"แด่การเดินทาง"

บางทีโจทย์ที่ว่า " ชีวิตต้องการอะไร" ก็คงเป็นคำถามเดียวกับ " อาหารชีวิตชนิดไหนที่หล่อเลี้ยง ชีวิตคุณ "

คำถามเดียวกัน … แต่คำตอบสำหรับคำถามนี้นั้นอาจเรียกได้ว่ามีเพียงหนึ่งเดียวสำหรับตัวผม..

หลายครั้งในชีวิตบางสิ่งบางอย่างก็ให้คำตอบคลี่คลายออกมาเองอย่างที่เราไม่สังเกตจนโดนตั้งคำถามนี้ขึ้น

อาหารชีวิตในที่นี้คงมีความหมายต่างไปจากอาหารในปัจจัย 4 แต่สถานะนั้นเป็นสิ่งเดียวกันคล้ายอย่างแยกไม่ออก คือ… ถ้าไม่มีอาหารชีวิตชนิดที่ถูกกับคนทานแล้วชีวิตก็เท่ากับไร้ความหมาย หรือนัยหนึ่งก็เท่ากับ " ตาย" นั่นเอง แตกต่างกันตรงที่ว่าเป็นการตาย " ทางจิตใจ" ขณะที่การขาดอาหารที่เป็นปัจจัย 4 นั้นคือการตายทาง " กายภาพ"

แต่ในสองสิ่งที่ต่างกันนั้นสำหรับผมแล้ว … ไม่ต่างกัน

เพราะเมื่อคนเราไม่มี " พลังใจ" แล้วก็มีค่าไม่ต่างกับตาย…

ผมเดินทางบ่อยครั้งเมื่อเข้ามาอยู่ มาเรียนในมหาวิทยาลัย เดินทางทั้งในแง่กายภาพและทางจิตใจ และเมื่อจบออกมาก็ยังไม่คิดจะเลิกเดินทาง

เพียงก้าวออกจากบ้าน

ความรู้สึกเราก็จะแปลกเปลี่ยน

การเดินทางไกลทุกครั้ง

นอกจากได้ประสบการณ์ชีวิตแล้ว

ยังมีเวลาสำรวจอารมณ์ ความรู้สึก

และความคิดของตนเองอีกด้วย

                                   สัจภูมิ ละออ

ข้อเขียนของนักเขียนสารคดีคนหนึ่งกล่าวถึงการเดินทางไว้เช่นนั้น จะว่าไปชีวิตคนเราเดินทางตั้งแต่กำเนิดเกิดดูโลก จากครรภ์มารดาสู่การเจริญเติบโตในวัยต่าง ๆ และที่สำคัญยิ่งก็คือ .. " เดินทางในความคิดและจิตใจ" ที่ทำให้คนมาเป็นคน เป็นตัวตนของจนกระทั่งมาถึงทุกวันนี้

เราจึงผ่านการเดินทางแทบทุกคน …

ผมดีใจเสมอเมื่อได้คิด ได้มีโอกาสไปไหนต่อไหนไม่ว่าใกล้หรือไกล แม้บางครั้งจะขี้เกียจสันหลังยาวอย่างมากก็ตาม

เพราะการเดินทาง … นอกจากเป็นการเดินทางผ่านวัยต่าง ๆ ในชีวิตเหมือนคนอื่นเขาแล้ว

ผมยังมีโอกาสได้เดินทางในตัวตนผ่านการเดินทางไปสถานที่ต่าง ๆ อีกด้วย

นอกจากความรู้สึกจะแปลกเปลี่ยน ประสบการณ์ที่ได้รับแล้ว ผมพบว่า โลกไม่ได้มีด้านเดียว ยังมีซอก หลืบอีกหลายด้านรอเข้าไปค้นพบมากมาย รวมไปถึงซอกหลืบทางความคิดตัวเอง

ยังมีผู้คนยากจน ผู้คนที่รักชีวิตในท้องไร่ท้องนา ผู้คนที่พลัดพรากถิ่นฐานบ้านเกิด ผู้คนที่มีชีวิตดุจนิยายอยู่ในแผ่นดินนี้ นอกเหนือจากชีวิตในเมืองหลวงของชนชั้นกลางที่สนใจแต่ตัวเลขทางเศรษฐกิจ

ผมรู้จักตัวเองมากขึ้น รู้จักโลกรอบตัวมากขึ้นโดยไม่ต้องรอใครมาทำโครงการท่องเที่ยวแคมเปญใด ๆให้ไป แม้บางครั้งจะเป็นการเดินทางในช่วงสั้นและใกล้ก็ตาม

คำตอบของอาหารชีวิตที่เรียกว่า " การเดินทาง" มันจึงออกมาจากความรู้สึกต่าง ๆ ที่ผ่านมาทั้งหมดที่ได้ใช้ชีวิตมาจนบัดนี้ … ผมจึงตั้งใจที่จะเดินทางต่อไป

อาจจะมีโอกาสน้อยลงเมื่อชีวิตมีภาระที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ต้องทำอย่างอื่นมากขึ้น แต่ผมจะไม่ทิ้งมัน …

นี่คือปณิธานที่ตั้งมั่นในใจ เพราะนี่คืออาหารชีวิต

… แม้จะน้อยคนก็ตามที่สามารถสร้างสมดุลย์ระหว่างความฝันกับความจริงได้ แต่เขาก็สามารถรักษาอาหารของชีวิตเขา หรือเป็นในสิ่งที่ผมเรียกว่าไม่เคยทิ้งในเรื่อง" จิตวิญญาณ" แม้เขาเหล่านั้นจะมีจำนวนนับตัวคนได้ก็ตาม!

ต่างกับคนกลุ่มใหญ่ ๆ ในสังคมที่มักจะรักษาสิ่งนี้เอาไว้ไม่ได้

… ผมจะลองเดินตามพวกเขาดู

อย่างน้อยการเดินทางทั้งภายในและภายนอกตัวผมมันจะไม่หยุดยั้งลงด้วยเงื่อนไขของเวลาและโอกาสที่จะลดลง

ผมจะเดินทางต่อไปเพราะการเดินทางนั้นนำไปสู่ " การค้นหาตัวตน" และพบเจอตัวตนมากที่สุดสำหรับผม

เพราะนี่คือ " อาหารชีวิต" ของผม

(ปรับปรุงจาก " อาหารของชีวิต" ในนิตยสารยูงทองปี 2546 )