เลือดและหัวใจคนบนฝั่งปิง

นานนับร้อยนับพันปี...ที่ผู้คนบนริมฝั่งแม่ปิงอาจลืมเลือนไปว่า ในสายเลือดที่เรามีอยู่ทุกวันนี้ อันแท้จริงมีอะไรบ้างที่ประกอบกัน ถึงทำให้มีเราๆ ท่านๆ

กาลเวลาที่นานแสนนานผ่านมานั้น บางครั้งอาจทำให้พี่น้องไม่ได้ระลึกถึงพระคุณของแม่ปิง...แต่ไม่ใช่ว่าจะลืมเลือนไปเสียทุกอย่าง...แม่กระนั้นก็ตามที แม่ปิงก็คงเป็นแม่น้ำที่ไหลไปอย่างไม่ท้อใจ. เธอยังคงเป็นแม่ที่ดีของเราๆ ทุกคนเสมอมา.

หลายครั้งในอดีต แม่เคยดำรงอยู่ด้วยความเจ็บปวด...ไม่มีใครช่วยได้...แต่แม่ปิง แม่ของเราๆ ไม่เคยเอ่ยปากพูดร้องหาให้ลูกมาช่วย...มีแต่แม่คนเดียวเท่านั้นที่คอยให้ความช่วยเหลือลูกๆ ทุกคนไม่ว่างเว้น แม้เช้า สาย บ่าย เย็น...

ผมอาจเป็นคนต่างแดนสำหรับที่นี่....ที่เชียงใหม่...แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อผมเดินทางไกลจากไป...ดูเหมือนมีอะไรมาดึงหัวใจให้คิดถึง...คนอื่นอาจมองว่าผมกำลังหลอกตัวเองและคนอื่นๆ....แต่ผมบอกได้เลยว่าผมคิดอย่างนั้นจริงๆ...ดูเธอร้องโหยหวนสิ....ดูเธอกำลังเรียกหาลูกหลาน...แต่คราบน้ำตาของเธอ ไม่มีใครเห็นได้.......