เอ ชายร่างเล็กผิวคล้ำ อายุมากกว่าพนักงานคนอื่น ๆ เรารับเขาทำงานตั้งแต่ร้านเก่า ด้วยเห็นความตั้งใจที่จะทำงานเสิร์ฟ ทั้งที่บุคลิกภายนอกของเขานั้น ภาษาคำเมืองต้องบอกว่า สุดยอดบะก้วยเต้ย (แปลว่าสุดยอดมะละกอ) บางครั้งน่ารัก บางครั้งกวนประสาทและยั่วต่อมความอดทนอย่างที่สุด
เอเป็นคนชอบพูด พูดอะไรก็ไม่รู้ บางครั้งฟังรู้เรื่องว่าพูดภาษาไทย แต่ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร และเช่นกัน บางครั้งเราคิดว่าเขาเข้าใจที่เราพูดแต่เขาไม่เข้าใจ เช่น วันหนึ่งฉันนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ เอเข้ามาถามว่า พี่โอ ยุงเยอะเอายากันยุงไหม ไม่เอา ฉันอ่านหนังสือต่อ สักพักเข้ามาอีก พี่โอ ยุงเยอะเอายากันยุงไหม ฉันเงยหน้ายิ้มนิดนึง บอกเขาไปว่า ไม่เอา พี่เหม็น เขาหายไปทำงานต่อ สักพักกลับมาอีก พี่โอ ยุงเยอะเอายากันยุงไหม ฉันเงยหน้าสั่นหัวทำหน้ารำคาญนิดนึง บอกไปว่า ไม่เอาพี่แพ้ยากันยุง เหม็น
ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำ กลับมาอ่านหนังสือต่อ และเริ่มรู้สึกอึดอัด หันไปรอบกายเห็นยากันยุงสามอันจุดควันโขมงอยู่รอบโต๊ะที่ฉันนั่ง ไอ้เอ แกจะเอาไงกับฉัน บอกว่าเหม็นว่าแพ้ แล้วเอก็ลนลานเอายากันยุงบอกไป พลางบอกว่าเห็นยุงเยอะเป็นห่วงฉัน
**********
ย้ายร้านใหม่ ช่วงเปิดร้านระบบยังไม่เข้าที่ เวลามีคนจองโต๊ะ พนักงานจะนำป้ายไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเขียนชื่อคนจองลงไป พี่แก้ว พนักงานต้อนรับคนใหม่ เพิ่งเข้ามาทำงาน ยังไม่รู้นิสัยใจคอคนอื่น ๆ พี่แก้วรับจองมาหนึ่งโต๊ะ เขียนชื่อติดเรียบร้อย และบอกเอซึ่งรับผิดชอบโต๊ะนั้นว่า โต๊ะนี้มีคนจองแล้วนะ คุณจำลองนะ พี่เขียนชื่อไว้แล้ว ถ้ามีแขกเดินมาหาโต๊ะเอง อย่าให้นะ พาไปโต๊ะอื่น เอก็รับคำเป็นอันดี
สองทุ่ม พี่แก้วเดินยิ้มแย้มพาแขกยังโต๊ะที่เตรียมไว้ พี่แก้วถึงกับตะลึงลมแทบจับ เพราะมีคนนั่งกินอาหารอย่างสำราญอยู่บนโต๊ะที่พี่แก้วจองไว้ให้คุณจำลอง เมื่อเดินเข้าไปถามเอ เอก็ยิ้มแย้มตอบอะไรสักอย่างที่เราไม่เข้าใจเขา
มีเรื่องเล่าของเอเสมอ บางคนอยากเตะเขาตกน้ำเพราะความกวนประสาทแบบหน้าใสตาใส บางทีก็ต้องซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเขา ช่วง low season บางวันพนักงานก็มีงานให้ทำน้อย เอเปรยขึ้นว่า แขกไม่มีแบบนี้ อยู่ว่าง ๆ ไปเรียนต่อปริญญาโทดีกว่า หรือบางวันเอเห็นพนักงานในครัวสื่อสารภาษาอังกฤษกับแขกไม่ได้ เอเสนอตัวทันทีว่าให้เขาสอนให้ไหม เขาเก่งภาษาอังกฤษนะ อยู่ว่าง ๆ เขาก็เป็นครูสอนภาษาอังกฤษ
บ่อยครั้งเช่นกันที่เขามีน้ำใจ เช่น ช่วงทำร้านใหม่ เราช่วยกันทาสีร้าน เขาก็มาช่วยทุกวัน ปีนป่ายขึ้นที่สูงในจุดที่เราขึ้นไม่ได้ บางวันเขาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าของร้านจนดึก เพื่อรอดูหิ่งห้อยนับร้อยที่มาทักทายกันที่ริมน้ำปิง
ในความมืดยามค่ำคืน หากเราปรับสายตาสักนิด อาจได้พบกับแสงวิบวับของหิ่งห้อย นิ่งนับความมืดสักระยะหนึ่ง แสงเล็ก ๆ นั้นอาจกลายเป็นปรากฏการณ์ที่เราต้องยอมนั่งนิ่งอยู่ในหัวใจตัวเอง และดื่มด่ำนับดาวเล็ก ๆ ที่เคลื่อนที่ได้เหล่านั้น
เหมือนบางขณะ ที่ฉันปรับสายตามองเข้าไปในหัวใจคน เห็นดาวเล็ก ๆ ในหัวใจเขา จนหลงลืมก้อนหินที่ถ่วงใจให้หงุดหงิดในบางเวลา
น้ำล้นแก้ว ก็เช็ดให้แห้ง...แค่นั้นเอง
