วันวานวันหนึ่ง

ธารรพี ชมพูพร : เขียน
วัชระ สุขปาน : ภาพ

วันวานวันหนึ่ง
ฉันร้องเพลงไว้ท่อนหนึ่ง
ทิ้งๆ ขว้างๆ บั่นเป็นท่อนๆ ไว้
ในหลายเพลงก็เป็นแบบนี้
ร้องไม่ทันจบซักเพลง เหมือนแค่เป็นการฝึกร้อง

ฉันร้องเพลงเพลงหนึ่ง
ก็เหมือนต้องร้องเพลงนี้อยู่ทุกวัน
หรือไม่ได้คิดจะร้องเพลงหนึ่ง เพลงนั้นมานานมาก
นาน...จนจำแทบไม่ได้ว่า เคยมีเพลงเพลงนี้อยู่บนโลกใบนี้
ทั้งที่ ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นส่วนหนึ่งของร่องเสียงฉันเอง

แล้ววันนี้เอง จู่ๆ ฉันได้ร้องเพลงนี้ขึ้นมา!
มันค่อยๆ ไหลพรั่งพรูออกมา
ฉันได้แต่คิดว่า นานแค่ไหนแล้วหนอ
เช้า สาย เที่ยง บ่าย เย็น ค่ำของวันนี้
กี่ปี กี่เดือนแล้วที่ฉันไม่ได้ร้องมัน
เช่นเดียวกับเธอ

นานแค่ไหนแล้ว
ที่ฉันไม่ได้คิดถึง
ทั้งๆ ที่ วันหนึ่ง เคยคิดถึงเธออยู่ วันละหลายเวลา
จนถึงตลอดเวลาเลย ก็มี

และวันหนึ่ง ก็ค่อยๆ คิดถึงเธอ แค่เป็นฉากทิ้งๆ ขว้างๆ
ความทรงจำถูกบั่นเป็นท่อนๆ ทิ้งไว้
นานไป จนไม่สามารถปะติดปะต่อความสัมพันธ์ใดๆให้กลับคืนมาเหมือนเก่าได้
รางเลือนเหลือเกิน

ไม่น่าเชื่อนะ ว่าวันหนึ่ง ฉันก็จะไม่คิดถึงเธอได้เลย
ลืมสนิท แม้คืนวันแห่งความสมสุข
ลืมได้ แม้ความแค้นครั้งล่าสุด จนมันอาจดูเก่าแก่เกินไป
เหมือนกับไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน หรือไม่เคยมีเธออยู่เลยบนโลกใบนี้
ยาวนานจนดูเป็นเรื่องเดียวกัน กับการให้อภัย
ฉันได้แต่ส่งความปรารถนาดีไปยังเธอ 

วันนี้ ฉันได้พบเจอเธอ โดยบังเอิญ
อีกแล้ว! ฉันแอบหลอนตัวเองว่า แท้จริงฉันได้พบเจอเธอทุกวัน
แหละนี่...เรากำลังจะเดินไปที่ไหนสักแห่งกันต่อ... 

ฉันได้แต่ร้องเพลงโน้น เพลงนี้อยู่ทุกวัน
เพลงเหล่านั้น เหล่านี้ ถูกร้อง ร้อยพ่วงต่อกัน
จนมันเป็นเพลงที่ค่อนข้างสมบูรณ์เพลงหนึ่ง