'ความฝัน’ กลางครอบครัวใกล้ล่มสลาย

ปิดตาในม่านมืด…
กร่อย,ชืดนานไปไหมกาแฟหอม
มือไขว่คว้าหัวใจไม่อาจยอม
กล่อมตัวเองเป็นเพลง ‘ดื้อรั้น’

พบตัวตนแต่ไม่อาจจับต้อง
คับข้องแต่ยังจะฝืนฝัน
‘กลวงเปล่าไปนานยาวเท่าไรกัน
ไร้สาระไปวันวันเพื่ออันใด’

ซึ่งอุดมคติก็แสนงาม
แต่ทุกยามอยู่กับโลกดูโศกไหม้
คนข้างกายไม่เข้าใจ
จากอ่อนไหว อยากอ่อนโยนจนอ่อนล้า

ปิดหูในเงียบเสียงไม่แยแส
ที่แท้ ‘คนไร้ค่า’ เขาตีค่า
นอกจากมอบความเหินห่างยังระอา
เหมือนกับว่าไม่ใช่ชีวิต

‘เบื่อ’ คือเสียงส่งคงสุดกลั้น
สุดท้ายก่อนคืนวันจะมืดสนิท
ความฝันสลายหายไม่รู้ทิศ
ถ้วยกาแฟกระจิดริดลอยคว้าง!

ถึงลืมตาดื้อรั้นมาทันยื้อ
แต่หัวใจก็ไร้มือจะคิดขวาง
และการอยู่อย่างยากไร้ให้จืดจาง-
ถึงคราว ‘รัก’ อ้างว้าง ไม่อาจปลง

แล้วรักก็ร้างลง ….คนรักลา!

ศอนอบอ
กลุ่มโดยสารวรรณกรรม