ขอให้เจ้ามีแม่ เพียงเท่านี้..นับว่าเรายังโชคดีที่สุดแล้ว ลูกรัก

เธอเป็นครู ออกเดินทางปลายเดือนพฤษภาคม โดยนั่งรถมากับสามีจากโคราช สามีเป็นครูที่เดียวกัน ตั้งใจมาคลอดลูกคนแรกที่บ้านเกิดจังหวัดเชียงใหม่ อยากอยู่ใกล้แม่มากในเวลาอย่างนี้ เวลาที่เจ็บปวด หมอที่โคราชบอกว่าลูกตัวโต สงสัยต้องผ่าตัดออกทางหน้าท้อง เธอคิดว่าอย่างไรก็ได้ขอให้ลูกปลอดภัย แม่บอกว่ามาเถอะ แม่จะหาหมอไว้รอลูกเอง

หมอนัดผ่าตัดแล้ว เธอเตรียมตัวมานอนโรงพยาบาลพร้อมแม่และพ่อ น้องสาวและญาติต่างดีใจที่ทุกคนกำลังจะได้เห็นหน้าหลาน

เช้าแปดโมงวันผ่าตัดหลังเตรียมตัวพร้อมแล้ว หมอผู้มีชื่อเสียงเป็นหมอสูติกรรมมา 20 กว่าปีแล้ว มากฝีมือ เอาล่ะทุกอย่างคงเรียบร้อยดี หมอว่าทันทีที่เห็นหน้าเธอในห้องผ่าตัด

แม่ พ่อ สามีผู้เฝ้ารอเธออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยใจกระวนกระวาย นานนับชั่วโมง พยาบาลส่งเด็กหญิงตัวโต น้ำหนักสี่พันห้าสิบกรัมมาให้ดู หลานยาย ยาย ตาน้ำตาหล่นด้วยความดีใจ สองมืออุ้มหลานสั่นระริก สามีชะเง้อหาภรรยา ทำไมนานจังไม่ออกมาห้องพักฟื้นเสียที

ในห้องผ่าตัด ภรรยายังรู้สึกตัวอยู่ หมอใช้วิธีบล็อกหลัง ระงับความเจ็บปวด เธอจึงยังส่งเสียงคุยโต้ตอบกับหมอได้ เธอเพิ่งเห็นหน้าลูกไปเมื่ออึดใจที่แล้ว เออหนอลูกแม่ ตัวโตดีจัง

ขณะที่หมอกำลังเย็บแผลได้ครึ่งทาง จู่ๆ เธอก็หยุดหายใจ หมอหยุดเย็บแผล เปลี่ยนเป็นปั๊มหัวใจเธอแทน ทีมพยาบาลในห้องผ่าตัดร้องเสียงหลง ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันทีช่วยกัน คนไข้หยุดหายใจ หัวใจหยุดเต้น ทำไม..หาสาเหตุเร็ว เธออาจแพ้ยาบางตัว ที่สำคัญเลือดออกจากมดลูกเร็วมาก เหมือนทุกอย่างในร่างกายหยุดทำงานทั้งหมด หมอตัดสินใจ ตัดมดลูกทิ้ง ให้เลือดทดแทนเลือดของเธอที่เสียไปห้าพันซีซี เลือดในตัวของเธอหมดแล้ว หมอปั๊มหัวใจเธอเพื่อยื้อแย่งเธอมาจากความตายถึงสามครั้ง

ค่ำนี้ เธอนอนเหยียดยาวอยู่ในห้องไอซียู ใส่ท่อช่วยหายใจ ไม่รู้สึกตัว หายใจตามเสียงเครื่องช่วยหายใจ กราฟหัวใจที่เต้นเท่านั้นบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

หมอออกมาจากห้องผ่าตัดตอนเย็น หมอเช็ดเหงื่อ สีหน้าบอกความเสียใจและอ่อนล้า ขอโทษด้วยนะ คนไข้หยุดหายใจในห้องผ่าตัด หมอทำทุกอย่าง ทุกวิธีเพื่อช่วยชีวิต ตัดมดลูกและปั๊มหัวใจไปสามรอบ ต้องส่งตัวไปห้องไอซียู หมอจะดูแลอย่างดีที่สุด เสียใจจริงๆ

หลังฟังหมอพูด แม่และพ่อ ของเธอปล่อยโฮ แม่เป็นลม สามีและน้องสาวร้องไห้ แล้วจะทำอย่างไรกันดีเล่า

ไม่น่ามาที่นี่เลย สามีรำพันถ้าคลอดที่โคราชก็ดี แล้วเธอจะเป็นอย่างไรเล่า เธอจะรอดไหม ลูกรัก เจ้าจะกำพร้าแม่ตั้งแต่เพิ่งลืมตาเสียแล้วหรือ

ยาย ฟื้นมาจากเป็นลมนั่งเลี้ยงหลานอยู่บนเตียงในห้องพิเศษ หมอโทรมาขอห้องพิเศษให้ญาติและลูกของเธอ หมอขอร้องทุกคนในทีมงานให้ช่วยกันดูแลเด็กคนนี้ด้วย นึกว่าช่วยผ่อนคลายให้ทุกอย่างไม่เลวร้ายไปกว่านี้

ฉันนิ่งฟังเรื่องราวของเด็กน้อยและแม่ขณะนั่งรับเวร ในใจรู้สึกหดหู่และแสนเศร้า ไม่มีใครอยากให้เป็นเช่นนี้เลย จะมีอะไรทำให้แม่ฟื้นขึ้นมาบ้างไหม บุญกุศลใดๆ เล่า เธอเคยทำมาบ้างหรือเปล่า อย่างน้อยเธอเป็นครู สิ่งที่เธอทำ น่าจะช่วยหนุนให้เธอฟื้น ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ได้เพียงแต่คิดเท่านั้น

หลังรับเวร ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง ยายกำลังนั่งร้องไห้ขณะป้อนนมหลานตัวน้อย เธอเงยหน้าขึ้นเช็ดน้ำตาเมื่อมองเห็นฉันเดินเข้าไปหา ฉันถามเธอว่าคุณป้าเป็นอะไรกับคนไข้ เธอบอกว่าเป็นป้า ไม่ใช่เป็นแม่จ้ะ ลูก ป้าใจคอไม่ดีเลยตอบผิดๆ ถูกๆ ขอโทษด้วย ฉันจับแขนเธอไว้บอกว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดูแลหลานดีๆ พรุ่งนี้แม่เขาอาจจะฟื้นมาได้ เราต้องเชื่อว่าเขาจะหาย คงเป็นหนทางเดียวของเรา หมอก็พยายามที่สุดแล้ว ทุกอย่างคงดีขึ้น อย่ากังวลมากเลย

เธอยิ้มให้ฉันแล้วบอกว่าขอบคุณที่เตือนสติและให้กำลังใจ ป้าก็หวังให้เป็นอย่างนั้น

เธอกลับมาแล้วจากห้องไอซียูในสามวันต่อมาหลังถอดท่อหายใจ เธอหายใจได้เองปกติ หมอส่งเธอคืนมาให้ลูกของเธอ ผู้หญิงอ้วนๆ ฟันหน้าหายไปสามซี่ พูดจาเลอะๆ เลือนๆ จำอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง เอาแต่ร้องไห้ บอกว่าเจ็บหน้าอก หลับทั้งวันในวันแรกที่มาถึงห้องพิเศษ เวลาลืมตาขึ้นมาเห็นใครจะบอกว่าหายใจไม่ออก อยู่ใกล้ๆนะ อย่าไปไหน เธอเหมือนหุ่นยนต์ที่ชิ้นส่วนชำรุด

วันที่สองหลังฟื้นมาจากการนอนเหยียดยาว ยายส่งลูกให้เธออุ้มแล้วดูดนม เธอนั่งร้องไห้โฮๆ ระหว่างที่ลูกดูด ยายถามฉันว่า เธอจะหายดีเมื่อไรนี่ หรือว่าจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ฉันตอบว่า เวลาคงเยียวยาทุกอย่าง คงสักพัก กว่าความทรงจำจะกลับมา โชคดีที่สุดแล้วที่เธอกลับมาแม้ว่าจะเป็นอย่างไร ก็ยังเป็นเรื่องที่น่าดีใจ

วันที่สี่ หลังออกจากไอซียู เธอได้รับอนุญาตจากหมอ ให้กลับบ้านได้

ยายดีใจมากๆ นึกว่าจะไม่ได้กลับไปด้วยกันแล้ว เธอกอดลูกสาวของเธอแล้วร้องไห้ ลูกเอ๋ยโชคดีที่สุดแล้วที่ แม่ยังได้กอดเจ้าไว้และเรายังได้อยู่ด้วยกัน

บางอย่างในชีวิตกลับมาเสี้ยวเวลาอันเหลือเชื่อ อย่างกับนักโทษที่นั่งจมอยู่ในห้องมืด แค่ปรากฏแสงสว่างขึ้นมาแม้น้อยนิด ก็เกิดความหวังขึ้นมาแล้ว แม้ไม่อาจรู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป เราก็ยังดุ่มเดินไปในความทรงจำที่ขาดหาย บางทีเราคงเลือกที่จะลืมเลือนมันไปเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ให้ได้และไม่เจ็บปวดจนเกินไป