ในห้วงคำนึงขบถโรมานซ์ : " คิดถึงแม่ "

วันนี้ นั่งเหงาคนเดียวในบ้าน
บ้านที่เคยมี แม่ อยู่เคียงข้าง พ่อ
ฉัน คิดถึง แม่ มาก
เปิดหนังสืองานศพของ แม่ อ่าน ….

แม่บัวผัน ไชยดวงสิงห์
ชาตะ : 1 มิถุนายน 2458
มรณะ : 7 กันยายน 2530

เปิดหน้า 1 เจอบทกวีของ "ประเทือง เอมเจริญ" ที่มีชื่อบทกวีว่า "เต้านมแห่งเมฆ " - - -

" … เมื่อฤดูฝนโปรยปรายน้ำนมจากเต้านมแห่งเมฆ
มวลพืชพันธุ์ต่างๆ กระทำอาการของลูกน้อยๆ
ต่างดูดดื่มน้ำนมบริสุทธิ์นั้น
แล้วพากันเจริญเติบโต ผลิออกดอกใบสะพรั่ง
เขียวขจีไปทั่วพื้นภิภพ
ช่วงฤดูฝน มวลพืชพันธุ์จึงดูเริงร่าแจ่มใส
ดุจเดียวกับลูกน้อยที่เติบโตภายใต้การดูแลพิทักษ์ของ พ่อ แม่"

อ่านจบแล้ว โอ… ท่านช่างรจนาได้ไพเราะเพราะพริ้งด่ำดื่มดวงใจนัก เมื่อพลิกมาถึงหน้า 19 ฉัน อ่านบทกวีที่ฉันเคยเขียนถึงแม่ ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงแม่มากเป็นทวีคูณ …

" คิ ด ถึ ง แ ม่ "

. . . แม่ ครับ
การเกิดคือ ทุกข์
การ ดับ คือ สุข คือ สูญ . . .
ผม เชื่อเช่นนั้นแล้ว ครับ แม่

ชีวิตของ แม่ ท้นทุกข์
แม่ เลี้ยงดูน้องๆของแม่
และ เลี้ยงดูลูกๆจนเติบใหญ่
ให้ได้ร่ำเรียนหนังสือหนังหา
…
จนมีชีวิตอยู่ในโลกนี้

แม่ อดทนส่งเสียน้องๆให้ได้ร่ำเรียนหนังสือ ร่วมกับ " แม่อุ๊ยคำ " คุณแม่ของแม่ แม่อ่านเขียนไม่ได้ เพราะแม่เป็นผู้เสียสละให้น้องๆของแม่ได้ร่ำเรียนหนังสือ

แม่ ครับ ผมจดจำคำพูดของแม่ได้เสมอ และแม่ก็ชอบพูดบ่อยๆด้วย "เรื่องอ่าน เขียนหนังสือ กูยอมแพ้ แต่เรื่องอื่นๆ กูไม่ขอยอมแพ้ เด็ดขาด ถ้าไม่มีเหตุผล !!! "

ผม จำได้ดีถึงคำพูดที่แฝงฝังความหมายอันงดงามไว้เช่นนั้น
แม่ ครับ . . . ผม จำได้

ในชั่วชีวิตของแม่ แม่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหนเลย แต่ก็มีบ้างที่แม่ได้ไปเยือน " พี่อุรา" ลูกสาวของแม่ที่ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลศรีราชา, ชลบุรี

ผมจำได้ เมื่อเราลงไปที่ชายหาดศรีราชา …แม่เห็นน้ำทะเลครั้งแรก แม่ยกมือกราบไหว้แม่น้ำทะเล
โ อ . . . แม่ แม่ช่างงดงามนัก แม่กราบไหว้แม่พระธรรมชาติแม่น้ำทะเล ภาพแม่สวยงามมาก ลูกเสียดายมากที่ตอนนั้นลูกไม่มีกล้องถ่ายรูป

แม่ ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปเที่ยว - พักผ่อนที่ไหนเลย
แม่ มักขลุกอยู่แต่งานในบ้าน - ในครัวเรือน
แม่ เหนื่อยนัก แม่ จึงมักกลายเป็นคนแก่ขี้บ่น …แช่ง ดุด่า … บ่น แช่ง ด่า
แต่ ลูกๆ เข้าใจในวิถีชีวิตของ แม่

ทว่า ถ้าวันไหน แม่ มีอารมณ์ดี ปลอดโปร่งโล่ง สดชื่น แจ่มใส
แม่ จักเปล่งเสียงหัวเราะ บอกเล่าเรื่องราวแต่หนหลังอย่างมีความสุข
ครั้ง แล้ว ครั้งเล่า อย่างไม่มีวันเบื่อหน่ายเลย

แม่ ครับ
ผม เข้าใจ เห็นใจ แม่
แม่ สอนให้ลูกๆเป็นคนดี มีเมตตาต่อคนทุกข์คนยาก
แม่ สอนให้ลูกๆให้เงินแก่ วณิพก คนขอทาน ผู้ยากไร้ ด้วยโครงสร้างสังคมที่อยุติธรรม
" ทำบุ ญ . . . อย่าทำบาป" แม่ พร่ำย้ำเตือนเสมอแก่ลูกๆ

แ ล้ ว อยู่มาวันหนึ่ง . . . แม่ครับ
วันฟ้าเริ่มสาง 7 กันยายน 2530
แม่ ได้จาก ผ ม และลูกๆของแม่ไปสู่แสงสว่างด้วยโรคมะเร็งร้ายในมดลูก
พวกเราลูกๆ ได้ช่วยกันดูแล ปรนนิบัติแม่ตราบจนวาระสุดท้าย

โอ้ ชีวิตหนอ
เมื่อถึงคราวจากพราก ช่างรวดเร็ว แลแสนสั้นนัก

แม่ ครับ
ผม จำได้ … ก่อน แม่ กลับคืนสู่อ้อมอกแม่พระธรรมชาติอันอบอุ่น
แม่ ทุรนทุราย ปวดเจ็บ ใบหน้า ดวงตาแม่ บ่งบอก แม่ พยายามจะพูด แต่แม่ ก็พูดไม่ได้
เจ้าโรคร้ายทั้งหลาย ได้ทำลายประสาทสั่งงานบางส่วนของ แม่
พวกเราเฝ้าคอยดูแล แม่ นอนหลับเคียงข้าง แม่
ประคับประคอง แม่ . . . ระคนดวงใจเจ็บปวดร้าว
ผม ต้องขอร้องให้หมอช่วยฉีดยาระงับความปวดเจ็บ ทุรนทุรายของ แม่

แม่ ครับ
การจากพรากในสิ่งที่เรารัก เคารพ บูชา หวงแหนย่อมเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ การรำลึก โหยหา อาลัยอาวรณ์ คิดถึง ก็ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา เช่นกันครับ แ ม่

แม่ ครับ
ลูกของ แม่ คนนี้เคยเขียนถึง . . .
……ธรรมชาติ …ชีวิต ปรัชญา อุดมการณ์
……ความรัก ความดีงาม สร้างสรรค์ …ความอยุติธรรม
……คนทุกข์ คนยาก …. การกดขี่ข่มเหง
……วิญญาณขบถ
……การปลดปล่อยมวลมนุษยชาติ
……การลุกขึ้นสู้ของประชาชน
……อำนาจรัฐเผด็จการรัฐสภา และอำนาจรัฐเผด็จการ ท๊อบบูททมิฬฉ้อฉล
……การปฏิวัติโค่นล้มสังคมทราม !!!!
ฯลฯ … ฯลฯ …. ฯลฯ

เคยเขียนอะไรไปก็มากมาย … มากมาย
พระคุณ แม่ ครับ
วั น นี้ …ขอให้ผมได้เขียนอะไรถึงแม่บ้าง
"ต ะ"…… ลู ก แ ม่

กันยายน 2530, ล้านนาอิสระ, เจียงใหม่

หมายเหตุ…
*** "ตะ".... เป็นชื่อของผู้เขียนที่ใช้เรียกสรรพนามตัวเองกับ แ ม่
*** ชื่อบทกวีนี้เอามาจากหนังสือ "คิดถึงแม่" ของ "สหายจิตร ภูมิศักดิ์"
*** บทกวีนี้เขียนเมื่อยี่สิบปีผ่านมาแล้ว … วันนี้คิดถึง แม่ จึงเอามาเก็บไว้ในความทรงจำนิรันดร์ไป แล รจนาเพิ่มเติมใหม่ และเขียนให้คุณแม่ทุก ๆท่าน ทั้งที่ยังดำรงอยู่ และกลับคืนสู่อ้อมอกอันอบอุ่นของแม่พระธรรมชาติด้วยความเคารพ + พลังใจ