บางสิ่งในใจผ่านวันฝนตก

ฉันยืนเหม่อมองสายฝนผ่านหน้าต่าง มองความชุ่มเย็นของเม็ดฝนผ่านละอองโปรยและอากาศเย็นชื่น หอมกลิ่นไอดิน เมฆฝนสีคล้ำคลุมท้องฟ้าเป็นสีเทาทึม ฝนเริ่มเทลงมาดอกไม้บางกลีบร่วงจากต้น แม้เวลานี้จะมีการงานรุมเร้า ขณะล้างมือหลังงานวุ่นๆ ฉันมองผ่านไปในสายฝน มองแล้วมองอีก ในห้วงความคำนึง ฉันนึกถึงวันนั้น วันที่ฝนตกหนัก..

ค่ำนั้น ในแฟลตสี่ชั้นของโรงพยาบาล หลังฝนตกหนักตลอดวันและคืนมาสามวัน มีเสียงตะโกนโหวกเหวก ดังอื้ออึงชวนตกใจมาพร้อมเสียงฝนกระหน่ำ ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนในทันทีด้วยความสงสัย ใครหนอมาส่งเสียงดัง คนกำลังเตรียมตัวขึ้นเวรดึก เพื่อนข้างๆ ห้องส่งเสียงบ่น แล้วเปิดประตูห้องออกมา เอ้า..ลงไปดูกันนะ

คุณพระช่วย เราสองคนอุทานพร้อมกันทันทีที่ถึงชั้นล่าง น้ำท่วม ช่วยด้วย

มอเตอร์ไซค์ของใครหนอลอยมาที่หน้าแฟลต เกือบพร้อมกันที่เราวิ่งลุยลงไปในน้ำเพื่อหยุดมอเตอร์ไซค์คันนั้นไว้ น้ำเชี่ยวไหลแรงกระแทกเราสองคน มีมือมาช่วยดึงไว้ เอ้า..ช่วยกัน พี่ผู้ชายจากห้องยาและยามในโรงพยาบาลมาช่วยหยุด เอาเร็วเข็นรถที่เหลือไปไว้บนแฟลตด้วย

ความตกใจที่เห็นน้ำหลากจนถึงต้นขาของเรา ทำให้ฉันและเพื่อนวิ่งขึ้นลงช่วยเข็นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หน้าแฟลตแม้ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ และคันที่เหลือจากการลอยไปตามน้ำ มาตามทางเดินไปจอดไว้บนแฟลตได้อย่างไม่รู้สึกเหนื่อยอ่อน พี่ผู้ชายบอกว่าน้ำมาเร็วเกินกว่าคาดคิด กรมอุตุบอกว่าน้ำจะท่วม โอ้ ท่วมจริงๆ ท่วมน่ากลัวมาก อ้อ.. ขอแรงไปช่วยขนยาที่ห้องใต้ดินของโรงพยาบาลด้วยนะ

เราทั้งสี่คนบุกฝ่าน้ำที่ไหลอย่างเชี่ยวกราก ผ่านทางเดินที่เราเคยเดินอยู่ทุกวันเพื่อไปขึ้นเวร แต่ในตอนนี้ถ้าต้องเดินเพียงลำพัง ฉันคงไม่กล้าเดินไป พี่ผู้ชายพกไฟฉายมาด้วย น้ำเชี่ยวเย็นเฉียบ ทำให้เราต้องค่อยๆเกาะกันไป ฉันเพิ่งก้มมองตัวเอง เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นชุดนอนที่เก่าเหลือเกินตอนนี้กำลังเปียกชุ่มน้ำ หันไปมองเพื่อน อ๋อเหมือนกัน เสื้อยืด กางเกงขาสั้น

ถึงห้องยาในท่ามกลางความมืด ไฟคงดับไปนานแล้ว เอ้า..เทียนไขถือไว้ ใครสักคนส่งเทียนมา ต่อแถวกันนะรับยาด้วย กล่องยาถูกลำเลียงส่งมาเพื่อไปเก็บไว้ชั้นสอง บางส่วนเริ่มเปียกน้ำ คงยังใช้การได้อยู่หรอกนะ พี่ผู้ชายบอกดังๆเหมือนจะปลอบใจตัวเอง หลายคนมาช่วยสมทบเป็นคนที่พักอยู่ในโรงพยาบาลที่เราคุ้นหน้าตา น้ำมาเร็วอย่างนี้ สงสัยอยู่หลายวัน แย่แน่ๆเลย

กว่าจะขนยาหมดห้องเก็บของได้เวลาที่ฉันต้องขึ้นเวรดึกพอดี พี่ผู้ชายและยามบอกไปส่งน้องเขาหน่อย

เราลุยน้ำที่กำลังขึ้นสูงกลับมาแฟลต มืดจังเพื่อนฉันบ่น น่ากลัวดีแท้ ฉันเอาน้ำที่ค้างอยู่ในถังเล็กในห้องน้ำราดตัวถูสบู่แล้วเปลี่ยนชุดใหม่ กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดสีขาวที่ยังดูใหม่อยู่ อาจจะต้องติดอยู่บนตึกหลายวัน เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนด้วยนะ เราอาจต้องอยู่เวรแทนคนที่มาขึ้นเวรไม่ได้อีกหลายวัน เพื่อนฉันบอก ฉันเก็บของใส่ถุงพลาสติกใบใหญ่ ไม่ลืมที่จะหยิบมาม่าสองซองใส่ เสบียงที่เก็บไว้กินยามยากลงไปด้วย เอาหล่ะ พร้อมแล้ว ไปกัน

ลงมาถึงชั้นล่าง เอ้า..เดิน เกาะกันไป ยามและพี่ผู้ชายบอก กางเกงขาสั้นเปียกไปหมดแล้ว ฉันชูถุงไว้สูงๆ เพื่อนฉันพูดเบาๆ ค่อยเปลี่ยนชุดเมื่อถึงตึก มีน้ำเหลืออยู่ไว้ใช้บ้างหรือเปล่าหนอฉันคิด

ฉันอยู่เวรคนเดียวรวดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่สามวันในเสื้อผ้าชุดกางเกงเสื้อยืด ไม่ใช่ชุดพยาบาลเหมือนเก่า คนไข้หลายคนเหมือนติดเกาะ หมอให้กลับบ้านแล้วแต่กลับไม่ได้ อาหารที่โรงครัวทำมาให้กินทั้งสามมื้อคือข้าวต้มใส่เศษหมูเล็กน้อย วันที่สามเป็นข้าวต้มเปล่าที่มีน้ำมากเกินครึ่งและข้าวเป็นส่วนประกอบเล็กน้อย ผู้คนที่อยู่ด้านหน้าโรงพยาบาล ข้ามน้ำมานอนในโรงพยาบาลด้วย ทุกคนบ่นกลัวที่น้ำสูงขึ้นเรื่อยๆ ฉันกินนอนอยู่ที่ตึกพร้อมน้องอีกคน เราเข้าเวรพร้อมกันเมื่อสามวันที่แล้ว เราใช้น้ำในถังในห้องน้ำอย่างประหยัดที่สุดราดตัววันละครั้ง คนไข้หนักหลายคนถูกลำเลียงไปโรงพยาบาลอื่นกับรถทหารคันใหญ่

เราเปิดขวดน้ำเกลือฆ่าเชื้อมาไว้เช็ดตัวเด็กๆที่มีไข้ ใช้เทียนไขที่ยามเอามาแจกไว้ เหมือนโลกหยุดหมุนและกลับไปสู่ยุคเก่าก่อน ผู้คนดูมีมิตรไมตรีกันมากขึ้น เต็มใจช่วยเหลือกันโดยไม่ต้องร้องขอ มีอะไรก็แบ่งกันกิน

เช้าวันที่สี่น้ำเริ่มลดลง ลูกสาวของคนขับรถในโรงพยาบาล ต้มมันหัวเล็กๆ มาแจกพวกที่อยู่เวรมาราธอน เธอเดินแจกมาเรื่อยๆผ่านแต่ละตึกจนหมด มันเล็กๆหัวนั้นหอม อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ น้องที่อยู่ด้วยกันมาสามวันพูดออกมา อร่อยเกินมัน แล้วเราหัวเราะพร้อมกัน

พี่ที่หายหน้าไปสามวันกลับมารับเวรแล้ว เธอบอกว่าขึ้นรถทหารมาเป็นห่วงพวกที่อยู่เวรมาหลายวัน หลังส่งเวรเสร็จฉันเดินลงเวรกลับทางเก่า น้ำลดลงเหลือแค่ตาตุ่ม โรงพยาบาลดูสกปรกมอมแมมมีเศษขยะลอยไปลอยมา มีคนบอกข่าวร้าย คนแก่ลอยมาติดอยู่ใกล้เสาไฟฟ้าข้างโรงพยาบาล ยามโรงพยาบาลเราออกไปพบแล้วแจ้งข่าวให้ระมัดระวังตัวกันด้วย อาจเป็นลมจากหิวหรือตกน้ำ

ฉันเดินไปขอบคุณคนขับรถที่ให้ลูกสาวเอามันไปแจกพวกเรา ถึงบ้านพักของเขาตรงซอกประตูโรงพยาบาลซึ่งดูเก่าและโทรมลงไปมากหลังน้ำท่วม เป็นบ้านที่ฉันเดินผ่านอยู่ทุกวันแต่ฉันไม่เคยได้เหลือบมอง วันนี้ฉันเดินไปบ้านเขา ของในบ้านมีไม่กี่ชิ้น ภรรยาเขาเป็นคนงานห้องห่อของนึ่ง ทั้งสองคนบอกไม่เป็นไร ของเล็กๆน้อยๆแบ่งกันกิน ถึงอย่างไรก็ขอบคุณมากๆนะคะ ฉันบอกพวกเขาก่อนจาก

อีกไม่กี่วันทุกอย่างคงกลับคืนไปเหมือนเมื่อก่อนน้ำท่วม ทุกอย่างคงเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันรู้ มันไม่เหมือนเก่า และอยากให้มันเป็นอย่างนั้นตลอดไป ไม่เฉพาะในวันที่เกิดน้ำท่วม