จากกันอีกครั้ง

เมื่อชีวิตเริ่มออกเดินทาง มันจึงประกอบไปด้วยการทักทายแรกพบ และการร่ำลา

สองด้านนี้เกิดขึ้นพร้อมกันเสมอ เราเพียงพบบางผู้คน ในเวลาที่ไล่เลี่ยกับการต้องกล่าวลาบางผู้คน พบ และจาก พบและจาก เช่นนี้เรื่อยไป และในหลายครั้งหลายหน หลายผู้คนในชีวิตที่เราพบพวกเขา หลายครั้ง บ่อยครั้ง เราทักทาย และลาจากหลายครั้ง บ่อยครั้ง

ว่าไปแล้ว ชีวิตทุกวัน เอ่ยทัก และเอ่ยลา สำหรับการพบกันอีกครั้ง อีกครั้ง และสำหรับการจากไปอีกครั้ง อีกครั้ง เช่นนี้ วาระเหล่านั้นดูเหมือนมีเรื่องราวใหม่ๆ เกิดขึ้นมากมาย และเกิดขึ้นเสมอๆ แม้กับผู้คนที่เราพบครั้งแล้วครั้งเล่า และจากกันครั้งแล้วครั้งเล่านั้น ล้วนมีเรื่องราว และเมื่อเวลาต่างไป ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง เคลื่อนย้าย ตามวาระเวลา ซึ่งเป็นไปโดยปรกติ ธรรมดา ธรรมดาเสียจนแม้เรารับรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิม แต่เราอาจไม่ได้รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นเลย

โลกที่การสื่อสารสะดวกสบาย เราสามารถสนทนากับผู้คนที่อยู่ไกลออกไปด้วยโทรศัพท์ไม่มีสายเครื่องเล็กๆ เบาๆ เราสามารถเขียนจดหมายถึงคนต่างเมืองต่างแผ่นดินโดยส่งถึงกันได้ภายในเสี้ยวนาที ผ่านระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ และคลื่นไฟฟ้า แม้กระทั่งการสนทนาผ่านระบบที่เห็นหน้ากันทางจอภาพ มันจึงเป็นการง่ายเหลือเกินในการที่เราจะไม่จำเป็นต้องออกไปไหน ไม่ต้องเดินทางไปพบใคร นั่นเพราะเราสามารถสื่อสารกับโลกทั้งโลก แม้กับคนที่ไม่รู้จักผ่านอุปกรณ์ไฟฟ้าเหล่านี้นั่นเอง ด้วยเวลาเพียงน้อยนิด ด้วยค่าใช้จ่ายแสนประหยัด และด้วยวิธีการที่ง่ายที่สุด และทั้งหมดนั้นก็คือการสื่อสารสำเร็จรูป ตามสมัยที่ผู้คนนิยมบริโภคความสำเร็จรูป

ลึกลงไปในการพบกัน เพียงภาพที่พบผ่านความรู้สึก ในการพบกันนั้นมันมีความหมายมากมายกว่าการพบกัน มากกว่าการมาทำธุระ การงาน มากกว่าการมาเห็นหน้ากัน เพราะเมื่อเรารู้สึกกับมันยามที่ได้พบ มันมีการเชื่อมโยงในภายใน มิตรภาพ และจิตวิญญาณ เราเข้าไปสู่สนามความรู้ ภูมิปัญญา สนามพลังที่ถ่ายเทวนเวียนอยู่ในนั้น ซึ่งทั้งหมดมันได้เชื่อมร้อยความสัมพันธ์ เชื่อมร้อยชีวิต ความรู้ หนทาง ไม่ใช่เพียงระหว่างคนกับคน แต่รวมคนกับคนกับธรรมชาติ ว่าไปถึงโลก ไตรภพ และจักรวาล

.......หากว่าการพบกันครั้งแรกคือการหยอดเมล็ดพันธุ์ การพบกันครั้งต่อมาจึงเป็นการรดน้ำพรวนดิน และการเก็บเกี่ยว ว่าถึงที่สุดแล้ว ความหมายของมันอาจมากมาย ลึกล้ำเกินกว่าจะพรรณนาด้วยถ้อยคำโวหาร

ว่าอย่างนี้แล้ว การจากกันมันจึงมีความหมายไม่ได้ด้อยไปกว่าการพบ
ที่สุดแล้วมันจึงเป็นเรื่องน่าชื่นชมยินดีที่เราได้จากกันอีกครั้ง และอีกครั้ง