Skip to main content

สุดหล่อรีเทิร์น : รักแท้แพ้มอเตอร์ไซค์

คอลัมน์/ชุมชน





ภาพโดย JR



และแล้ววันหนึ่ง สุดหล่อก็ได้เผชิญหน้ากับปัญหาโลกแตก เช่นเดียวกับที่ชายหนุ่มค่อนโลกเคยเผชิญมาแล้ว (และบางคนกำลังใฝ่ฝันที่จะได้เผชิญบ้างสักครั้งก็ยังดี) นั่นคือปัญหาหัวใจ


รักแรกของสุดหล่อไม่ใช่สาว(ตัว)ไหน แต่เป็นรถมอเตอร์ไซค์ของฉันเอง


สุดหล่อชอบป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ รถ นอนใต้รถบ้าง นั่งพิงบ้าง ชอบดมล้อรถ แล้วก็ชอบฉี่ใส่รถ มันร้องขอขึ้นรถทุกวัน แต่ฉันไม่เคยตามใจ ด้วยเหตุผลที่ว่า ฉันไม่เคยพาหมาขี่มอเตอร์ไซค์ แถมสุดหล่อก็หนักเกินพิกัดที่ฉันจะประคองไหว กลัวพามันไปล้มกลางถนน มีโอกาสแบนได้ทั้งรถ ทั้งคน ทั้งหมา


คราวหนึ่งฉันได้ยินเสียงแกรกๆ ออกมาทันเห็นสุดหล่อกำลังยกสองขาตะกายปีนรถอยู่พอดี
"
เดี๋ยวเหอะสุดหล่อ!" ฉันแว้ด มันสะดุ้งเฮือก ผงะออกมา สองขาหน้ายันรถอย่างแรง รถล้มโครม!
ฉันเอ็ดตะโรด้วยความโมโหปนตกใจ วิ่งเข้าไปหารถ สุดหล่อวิ่งเข้าใต้ถุนบ้าน


ก้านกระจกรถเบี้ยวไปข้างหนึ่ง สุดหล่อโดนบ่นหลายกระบุง มันจ๋อยสนิท แล้วฉันก็ติดนิสัยแว้ดทันทีที่เห็นมันเฉียดเข้าใกล้รถ


สุดหล่อเปลี่ยนไป มันดูหงอยๆ เอาแต่นอนหมอบที่ประตูรั้ว ยื่นจมูกลอดออกไปข้างนอก ครางหงุงหงิง บางทีมีถอนใจเฮือกๆ บางวันก็หงุดหงิด ตะกุยตะกายดิน บางคืนไม่หลับไม่นอน เอาแต่หอนโหยหวน ฉันเข้าใจว่ามันคงระบายความอึดอัดใจที่ถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้รถที่มันรัก


เช้าวันหนึ่งฉันตื่นมาพบว่าสุดหล่อหาย ทิ้งเบาะแสไว้แค่หลุมใต้รั้วที่มันขุดเพื่อมุดออกจากบ้าน
ฉันไม่เป็นอันทำงาน ออกตามหาไปทุกที่ที่สุดหล่อเคยเตร็ดเตร่ แม้กระทั่งซอยบ้านเก่าของมัน
ยายละมุดไปตลาด ฉันถามคนแถวนั้นว่าสุดหล่อเอ๊ยเจ้าเตี้ยกลับมาที่นี่หรือเปล่า
"
มันจะกลับมาทำม้าย..." พี่จำนงข้างบ้านยายละมุดพูด "กลับให้โง่สิ" แกสรุปแทนหมา


เออ จริงแฮะ
(
หากงุนงงหรือสงสัย กรุณาอ่านตอน "การตัดสินใจของสุดหล่อ" นะคะ)


ฉันตระเวนทั่วหมู่บ้านหลายรอบ คิดว่ามันอาจคิดถึงความหลังสมัยยังเร่ร่อน แต่สุดหล่อไม่อยู่ที่ไหนเลย ไม่ว่าร้านไก่ย่าง แผงลูกชิ้น ร้านก๋วยเตี๋ยว หรือกองขยะ
วนอยู่จนค่ำ หลับๆ ตื่นๆ ผ่านไปหนึ่งคืนด้วยความกลุ้มใจ คิดไปกลัวไปสารพัด


รุ่งขึ้นไปโอดครวญกับคุณหมอว่าสุดหล่อหาย คุณหมอสันนิษฐานประสาผู้ชายด้วยกัน (มั้ง อันนี้ฉันคิดเอง) ว่าสุดหล่อคงกำลังอยู่ในฤดูกาลแห่งความรัก


ความรักทำให้คนตาบอดได้ฉันใด ก็ทำให้หมา (ตัวผู้) หน้ามืดได้ฉันนั้น คุณหมอบอกว่า เวลาหมาติดสัด มันจะจดจ่ออยู่เรื่องเดียว (ก็เรื่องนั้นแหละ) บางตัวเปลี่ยนไป ไม่เล่น ไม่กินไม่นอน บางตัวหอนทุกคืนจนเจ้าของหูชา (ด้วยเสียงด่าของเพื่อนบ้าน)


หมาตัวผู้สามารถตามกลิ่นพิเศษของตัวเมียไปได้ไกลหลายกิโลเมตร บางตัวตามไปไกลจนหลงทางกลับบ้านไม่ถูกก็มี แถมฤดูกาลนี้ยังเกิด "ศึกชิงนาง" เพื่อพิสูจน์ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอยู่บ่อยๆ


บางตัวอาจจะแค่บาดเจ็บสาหัส แต่บางตัวก็ถูกรุมฟัดจนตาย (มีทั้งตายคาที่และซมซานกลับไปตายตรงหน้าตัก ให้เจ้าของที่รักเช็ดเลือดและน้ำตา)


คุณหมออธิบายกึ่งบรรยายหน้าตาเฉย ขณะที่ฉันตัวสั่นหงึกๆ พรวดพราดออกจากคลินิก คว้ารถแล่นพล่านไปทั่วเมืองขอนแก่น ระหว่างทางมีหมาจับคู่ปฏิบัติการณ์อันสุนทรกันเป็นระยะๆ บางคู่จบเกมแล้วแต่ก้นยังติดกันแน่นเหมือนทากาวตราช้าง ฉันจ้องดูอย่างสนใจ (ว่าจะใช่สุดหล่อหรือเปล่า)


วนรถหาจนเย็น เพิ่งรู้สึกตัวว่าขี่รถมาถึงบึงแก่นนคร เจ้าหมาอ้วนไม่น่าจะเดินมาถึงที่นี่ได้เพราะไกลจากบ้านเกือบสามกิโลเมตร


หมาฝูงหนึ่งเดินตามกันเป็นพรวนอยู่ริมบึง ถึงจะเห็นไกลๆ แต่เดาว่าหัวขบวนต้องเป็นตัวเมียแน่ เพราะบรรดาหมาที่เดินตามต่างแย่งกันเอาจมูกไปจ่อที่ก้นของเจ้าหล่อน


เอ๊ะ หมาขนยาวพุงหย่อนที่เดินเหยาะๆ ตามหลังใครๆ อยู่ท้ายขบวนนั่นทำไมเหมือนสุดหล่อจังเลย ฉันเผลอตะโกนดังลั่น
"
สุดหล่ออออออ..."


หมาอ้วนตัวนั้นหันขวับ สุดหล่อจริงๆ ด้วย! ฉันเผลอเหยียบเบรกจนเกือบหัวทิ่ม โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมา รีบเปลี่ยนเป็นบิดคันเร่งเข้าไปจอดห่างๆ (เพื่อความปลอดภัยจากกลุ่มหมาแปลกหน้า)


สุดหล่อยืนรีรอแต่ไม่วิ่งมาหา มันมอมแมมเล็กน้อย แต่ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ฉันถอนใจเฮือกใหญ่
"
สุดหล่อ กลับบ้าน" ฉันสั่ง แล้วก็สงสัยว่ามันจะวิ่งตามรถกลับไปได้ไหม หรือจะต้องจอดรถทิ้งไว้แถวนี้ อุ้มมันขึ้นรถตุ๊กตุ๊กกลับบ้าน แล้วค่อยนั่งสองแถวกลับมา ถ้ารถไม่ถูกขโมยไปซะก็จะได้ขี่รถกลับบ้านอีกที


มัวแต่คิด สุดหล่อเดินเหยาะๆ ไปโน่นแล้ว ฉันตะโกนเรียกซ้ำๆ มันหันมามอง 2-3 ทีแล้วเดินต่อไปไม่เหลียวหลัง จะผลีผลามเข้าไปกลางหมู่หมาแล้วลากตัวมันมาก็กระไรอยู่ เห็นทีฉันต้องเสี่ยงทำอะไรสักอย่าง

"
สุดหล่อจ๋า" ฉันเรียกอ่อนหวาน ตบอานรถแรงๆ "มานี่มา มาขึ้นรถเร้ว"
โอ้ ใช้ได้เชียวละครับพี่น้อง เสียงตบอานทำให้มันหยุดเดิน หันมาเอียงคอมอง
"
ขึ้นรถไง ขึ้นรถ สนมั้ย ขึ้นรถน่ะ ไม่อยากขึ้นเหรอ" ฉันพูดซ้ำซาก ตบอานรถแรงๆ
สุดหล่อยังยืนเอียงคอ มองรถสลับกับมองหน้าคน ท่าทางลังเล


"ให้ขึ้นจริงๆ ไม่หลอก" ฉันยืนยันหนักแน่น ยังตบอานรถอยู่ (ชักเจ็บมือ) อึดใจใหญ่ๆ สุดหล่อก็วิ่งตุ้บตั้บมาหา ยกสองขาเกาะหัวเข่าฉัน กระดิกหางอย่างตื่นเต้น ฉันเกร็งแขนยกตัวมันขึ้นรถ วางก้นอ้วนๆ บนอาน สุดหล่อวางสองเท้าหน้าบนหน้าปัดรถอย่างมั่นอกมั่นใจ


ฉันนั่งซ้อนหลังสุดหล่อ มือซ้ายโอบพุงกลมๆ ของมันไว้ มือขวาจับแฮนด์รถ เอาวะ ไม่ลองไม่รู้


ค่อยๆ ออกรถช้าๆ เกร็งตัวประคองทั้งรถและหมา รถส่ายไปมาอยู่ครู่หนึ่งก็ทรงตัวได้ สุดหล่อเชิดหน้ารับลม เห่าสั้นๆ อย่างเบิกบานใจ ในขณะที่ฉันเกร็งตลอดทางจนแขน มือ และเอวปวดไปหมด โชคดีที่ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ เฮ้อ


สองวันต่อมา ฉันพาสุดหล่อไปทำหมัน เพื่อลดความเครียดที่ทำให้มันเห่าหอน กระวนกระวายอยู่ไม่สุข มันฟื้นขึ้นมาแบบงงๆ คงสงสัย เอ๊ะ ไข่ผมไปไหนหว่า


ถึงจะถูกลิดรอนความเป็นชาย (อย่างไม่เต็มใจ) แต่ฉันก็ชดเชยให้ด้วยการยอมปวดเอวพามันขี่รถเที่ยวบ่อยๆ (ถ้านั่งในตะกร้าหน้ารถจะง่ายกว่า แต่ตัวมันอ้วนจนยัดลงไม่ได้)


สุดหล่อมีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่บนมอเตอร์ไซค์ ขนาดจอดไว้เฉยๆ มันยังตะกายจนฉันต้องอุ้มมันขึ้นไปไว้บนอานรถ แล้วมันก็จะนอนหมอบอยู่บนนั้นได้เป็นวันๆ ไม่ไล่ไม่ลง แปลกหมาแท้ๆ


แต่ฉันทำใจได้แล้ว ยกให้สุดหล่อเป็นเจ้าของรถครึ่งหนึ่ง ให้มันบ้ารถดีกว่าบ้ารัก