ผู้นิรนามในดินแดนคุ้นชื่อ

เพื่อนรักของฉัน
อย่าได้ถามหาข่าวคราวของฉันจากใครเลย
ฉันก็เพียงคนพลัดถิ่น ที่อยู่อย่างผู้นิรนามในดินแดนคุ้นชื่อ*
ฉันสบายดี และได้ทำหน้าที่สามัญชนโดยบริบูรณ์

คนรักของฉัน
อย่าได้ถามหาหลักประกันที่มันคงอะไรเลย
ฉันก็เพียงนักเพ้อฝันผู้ยิ่งใหญ่
ไม่เป็นชิ้นเป็นอันกับเจดีย์แห่งถ้อยคำที่เฝ้าปลุกปั้น
ยังคงลอยลมในทะเลชีวิตอย่างเลื่อนลอย
ฉันสบายดี อย่างคนเขียนบทกวีเล็กๆ ของประเทศ
ประเทศที่คนอ่านหนังสือเฉลี่ยปีละแปดบรรทัด

ประเทศของฉัน
อย่าหวังได้สดับคำสรรเสริญเยินยอจากปากคำของฉันเลย
เมื่อบรรดาผู้นำของประเทศต่างเล่นละครอย่างมีเกียรติทุกเช้าค่ำ
ขณะที่คนรวยยังเรียนรู้ที่จะรวยอย่างเลิศล้น
คนจนยังคงขวนขวายเพื่อการอ่านออกเขียนได้ เพื่อจะไม่ถูกหลอก

ประเทศของฉัน
อย่าได้เฝ้ารอถ้อยคำบอกนำสังคมจากฉันเลย
ฉันก็เพียงคนสามารถเอาตัวรอดไปวันๆ
ยังเจียมตน เจียมคำจำนรรจาในหน้ากระดาษที่มีคนอ่านยังไม่ถึง…
ก็เมื่อคนของประเทศอ่านหนังสือเฉลี่ยปีละแปดบรรทัด
ก็เมื่อถ้อยคำของฉันอยู่บรรทัดที่เก้าร้อยเก้าสิบเก้า(บรรทัดที่ ๙๙๙)
ฉันสบายดี แต่ไม่มีตังค์

พันธุ์ปกรณ์ พงศารม

* ถ้อยคำของกังวาลไพร นามฯ