ลอยคอ รอคอย..

ลอยคอ รอคอย..

กลางวันผ่านเช้ามาอีกหน

และข้าวก็เดือดอีกครั้ง

นั่นเพียงการงอกใหม่ของเมล็ด …

เป็นหรือตายไม่มีใครรู้

เอ้อระเหย รอคอยให้ถึงเย็นนี้

ลอยคอไปในสายน้ำลึกกว้างลับไกล

ลอยคอไปสู่จุดหมายอันไร้ทิศ …

อาจบางทีเราเร้นหายไปเงียบๆ

ในค่ำคืนที่ไม่อาจประมาทและมองข้าม

ในค่ำคืนที่ไม่มีใครรู้จัก … ใส่ใจถามถึง

หรือชีวิตก็เพียงเท่านี้

เป็นได้เพียงจำนวนนับที่เคยปรากฏก็ดับสูญ

กัดกินตัวเองอยู่ลำพัง

เพื่อรับรู้ … ว่าทุกนาทีที่พานพบ

คือจากพราก .

ขนำจันทร์