ความตายของจักรวาล

น่าเศร้า…
ข้าฯ พบความตายของทุกสรรพสิ่ง
มันเริ่มต้นจากความตายของสายน้ำสายหนึ่ง
สายน้ำเล็ก ๆ ที่เคยไหลรวมสรรพชีวิตเข้าด้วยกัน
ทั้งเคยให้ชีวิตแก่หินผา แผ่นดิน ต้นหญ้า
ให้ชีวิตแก่ปีกของแมลงปอและผีเสื้อ
แก่ใบไม้และจักรวาล…

บัดนี้, สายน้ำ…
กลับกลายเป็นฝุ่นผงธุลี
ดวงวิญญาณแตกสลายออกจากร่างของลำธารเสียแล้ว
ผู้คนที่เคยใช้น้ำสายนี้หล่อเลี้ยงชีวิตตน
และให้น้ำนมแก่ลูกหลาน
ต่างพากันหันหลังให้อย่างชินชาเมินเฉย
ฝูงปลาเคยแหวกว่ายเริงร่า…
พลันอ่อนล้าจะแหวกว่ายในฝุยผง
มันตายลงไปพร้อม ๆ กับดวงดาว

น่าเศร้า…
ข้าฯ พบความตายของทุกสรรพสิ่ง
จากดวงตาของหญิงชรา
ครั้งหนึ่งทุกคนเคยบูชา สักการะมอบวิญญาณแด่เธอ
เปรียบเธอดั่งมารดาแห่งจักรวาล.

ระริน มุข