มี-ไม่มี

มนุษย์มี แต่ไม่เคยตระหนักรู้ถึงสิ่งที่ตนมีอยู่ และนำออกมาจับจ่ายใช้สอย มีทรัพย์ทางนามธรรม มีศักยภาพและความเป็นไปได้บางอย่างอยู่ในตัวมนุษย์ มีความละเอียดอ่อน มีความดีงามบางอย่างดำรงอยู่ เป็นขุมทรัพย์ทางนามธรรมอันมหาศาล ซึ่งยิ่งใช้ก็ยิ่งเพิ่มพูนไม่มีวันหมดสิ้น ต่างกับทรัพย์ในทางโลก

อวิชชาและความคับแคบเป็นอุปสรรค ปิดกั้นมนุษย์ออกจากศักยภาพ และความเป็นไปได้เหล่านั้น การตระหนักรู้ถึงสิ่งที่ตนมีอยู่ คือกุญแจที่ไขเปิดออก ให้มันแผ่ออกกว้างไกลดังเมฆใหญ่บนฟ้า

มนุษย์พึงใช้สัมผัสรับรู้ ใช้ความละเอียดอ่อนและภาวะการดำรงอยู่ของตนทั้งหมด เพื่อเปล่งออกถึงศักยภาพภายในและความเป็นไปได้ดังกล่าว แม้จะมีโอกาสอยู่เพียงหนึ่งในล้าน แต่เมื่อใดที่ใจตระหนักรู้ และฝันใฝ่ถึง นั่นก็คือสะพานที่เชื่อมโยงความจริงเข้ากับความฝัน และความฝันก็หาใช่สิ่งอื่นใดไม่ นอกจากความจริงที่ประจักษ์แจ้งในตนเอง