตกต่างทั้งสองฝ่ายนั้นดำเนินไป

เจ้าเมืองของเราก็เป็นคนดีโว้ย! ถ้าไม่อยากอยู่เมืองนี้ก็ไปอยู่เมืองไอ้เจ้าเมืองกำพร้าไป ป๊าย!!

หยุดก่อน น้องพี่ทั้งหลาย เราคือพี่น้องกัน ถ้าพี่ล้มน้องช่วยดึงขึ้น ถ้าน้องล้มพี่ช่วยดึงขึ้น ไม่ว่าจะอยู่เมืองพ่อหรือเมืองลูก ไม่ว่าจะเป็นโพล่งหรือจอว์เราคือสายเลือดเดียวกัน อย่าเกลียดชังสายเลือดเดียวกัน อย่าทำลายสายเลือดเดียวกัน

เมื่อฟังคำเด็กกำพร้าเสร็จชาวบ้านจึงได้สติคืนมาและเมืองสองเมืองก็กลายเป็นเมืองน้องเมืองพี่ เมืองลูกเมืองพ่อ แม้ว่าเด็กกำพร้าจะถูกเชิญให้ไปเป็นเจ้าทั้งสองสองเมือแต่เขาก็ตัดสินใจอยู่กลางป่าเขาพึ่งพาอาศัยป่า ทำไร่หมุนเวียน และเล่นเตหน่ากูขับกล่อมชาวไพร