เมืองสายรุ้ง (8)

หลังจากที่อากาศร้อนอบอ้าวมาตั้งแต่ตอนสาย ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นครึ้มฝน กลุ่มเมฆสีดำเคลื่อนลอยลงต่ำ ขู่ว่าจะเทลงมา แล้วฝนก็เทลงมาจริง ๆ

สายรุ้งหลบอยู่ในบ้าน แม่ไม่อยากให้เขาออกไปไหน อากาศร้อนอาจจะทำให้เขาไม่สบายยิ่งถ้าเขาโดนฝน เขาก็อาจเป็นไข้ได้

สายรุ้งนั่งมองสายฝนที่โปรยปรายลงบนต้นปีบ ใกล้หน้าต่าง แม่ของเขาชอบกลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดนี้ ตอนที่แม่ยังเป็นสาวแรกรุ่น แม่เคยเก็บดอกปีบมาแซมผม จนคู่รักของแม่บอกว่าเรือนผมของแม่มีกลิ่นหอมเหมือนดอกปีบ

ฝนหยุดตกแล้ว สายลมที่มาพร้อมกับฝนพัดพาให้ดอกปีบหล่นเกลื่อนกระจาย สายรุ้งไปเก็บดอกปีบที่ร่วงมาให้แม่

พอฝนหยุดตก บรรดาสัตว์ที่สายรุ้งเลี้ยงไว้ก็ปรากฏตัวออกมาให้เห็น กระรอกกลับมากระโดดโลดเต้นบนต้นไม้ มันกระโดดจากต้นปีบ ไปยังต้นก้ามปูใหญ่ ช่างคล่องแคล่วเหลือเกิน มันโผล่หน้ามาใกล้หน้าต่าง เพื่อทักทายสายรุ้ง
"คงจะหิวแล้วสิ"

สายรุ้งไม่รู้ว่ากระรอกตัวนี้มาจากไหน แต่เมื่อเห็นมันเข้ามาในบริเวณบ้านและกระโดดไปมาบนต้นไม้ สายรุ้งจึงคิดอยากจะเลี้ยงมันไว้เป็นเพื่อน แม่บอกแก่สายรุ้ง
"ลูกเอาอาหารไปให้มันสิ แล้วมันจะเชื่อง"

มันเชื่องอย่างง่ายดาย และมาหาสายรุ้งบ่อย ๆ สายรุ้งจึงตั้งชื่อให้มันว่า "โทน" แล้ววันดีคืนดี สายรุ้งก็เห็นกระรอกอีกตัวหนึ่งวิ่งเคียงคู่อยู่กับโทน
"มีเพื่อนแล้วสินะโทน"

สายรุ้งเอากล้วยที่ฝานเป็นแผ่นไปวางไว้บนแผ่นไม้ที่ตอกติดกับลำต้นก้ามปู ที่ซึ่งเจ้าโทน และเพื่อนจะมากินอาหาร ขาเล็ก ๆ ของโทนและเพื่อนหยิบแผ่นกล้วยขึ้นมาแล้ววิ่งหายไปบนกิ่งก้ามปู "ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อให้แกเลย" สายรุ้งพูด "ตั้งชื่อว่าอะไรดี ชื่อ "โดนัท" ก็แล้วกัน"

สุนัขที่สายรุ้งเลี้ยงไว้ชอบจ้องมองกระรอก ตอนแรกมันเห่า วิ่งไปมา ลุกลน แยกเขี้ยวทำท่าทางเหมือนจะกินกระรอกน้อยให้ได้ แต่เมื่อสายรุ้งตีเจ้าโอเว่นเบา ๆ และบอกมันว่า

"แกจะทำอะไรมันเจ้าโอเว่น กระรอกเป็นเพื่อนของฉันนะ" สุนัขที่ชื่อโอเว่น จึงสงบลงกระทั่งในเวลาต่อมาเจ้าโอเว่นกับโทนและก้ามปูก็กลายเป็นเพื่อนกัน

มีสัตว์อีกชนิดหนึ่งที่เจ้าโอเว่นชอบเล่นด้วยนั่นคือเต่า เมื่อเจอเจ้าโอเว่น เต่าจะหลบเข้าไปในกระดอง อยู่นิ่งๆ เจ้าโอเว่นจะทำจมูกฟุดฟิด ใช้เท้าเขี่ยไปมา สำรวจดูอย่างถ้วนถี่ว่าเป็นก้อนหินหรือสิ่งมีชีวิตกันแน่

เมื่อสายรุ้งเข้าไปอุ้มเต่าตัวนั้นและเต่าตัวนั้นโผล่หัวออกมา เจ้าโอเว่นจึงได้รู้ว่าเต่าก็เป็นเพื่อนกับเจ้านายเช่นเดียวกับกระรอกและสัตว์อื่น ๆ ทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในบริเวณบ้านและดังนั้นจึงเป็นเพื่อนกับมันด้วย

บ้านของสายรุ้งเลี้ยงสัตว์ไว้มากมาย มีทั้งเต่า นก กระรอก กระต่าย สุนัข ปลา และอีกหลายชนิด แม่พยายามปลูกฝังให้สายรุ้งรักสัตว์เหล่านี้ และสายรุ้งก็รักสัตว์เหล่านี้จริง ๆ มีเพียงสัตว์ไม่กี่ชนิดเท่านั้นที่สายรุ้งทำใจให้รักไม่ได้นั่นคือ งู สายรุ้งเกลียดและกลัวงูเป็นที่สุด มันดูเจ้าเล่ห์และไม่เชื่อง

บริเวณบ้านของสายรุ้งกว้างขวาง สายรุ้งพยายามที่จะไม่ขังสัตว์เหล่านี้ นกน้อยนั้นมีอิสระอยู่บนต้นไม้ กระรอกก็มีอิสระที่จะไปไหนก็ได้ ส่วนกระต่ายนั้น แม้ว่าจะอยู่ในกรงแต่สายรุ้งก็อุ้มออกมาข้างนอกเสมอ แรก ๆ มันอาจจะกลัวเจ้าโอเว่น แต่เมื่อรู้ว่าเจ้าโอเว่นไม่มีพิษ ไม่มีภัย มันแสดงความดีใจที่ได้ออกมาจากกรง

สัตว์ทุกตัวต่างมีชื่อ แม่บอกว่า
"วิธีหนึ่งที่เราจะทำความคุ้นเคยกับสิ่งที่เราไม่รู้จักนั่นก็คือตั้งชื่อให้กับมัน เมื่อมีชื่อแล้วมันก็ใช่สิ่งลึกลับอีกต่อไป"
"ผมไม่เข้าใจ" สายรุ้งบอกแม่
แม่ได้แต่หัวเราะ "ไหนเล่าให้แม่ฟังหน่อยว่าซิว่า สัตว์แต่ละตัวมีชื่อว่าอะไร"

สายรุ้งบอกชื่อสัตว์แต่ละตัวให้แม่ฟัง และเล่าอีกว่าแต่ละชื่อได้มาอย่างไร
"มันชื่อโดนัทเพราะว่าที่ใบหูของมันมีจุดเล็ก ๆ คล้ายขนมโดนัท สุนัขชื่อโอเว่นเพราะมันชอบเล่นฟุตบอล" สายรุ้งบอก

นอกจากเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนและเด่นแล้ว สายรุ้งจึงมีเพื่อนอีกมากมาย ดังนั้น เขาจึงไม่เคยรู้สึกเหงาหงอยเลย