ฉันคือพรรณพืชที่ไม่มีใครต้องการ

-๑-

ฉันคือพรรณพืชที่ถูกโปรยหว่านพร้อมสายฝน...
บนผืนดินสีขาวแข็งหนา-หยาบกร้านสูงชัน
ฉันคือหน่ออ่อนของเมล็ดพันธุ์แห่งความใฝ่ฝัน
หากนี่คือการก่อเกิดครั้งสุดท้าย...
ฉันจำเป็นต้องดิ้นรนไปบนผืนดินแข็งหนา-หยาบกร้านครั้งแล้วครั้งเล่า...

-๒-

สูงขึ้นไปจรดผืนฟ้า
ฉันเกิดและเติบโตที่นั่น...
แม่บอกเล่าเรื่องราวชีวิตกับฉัน
ในทุกเงาไม้และร่มป่าใหญ่ที่แม่หยุดพัก...
โมงยามแห่งความสุขไหลผ่านไปรวดเร็ว...
ดั่งสายน้ำเหือดแห้งลงในฤดูแล้ง
วันนั้น...วันที่สายลมคลุ้มคลั่ง!
เมฆถูกฉีกขาดเป็นรอยริ้ว!
มือนับสิบนับร้อยฉีกทึ้งผืนดิน
ไม่นานนักพวกมันฉุดกระชากและพรากฉันจากอ้อมอกแม่..
สายลมแห่งความชิงชังระงมร้อง
สายลมแห่งความรัก-เศร้าสร้อย...

-๓-

ในความระอุร้อนของตะวันดวงเดิม
ฉันปวดแสบและเจ็บร้อน
แล้วก็แห้งตาย...อย่างอนาถ!!
แม่เจ็บปวดด้วยความโดดเดี่ยวรุมสุม...!

-๔-

ฉัน..เป็นเพียงพรรณพืชบนผืนดินคือหัวใจอันเปลี่ยวร้าง
ในลมหายใจรวยรินสุดท้ายของชีวิต
ฉัน...ดิ้นรน....ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
แต่...ความตายไม่เคยปราณี..
ฉันนอนนิ่ง..น้ำตานองหน้าด้วยความเจ็บปวด...!!
ลิ่มเลือดไหลหลั่งจากตัวฉัน...เนิ่นนาน..
ฉันนอนนิ่งมองลิ่มเลือด--ฉันคือหน่อเนื้อของแม่
พรรณพืชที่ไม่มีใครต้องการ....
ลิ่มเลือดเหล่านั้นคือฉันพรรณพืชที่ไม่มีใครต้องการ !!

สุมาตร ภูลายยาว

หมายเหตุ : ภาพประกอบ เด็กๆ ชนเผ่าลีซูบ้านนาอ่อน อ.เวียงแหง จ.เชียงใหม่ ที่กำลังถูกทางการให้อพยพย้ายไปอยู่ที่อื่น