ระหว่างการเฝ้ารอ

ดูเหมือนว่าในช่วงชีวิตหนึ่งอันยาวนานของเรา มันเต็มไปด้วยความฝัน ความหวังมากมาย แน่นอนว่า ทั้งหลายทั้งปวงของชีวิตมันไม่ได้มีเพียงฝัน หรือหวังอย่างเดียวเท่านั้น หรือแม้แต่ฝันและหวังที่มีอยู่ก็อาจไม่ใกล้เคียง ไม่ได้มีทิศทางและเป้าหมายไปในทางเดียวกัน นั่นก็หมายความว่า แต่ละช่วงเวลาของชีวิต เราต่างมีฝันและหวังต่างกันออกไป ตามภาวะแห่งกาลเวลาและวัย และสิ่งที่มีอิทธิพลที่สุดก็อาจเกิดจากภาวะภายนอกที่เป็นแรงบันดาลใจ แปลว่า ความปรารถนาของเราทั้งหลายเป็นผลจากภาพสะท้อนภายนอก ซึ่งต่อมามันก็จะกลายเป็นแรงขับเคลื่อนภายใน

ผู้คนมากมายได้ดำรงอยู่ หรือก้าวเดินในหนทางที่ปรารถนา สมหวัง ฝันเป็นจริงนั่นก็ว่าไป มากบ้างน้อยบ้างก็สุดแท้ แต่ก็ยังมีผู้คนมากมายเช่นกันที่ชีวิตก้าวเดิน ดำรงอยู่ วนเวียนกับความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า นั่นหมายความว่าคนหนึ่งคน พานพบ ภาคภูมิกับความสำเร็จ อาจหลายเรื่องราว หลายครั้งหลายครา และในบางช่วงเวลาก็อาจวนเวียนอยู่กับการล้มลุกคลุกคลาน ผิดพลาด ล้มเหลว ครั้งแล้วครั้งเล่าจนทดท้อ นั่นก็เป็นได้

ความจริงอันหนึ่งคือ คงไม่มีอะไรหรือด้านใดอยู่กับเรานานเกินไป ถ้าหากว่าชีวิตของเราคือความผันแปร เช่นนั้นแล้วความสำเร็จหรือล้มเหลวก็คือความปรวนแปรเช่นเดียวกัน แต่ทั้งนี้ทั้งหมดก็ยังมีส่วนของผลอันเกิดแต่เหตุแห่งการกระทำอันเป็นเงื่อนไขสำคัญของความเป็นไปทั้งหลาย

ธรรมดาอยู่เอง หัวใจมนุษย์ก็อาจคล้ายกับสายน้ำกระเพื่อมไหว เอื่อยช้า โถมถั่ง ขึ้น ลง ตามแต่สภาพสภาวะดินฟ้าอากาศในแง่นี้ หากความสำเร็จหรือล้มเหลวคือสภาพสภาวะดินฟ้าอากาศขณะนั้น หัวใจของมนุษย์ก็เคลื่อนไหว กลายเป็นภาวะสุข ทุกข์ ฟอง แฟบ ว่ามาทั้งหมดนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่ชีวิตจะประสบแต่ด้านใดด้านหนึ่งเพียงด้านเดียว เมื่อไหร่ก็ตามที่เรากำลังประสบความสำเร็จ หัวใจพองโต อิ่มเอมอยู่กับความสุขความสมหวัง นั่นอาจแปลได้ว่าอีกไม่กี่เพลาข้างหน้านี้ ความทุกข์กำลังรอเราอยู่ ในทางตรงกันข้ามหากชีวิตกำลังทุกข์ท้อแสนสาหัส ปานว่าจะไม่อาจดำรงอยู่ต่อไป นั่นก็หมายความว่าช่วงเวลาแห่งความสำเร็จ สมหวัง ก็กำลังรอเราอยู่ข้างหน้า...ไม่ไกลนี้ ดั่งเดียวกับการเดินดุ่มดั้นด้นบนภูสูง เมื่อไหร่ที่หนทางเริ่มลาดต่ำลง เดินสบายไม่ล้าด้วยเดินลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก และนั่นก็หมายความว่า หนทางข้างหน้านั้นจะเป็นภูสูงผาชันแน่นอน ในทางตรงกันข้าม ระหว่างที่กำลังปีนป่ายภูผาอย่างล้าเหนื่อยอยู่นั้น เราย่อมรู้ว่า จุดที่สุงที่สุด ณ ยอดเขานั้น อาจเป็นสถานที่ๆ สวยที่สุด แล้วหลังจากนั้นนั่นเอง ที่ทางจะเริ่มลาดลง

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ การทำความเข้าใจในภาวะเหล่านั้น เพราะที่สุดแล้วไม่ว่าเราจะเพียรพยายามเพียงใด เราก็ไม่อาจกำหนดความสำเร็จหรือล้มเหลว เราอาจดูแลได้เพียงเหตุ นั่นคือวาระของเรา ส่วนผลจะเป็นอย่างไรนั้น มันเนื่องด้วยองค์ประกอบมากมายเหลือเกิน เช่นนั้นแล้ว ไม่ว่าจะสภาวะใด เราก็เพียงแต่ต้องทำความเข้าใจ...เฝ้ารอ...และเฝ้ารอ...