ในสวนบนเนินเขา (1)

เคยใช่มั้ย บ่อยครั้ง,ที่รู้สึกว่าชีวิตมันยุ่งยากซับซ้อน สับสนและยุ่งเหยิง กับบ่วงปัญหานานาที่ถาโถมเข้ามา ทั้งทางตรงและทางอ้อม บ้างจู่โจมซึ่งๆ หน้า บ้างจู่โจมทั้งรอบด้าน เหมือนกับศัตรูที่มองไม่เห็นพุ่งกระหน่ำเข้าใส่จนยากจะหลบหลีกพ้น

แน่นอน มันย่อมทำให้ความรู้สึกนึกคิดของคนเรานั้นรู้สึกสัมผัสได้ถึงความอึดอัดขัดข้อง ทุรนในจิตใจ และเฝ้าค้นหาทางออกให้กับตัวเอง แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งค้นหาก็ดูเหมือนว่ายิ่งตีบตัน ไร้ทางออก และดูเหมือนว่า ไม่มีใครชี้ทางใครได้

เมื่อเกิดความรู้สึกเข้าเกาะกุมหัวใจแบบนี้ขึ้นมาเมื่อใด ผมมักพาตัวเองปลีกวิเวกหนีออกมาจากสิ่งรุมเร้า ขับรถย้อนกลับไปบนถนนสายเก่าที่เคยจากมา ไปสู่หมู่บ้านเกิด ขึ้นไปพักอยู่ในสวนบนเนินเขา

พลันเท้าเหยียบดินนุ่มชุ่มชื้นในสวน ผมรู้สึกสัมผัสได้ว่า เหมือนกับมีพลังบางอย่างกำลังไหลแล่นเข้ามาสู่ชีวิต ร่างกายและจิตวิญญาน ให้เติมเต็มในสิ่งที่บกพร่องขาดหายไปนานและนาน พำนักอยู่ความเงียบสงบเช่นนี้ กางเต๊นท์ ผูกเปลนอน อยู่บนเนินเขาของหมู่บ้าน แล้วปลดปล่อยดวงจิตให้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติที่รายล้อมรอบกาย

ยามเช้า,หมอกขาวลอยอ้อยอิ่งเคลียดอยผาแดง
ลมภูเขาพัดความเย็นเยียบโชยมาทางฟากตะวันออก
นิ่งฟังความเงียบล่องลอยผ่านเข้ามาในดวงจิต
นั่นเสียงสายน้ำแว่วไหลลงผ่านฝายน้ำล้นเหนือหมู่บ้าน
นานทียินเสียงนกร้องเกาะบนกิ่งสักกำลังผลิดอกขาวโพลน
ก่อนกระพือปีกบินลับหายไปตามเส้นทางของนก
สุนัขจรตัวผอมกระหร่องเดินกระดิกหางมาทักทายก่อนหมอบนิ่งอยู่ใกล้ๆ
ก่อไฟจากหินสามเส้า ตั้งกาน้ำนิ่งรอจนน้ำเดือดปุดๆ
จิบกาแฟกลิ่นกรุ่นหอมอย่างช้าๆ
สายตาทอดมองผ่านไปเบื้องหน้า
โน่น,ดวงตะวันกำลังลอยโผล่พ้นทิวเขามาทักทาย
ลิบๆ เบื้องล่างนั้นเล่า ทุ่งนากำลังเคลื่อนไหว,มีชีวิต
ชาวนาตัวเล็กๆ ไต่ไปตามคันนา ในท้องทุ่งของความเขียวสด
ใช่,ทุกสิ่งกำลังเคลื่อนไหว ทุกอย่างกำลังดำเนินไป
ตามจังหวะก้าวย่างของกาลเวลา
ไม่รีบ ไม่เร่ง ไม่ร้อนรน
หากดำเนินไปตามวิถีของมันเอง
ไปตามบทเพลงแห่งการเริ่มต้น
ไปตามบทเพลงของความหวัง
ไปตามบทเพลงแห่งการงานอันเบิกบาน
ไปตามบทเพลงของความเปลี่ยนไป
ไปตามบทเพลงของการพบและจากพราก
เป็นเช่นนี้ เป็นธรรมดาอย่างยิ่ง
ไม่ใช่สิ่งยาก เป็นความเรียบง่ายธรรมดา
ที่ทุกชีวิตกำลังดำเนินไปอย่างมีจังหวะลีลา
อย่างสอดคล้องและสามัญ.

นานแล้วที่ชีวิตผมไม่ได้สัมผัสถึงคุณค่า ความงดงาม
ไม่ได้สัมผัสกับธรรมชาติเช่นนี้.

หมายเหตุ : งานเขียนชุดนี้เคยตีพิมพ์ใน "พลเมืองเหนือรายสัปดาห์" ผู้เขียนขออนุญาตนำมาลงในประชาไท,อีกครั้ง.