ในพลบค่ำ เพลงเศร้ายังดังยาวนาน

เธอยังคงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ท่ามกลางความจริงของชีวิต เหมือนฝันร้าย อยากให้มีใครมาเขย่าตัวและบอกว่าตื่นเสียที ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว แต่เธอก็ยังอยากให้เป็นอย่างนั้น เป็นแค่ฝันที่เมื่อตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็หายไป ความจริงของเธอนั้นมันโหดร้ายและแสนเศร้า หนทางชีวิตก็มืดดำ เธอจะทำอย่างไรได้ นอกจากนั่งร้องไห้ ร้องไห้อย่างขมขื่น

เธออายุ 18 ปี เรียนอยู่ปีสามของมหาวิทยาลัยมีชื่อ มาจากหมู่บ้านลีซออำเภอเวียงแหง เธอเป็นพี่สาวคนโตที่มีโอกาสได้เรียน ทั้งที่ยากจนแต่เธอก็ยังเรียนมาได้ ท่ามกลางความขาดแคลน จนวันหนึ่ง เพื่อนที่เรียนด้วยกันบอกว่า หาเงินค่าเทอมกันไหม

แล้วชวนเธอมาทำงานด้วยกัน เมื่อครั้งแรกที่ทำ บาดหัวใจจนเป็นแผลเหวอะหวะ ครั้งต่อมาและต่อมา เธอบอกว่าเริ่มสนุกและชาชิน เธอออกจากวังวนนั้นไม่ได้อีกแล้ว มีอะไรหลายอย่าง ได้มาจากการสูญเสียนั้น ไม่มีใครรู้หรอก เพื่อนว่า ทุกคนทำกันเป็นปกติ วัตถุหลายชิ้นได้มาด้วยแลกกับร่างกายของเธอ

เธอยังได้ค่าเทอม ส่งเงินให้แม่และน้องอีกด้วย

ผู้ชายคนนี้ เธอรู้จักมาได้สองปีแล้ว เป็นคนอีสาน อายุ 34 ปี มาหาเธอบ่อย เพราะเขาทำงานอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ เธอเริ่มคบกับเขาเป็นแฟน ดีเหมือนกัน คงจะหยุดหาเงินค่าเทอมได้แล้ว เธอคิดและตกลงที่จะอยู่กับผู้ชายคนนี้ น่าจะดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยเขาก็หาเงินมาให้เธอ

มีอะไรบางอย่างในร่างกายเริ่มผิดปกติ เธออ้วนขึ้นและกินเก่ง ส่วนท้องที่นูนออกเหมือนคนอ้วน กว่าจะรู้ว่าข้างในท้องเป็นเด็ก และเธอท้องได้ 6 เดือนแล้ว ไม่ใช่อ้วนอย่างที่เธอคิด

เอาล่ะ ตัดสินใจไปฝากท้องที่โรงพยาบาลดีกว่า เธอถูกเจาะเลือดและหมอบ่นหลายคำว่าทำไมถึงเพิ่งมาตรวจเอาจนท้องโตอย่างนี้ เธอยังเด็กเรียนหนังสืออยู่เลย ทำไมไม่คุมกำเนิด เธอคิดไปไกลถึงการทำแท้ง แต่ท้องโตเกินไปแล้ว เอาล่ะท้องก็ท้อง เธอว่า

เหมือนฟ้าผ่าลงบนร่างกายเธอ ในวันที่หมอเรียกตัวไปฟังผลเลือด เธอมีผลเลือดบวก หมายความว่าเธอจะเป็นเอดส์ในโอกาสต่อไป พระเจ้าช่วยด้วยเถิด เธอร้องไห้ออกมาในตอนนั้น ลูกของเธออีกเล่า หมอบอกว่ากินยาตอนนี้เลย กินยาไปสามเดือนเต็มแล้วผ่าตัดลูกออกทางหน้าท้อง คงจะช่วยลดโอกาสติดเชื้อของลูกจากแม่ได้

มาถึงแล้ว สิ่งที่เรียกคืนจากความสุขสบายที่เธอได้รับ นี่คงเป็นราคาที่เธอต้องจ่าย เหมือนดอกผลของความสุขที่เคยได้ เพียงแต่มันแพงมากเหลือเกิน ราคาเท่าชีวิตของเธอและลูก

เธอเอาแต่ร้องไห้ ลืมสังเกตสามีข้างๆ ตัว เขาเริ่มมีตุ่มตามตัว ป่วยบ่อยขึ้นและกินเหล้าเมามากขึ้น เธอไม่กล้าบอกเขาเรื่องผลเลือดของตัวเอง รอไว้ก่อน เธอคิด หรือเธอจะติดเอดส์จากผู้ชายคนนี้ หรือเขาติดจากเธอกันแน่หนอ ที่แน่ๆ เขากำลังเป็นเอดส์แล้ว

ใกล้คลอดเหมือนเวรกรรมตามแกล้ง เธอมีถุงน้ำคร่ำแตกในตอนเย็น เธอรีบไปโรงพยาบาลที่ฝากท้อง กว่าเธอจะได้ส่งตัวมาผ่าท้องที่โรงพยาบาลจังหวัด ก็เป็นเช้าอีกวัน ลูกคงจะติดเชื้อไปแล้ว เธอร้องไห้คร่ำครวญ ลูกแม่เอย ทำไมเวรกรรมอย่างนี้

หลังผ่าท้องคลอด เธอพยายามดูแลลูกอย่างดีที่สุด แต่ถึงกระนั้นลูกก็ยังถูกฉีดยาหลายวัน แถมมีติดเชื้อทางเดินหายใจอีก นี่เป็นบทเริ่มต้นของห้วงทุกข์หรือไร จะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวหรือร้องขอใดๆ แล้วใช่หรือไม่ เธอฟุบหน้าลงบนฝ่ามือ ร่ำไห้อย่างสุดกลั้น สงสารลูกอย่างที่สุดแล้ว เธอว่าที่สำคัญลูกของเธอเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนเธอ แล้วจะทำอย่างไรกันดีเล่า เธอได้แต่คร่ำครวญร้องไห้

ฉันนั่งอยู่ใกล้ๆเธอ เด็กสาวผู้น่าสงสาร อ่อนเดียงสาต่อโลก เธอผู้ที่ตกหลุมพรางของชีวิตแล้วไม่สามารถก้าวขึ้นมาได้อีกแล้ว ฉันจับมือเธอไว้ บอกเธอว่า ทุกสิ่งมันผ่านไปแล้ว มันไม่ย้อนคืน เราแก้ไขได้เฉพาะสิ่งที่ยังไม่เกิด ที่ผ่านมาแล้วผ่านไป เริ่มใหม่สำหรับวันนี้ ทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง และลูก ให้ดูแลสามี บอกเขาให้มาตรวจรักษา ส่วนลูกต้องดูแลอย่างดีที่สุด ส่วนเธอเองก็เช่นกัน ฉันแนะนำโครงการช่วยเหลือให้เธอไป เธอเช็ดน้ำตาลุกขึ้นมาฟังฉันพูด และเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เจ้าตัวน้อย เราต้องอยู่กับปัจจุบันขณะเท่านั้นนะ อย่าให้ความทุกข์มาครอบงำจนทำอะไรไม่ได้เลย ให้เข้มแข็งและกล้าเดินต่อ เธอมีความแข็งแกร่งอยู่ในตัวเองอยู่แล้ว

หนทางทุกข์ที่เธอต้องก้าวเดินต่อ ทุกฝีก้าวมีแต่ความเจ็บปวด ต่อไปนี้ชีวิตคงมีแต่ความทุกข์ เป็นทางขนานคู่กับความสุขที่อยู่อีกฟากหนึ่ง สิ่งที่เธอแบกรับมัน

หนักหนาสาหัสนักแล้ว ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ฉันได้แต่ทอดถอนใจ ภาวนาให้เหตุการณ์อย่างนี้ เกิดขึ้นกับเธอเพียงคนเดียวและเป็นคนสุดท้าย