รอยหม่นบนลานหมอง

ฝนหนักเทกระหน่ำเหมือนย้ำเย้ย
ว่าบ้านเอ๋ยเมืองเอยไม่เคยเห็น
แผ่นดินนี้แดนนี้มิเคยเป็น
ก่อนเคยเย็นกลับร้อนสะท้อนกาล

ในเหนี่ยวหน่วงเม็ดหนักประจักษ์ชัด
ลมฝนยังอึดอัดจะพัดผ่าน
เพราะแผลพร้อยรอยหม่นเกลื่อนกล่นลาน
ร่วมประจานแรงหมองของพื้นเพ

ลานที่ใครต่อใครก็ไม่รู้
มาพลิกลิ้นปลิ้นหูมิหันเห
ปล่อยมูกเมือกมูลไคลไหลปนเป
หลังฝนเทก็ยังเห็นเป็นคราบทา

โน่น...เหนือลาน ผู้ผ่านโลกคอยโบกธง
หวังดำรงคงสิ่งวาดปรารถนา
ก้าวสู่วิถีทางที่ค้างคา
เดินหน้าไปให้ถึงหนึ่งเส้นชัย

นั่น...ใต้ลาน ผู้ต้านธงมิส่งเสริม
เหตุผลเดิมคือที่มาของฟ้าใหม่
เพื่ออำนาจอันหอมหวานเพิ่งผ่านไป
หรือเพราะใจยึดมั่นนิรันดร

เถอะ ! เหนือลาน ใต้ลาน ล้วนร้าวราน
ถ้าดอกรักมิเบ่งบานเหมือนกาลก่อน
ฟ้าจะหม่น คนจะโศก โลกจะร้อน
ลานอาทรอาจไม่เหลือเพื่อพรุ่งนี้.

"กอนกูย"