โอ.อันดามัน

โอ.อันดามัน
ภู เชียงดาว

โอ. อันดามัน
ดินแดนสวรรค์ของคนทั้งหล้า
มาบัดนี้…แปรเปลี่ยนผันกลายเปลี่ยน
ความงาม กลายเป็นความเศร้า
ท้องฟ้ากลายเป็นสีเลือด
อากาศอ้าว แปรปรวน
ยินแต่เสียงครางครวญหวนไห้

โอ.อันดามัน
ที่นั่น แผ่นดินไหว…
สั่นสะเทือนโลกทั้งโลกให้ไหลเคลื่อน
โน่น.แผ่นดินแยกแตก
กลายเป็นร่องลึกหุบเหวมหากาฬ
ในความนิ่ง…
ความตายมาพร้อมคลื่นใต้น้ำ
ราบเรียบบนพื้นผิว
ทว่าปั่นป่วน รุนแรงลึกใต้ห้วงมหาสมุทร
ก่อนถาโถมซัดสูงหนักหน่วง รุนแรง…

หรือคือความวิปริต หรือคือความคลั่งบ้า
หรือคือหายนะภัย หรือคือความโหดร้าย
กวาดชีวิตมากมายชีวิต พร้อมสรรพสิ่ง
ก่อนกระชากกลืนหาย
ในห้วงเหวอันเลวร้าย อันดามัน…

คล้ายๆ ยินเสียงเพรียกจากโลก
ส่งสัญญาณเตือนสำนึกครั้งยิ่งใหญ่
"…แท้จริงโลกมิได้โหดร้าย
หากมวลมนุษยชาตินั้นต่างหากเล่า!!…"
เฝ้าฝืนพยายามจ้องทำลายล้าง…
ขุดเจาะทรวงอกแม่แห่งโลกให้แปลบปวด
ยื้อแย่งชิงความเป็นใหญ่เหนือธรรมชาติ
กอบโกย พร่าผลาญ เพิ่มสารพิษความชั่วร้ายไปทั่ว
แผ่นดินแตกแยก ฟ้าหม่นมัว ทะเลคลั่งบ้า…

หรือว่า…ผู้คนหนักล้นเกินโลกจักแบกรับน้ำหนักได้
หรือว่า…จักถึงคราอวสานการดำรงอยู่,สรรพชีวิต
เพียงเพื่อปรับดุลยภาพแห่งสามัญความจริง ให้รับรู้
ในโลกนี้ ไม่มีชนชั้น วรรณะ เชื้อชาติ สีผิว และเผ่าพันธุ์
ทุกชีวิตล้วนเท่าเทียมกัน.

โอ.มวลมนุษย์เอ๋ย…
เราเคยหันหน้ามาจับมือกันเพื่อโลกสันติกันบ้างไหม!?
หวนกลับมาเรียนรู้ตนเอง เรียนรู้ผู้คนรอบข้าง
เรียนรู้สังคม เรียนรู้ธรรมชาติ เรียนรู้โลก
ด้วยความเข้าใจ ในความเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ใช่!…แท้จริงโลกทั้งผองล้วนคือพี่น้องกัน