ดวงตาและรถไฟ

ดวงตาและรถไฟ

มีดวงตาสี่คู่มองดูฉัน
ขณะคู่อื่นนั้นหลับสนิท
ท่ามผู้คนมากมาย หลายชีวิต
บ่ายร้อนวันอาทิตย์ บนรถไฟ

ตาที่จ้องมองโน่นและมองนี่...
อย่างถ้วนถี่สับสน ปนหวาดไหว
พลางถามขึ้นซ้ำซ้ำ ย้ำขึ้นใจ
"แม่เมื่อไหร่จะถึงกรุงเทพฯ ครับ"

แม่ปรือตาคว้าลูกเข้ามากอด
สองแขนสอดรัดไว้ "ทำไมไม่หลับ
ตื่นจะได้เจอพ่อมารอรับ
นอนนะครับเด็กเอ๋ย โอ้เด็กดี"

ไม่มีคำต่ออีกจากเด็กน้อย
น้องค่อยค่อยนั่งลงตรงข้างพี่
แล้วอีกครั้ง หนูหันหน้ามาอีกที
ความแจ่มใสไหลรี่ในดวงตา

ตาอย่างนี้ที่เคยเป็นของฉัน
บางคืนวันยามเดินทางไปข้างหน้า
โลกกว้างเพียงที่เห็น เป็น ผ่านมา
ลึกซึ้งก็ไร้เดียงสา มิซับซ้อน

รู้จะถึงปลายทางก็วางใจ
เชื่อและไม่ระแวงระวังก่อน
เบื่อก็เล่น หิวก็กิน ง่วงก็นอน
แม้อาวรณ์ใดใดไม่จีรัง

ตาอย่างนี้ที่ฉันทำสูญหาย
เลือนละลายกับทางสองฟากฝั่ง
เหลือแต่โคลนขุ่นข้น ท้น ปิดบัง
มองสิ่งใดให้คาดหวัง ตั้งแต่นั้น

ตาอย่างนี้ที่ฉันอยากได้คืน
หลับแล้วตื่นชื่นใส ไร้กรอบกั้น
วางใจจนใดใดไม่สำคัญ
ทุกสิ่งอันปลอดภัยในสายตา

มีดวงตาสี่คู่มองดูฉัน
ขณะนั่งตรงกันประจันหน้า
หนึ่งคู่จ้องมองราวกล่าวคำลา
แล้วเรียกฝนสายหนึ่งมาสู่รถไฟ.

มกราคม 2547, กลับจากหนองคาย
จาริก แรมรอน