ระหว่างทางแม่น้ำกั้น

แสงไฟวิบวับสีแดงสะท้อนเข้าดวงตา หญิงสาวอยากเบือนหน้าหนี แต่อีกใจก็อยากมอง จึงได้แต่เอนตัวลงพิงไหล่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วพากันทอดสายตาออกไปเบื้องหน้ายังป้ายที่เขียนว่า Restaurant ตัวโตๆ พร้อมผู้คนในชุดไทยกรีดกรายเป็นจุดเล็กๆ อยู่บนฝั่ง

"เคยเข้าไปไหม" ชายหนุ่มถาม หมายไปยังร้านรวงที่ดูหรูหราอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำปิง หญิงสาวส่ายหัว ก่อนจะดึงลูกชิ้นปิ้งจากถุงพลาสติกออกมากิน ชายหนุ่มยื่นน้ำจากขวดพลาสติกตามให้

วันนี้เป็นวันหยุด ไม่เพียงแต่เธอและเขาเท่านั้น ยังมีผู้คนอีกหลายคน ใช้เวลาตั้งแต่บ่ายเดินเล่นที่ฝั่งกาดหลวง หลังตลาดมีเพื่อนๆ หลายคนทำงานเป็นพนักงานขายเสื้อผ้า พวกเขาพูดภาษาไทยได้ชัดแล้ว จึงมีรายได้มากกว่า ส่วนเธอทำงานที่โรงงานพลาสติกแถวเกาะกลาง ไม่ค่อยได้พูดกับใครนัก

ดูเหมือนวันหยุดนี้เธอจะมีความสุขมาก เมื่อแฟนได้หยุดงานจากตลาดขายผัก และพาเธอออกมาเที่ยวเล่น

"อยากไปเที่ยวไหนบ้าง จะพาไป" คนหนุ่มยิ้มพลางเอื้อมไปจับมือเธอไว้ หญิงสาวหันมา แล้วชี้ไปยังฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ
"อยากไปนั่นล่ะ"
"ร้านแบบนั้นน่ะเหรอ...เอ่อ..."
"ทำไม" เธอแกล้งถาม เมื่อเห็นเขาเงียบไป
"ไม่น่าไปหรอก มีแต่คนไทยกับฝรั่ง คนเยอะ เสียงก็ดัง"
"ร้านคาราโอเกะที่เธอไปก็เสียงดัง ยังไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ก็มีเพื่อนๆ เราไปด้วยไง ไปร้านแบบนั้นใครจะไปด้วย แพงจะตาย"
"ที่แท้ก็แพงนี่เอง ถึงไม่อยากพาไป" เธอยิ้มกริ่ม เอานิ้วจิ้มขาชายหนุ่มไปทีหนึ่ง
"ไม่ใช่ไม่อยากจ่ายนะ แต่มันแพงจริงๆ นอกจากจะหาเสี่ยคนไทยพาไปเลี้ยง" ชายหนุ่มพูดอย่างน้อยใจ

"ฮื่อ ก็พูดไปงั้นแหละไม่อยากไปจริงหรอก แค่อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง"
"ไว้เราเข้าไปดูเฉยๆ ได้ไหมล่ะ" ชายหนุ่มว่า
"ใครจะให้เข้าไป เขามียาม"
"อือ ไว้อาทิตย์หน้าจะพาไปสวนบวกหาดดีกว่า ไปกินส้มตำที่เธอชอบ"
"เหรอ ดีๆๆ" หญิงสาวดีใจเผลอปัดมือไม้วุ่นวาย จนขวดน้ำที่ซื้อมาหกลงพื้นไหลพรวด แถมตกใจสำลักลูกชิ้นติดคอ
"แค่กๆ"
"อ้าวๆๆ เป็นไร กินน้ำๆ" ชายหนุ่มคว้าขวดพลาสติกที่มีน้ำเหลือนิดหน่อยยื่นให้

"เอานี่ก็ได้ค่ะ"
ฉันยื่นขวดน้ำให้ ชายหนุ่มดูกล้าๆ กลัวๆ แต่ดูหญิงสาวยังสำลักอยู่ก็รีบรับไป ดูเขาไม่รังเกียจฉันเลย ที่ลืมหยิบหลอดออกจากขวด เธอยกดูดพรวดๆ แล้วหายใจยาวๆ สักพักก็มีอาการดีขึ้น

เขายื่นขวดน้ำคืนมา ฉันยิ้มให้
"เอาไว้กินเถอะ พี่มีอีกขวด" ฉันว่า มองเห็นหญิงสาวรีบยกมือไหว้

"พี่มาถ่ายรูปเหรอ"
เธอหันมาคุยด้วย ฉันมองกล้องถ่ายรูปในมือแล้วหดลงมา

"ใช่ค่ะ มาถ่ายรูปแม่น้ำ"
"พี่เป็นนักท่องเที่ยวเหรอ"
"เปล่าหรอก เป็นคนเชียงใหม่นี่แหละจ้ะ" ฉันตอบ เธอดูทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย ไม่นานนัก ต่างคนก็ต่างหันไปมองยังเบื้องหน้า

"พี่ๆ เคยไปร้านฝั่งโน้นไหม" เธอหันมาถามอีก
ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วก็เลื่อนสายตาไปหาเธอ
"เคยไปบ้าง นานแล้วค่ะ ไปหนสองหนเอง"
"เขามีอะไรบ้างเหรอในนั้น" เธอมีดวงตาสงสัย
"ก็เป็นผับและร้านอาหารนะ ในนั้นก็มีคนเล่นดนตรีเป็นวง มีเหล้าและเครื่องดื่มต่างๆ ขาย"
"มีแค่นี้เองเหรอ"
"ใช่จ้ะ"

ฉันไม่รู้ว่าตอบคำถามเธอได้ดีหรือเปล่า ดูเธอจะสนใจมากกว่านั้น ความใคร่รู้ที่ฉันพบจากหลายดวงตาก่อนหน้านี้ ติดตรึงอยู่ในความรู้สึกสม่ำเสมอ

เธอและเขาเป็นคนพลัดถิ่น อาจเช่นเดียวกับที่ฉันเคยเป็น ยังมีโลกอีกหลายใบที่เราไม่รู้จัก และดูไกลเกินไปที่จะเข้าใกล้ แต่โลกบางโลก ก็อยู่ใกล้เหลือเกิน เพียงแค่สะพามแม่น้ำกั้น

"ดูสนใจจริงๆ เลยนะ" ชายหนุ่มหันมาแซวคนรัก เอื้อมมือไปจับเธอไว้แน่น
"ถ้าอยากไปเที่ยวจริงๆ รอสิ้นเดือนนะ จะพาไปเที่ยวเธค รับรองว่าสนุก พอดีเพื่อนได้งานล้างจานที่นั่น เดี๋ยวให้เขาพาเข้าได้"
เขาพูดอย่างหนักแน่น พร้อมประกายแววตาที่เรืองรอง หากแต่ก็พบกับความผิดหวัง เมื่อหญิงสาวไม่ได้มีสีหน้าดีใจเท่าที่เขานึก

เธอยังคงนิ่งเฉย เงียบและเหมือนใช้ความคิด เห็นเธอเหลือบมามองฉันวูบหนึ่งแล้วหันกลับไป ส่วนฉันกำลังเก็บกล้องถ่ายรูปใส่กระเป๋าเตรียมกลับบ้าน

"คือเราแค่อยากรู้ว่าร้านที่ฝั่งโน้นเขาให้คนต่างด้าวเข้าได้หรือเปล่า แค่นั้นแหละ"
ฉันได้ยินเสียงคำถามนั้นเบาๆ ขณะเดินห่างออกมาแล้ว มองไปยังแม่น้ำที่ยังคงไหลเอื่อยไปอย่างที่มันเคยเป็น

มองเห็นคำถามมากมายที่ใครทำหล่นร่วงอยู่ในนั้น โดยที่ยังไม่ได้มีคำตอบ