จุดนัด "ฝัน"

จันทน์กระพ้อ

ว่างเว้นจากการเขียนหนังสือไปนาน ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะ ฉันเพิ่งเรียนจบจึงออกเดินย่ำต๊อกหางานหาการ (ตามความฝัน) ทำให้เป็นกิจจะลักษณะ

ไม่เคยนึกเหมือนกันว่า การเดินตามความฝันนั้นจะเป็นอะไรที่ยากยิ่งที่สุดอย่างหนึ่ง ซึ่งฉันเชื่อว่า หลายคนต้องพบกับปัญหานี้

ก็เพราะความฝันนั้นเกิดขึ้นจากตัวเรา แต่ด้วยความที่เราเป็นเพียงมนุษย์ปุถุชน เราจึงต้องมีความสัมพันธ์กับผู้อื่น เช่น พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง นายทุน และสภาวการณ์ขึ้นลงของตัวเลขในตลาดหุ้น ความฝันของเราจึงคล้ายดั่งมีเส้นใยบาง ๆ ผูกไว้กับความสัมพันธ์ที่ว่านั้นด้วย

และจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ หากความฝันของคุณจำเป็นต้องผูกไว้กับใครก็ตามที่ไม่เชื่อและไม่เปิดโอกาสให้คุณได้ทำในสิ่งที่รัก งงไหมคะ? งั้นฉันขอยกตัวอย่างก็แล้วกัน

เช่น ถ้าคุณอยากเป็นนักเขียน แต่คุณไม่ได้เรียนจบคณะวารสารศาสตร์ หรือนิเทศศาสตร์ล่ะก็ จากประสบการณ์ของฉัน ความน่าจะเป็นในการที่คุณจะได้ทำงานตรงนี้นั้นจะถูกตั้งด่านปราการไปแล้วด่านหนึ่ง (ประสบการณ์ของฉันอาจน้อยนิดก็เป็นได้ ถ้ามีกองบรรณาธิการกองไหนที่ไม่ได้มีทัศนคติในการรับนักเขียนดังที่ฉันเขียนมาข้างต้นก็ขออภัยด้วยค่ะ)

โดยที่ไม่รู้ตัว ฉันเดินทางมาถึงจุดหักเหของความฝันในวันหนึ่ง

เมื่อจู่ ๆ บริษัทแห่งหนึ่งตอบรับฉันเข้าทำงานพร้อมให้ค่าตอบแทนมากเท่าที่คนที่ได้รับวุฒิปริญญาตรีจะใฝ่ฝันถึง

ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทำงานชิ้นนี้ไหม? หรือจะเลือกวิ่งตามความฝันต่อไป โดยที่ไม่มีวันรู้เลยว่า คนที่เป็นผู้กุมชะตาความฝันของคุณไว้นั้นจะเปิดโอกาสให้กับคุณเมื่อไร

เพราะฉันไม่ใช่นักล่าฝันที่มั่นคงและเข้มแข็งพอที่จะรองานที่รักได้อย่างสนิทใจ ประกอบกับคนรอบข้างส่วนใหญ่สนับสนุนให้เลือกงานที่ได้แน่ ๆ (ทั้งนี้เพราะความมั่นคงในอนาคตของฉันเอง) แวบหนึ่งในความนึกคิด ฉันจึงตัดสินใจละทิ้งความฝันไว้ข้างหลัง โดยปลอบใจตัวเองว่า วันหนึ่ง ฉันจะกลับมาไล่ตามความฝันอีกครั้งเมื่อฉันมีศักยภาพเพียงพอ

แต่ในที่สุดแล้ว ฉันก็เลือกที่จะไล่ล่าความฝันต่อไป โดยมีแรงบันดาลใจมาจากคำพูดของเทวทูตจากสวรรค์ที่พูดถึงคนที่เขารักว่า "แม้เลือกได้ผมขอสูดกลิ่นผมเธอเพียงครั้ง จูบปากเธอเพียงครั้ง กุมมือเธฮเพียงครั้งมากกว่าอยู่เป็นอมตะโดยไม่ได้ลิ้มลองสักครั้ง"

ถูกต้องแล้วค่ะ คำพูดข้างต้นเป็นคำพูดของเซท เทวทูตจากสวรรค์ตัวละครในเรื่อง City of Angle นั่นเอง

City of Angle เป็นเรื่องราวของ "เซท" เทวทูตจากสวรรค์ที่ตกหลุมรัก "แม็กกี้" หญิงสาวธรรมดาทันทีที่ได้พบ ซึ่งหลังจากได้พบเธอครั้งแรก เขาก็ติดตามเธอและตัดสินใจปรากฏกายให้เธอเห็น เซทได้พยายามบอกความจริงให้แม็กกี้รู้แต่เธอไม่เชื่อ จนวันหนึ่งความจริงได้เปิดเผยตัวมันเอง เมื่อเซทไม่สามารถรู้รสแห่งสัมผัสที่แม็กกี้กระทำต่อเขา ในที่สุดเธอจึงเชื่อว่า เขา "เป็น" อย่างที่เขาพยายามบอกกับเธอเสมอมา เธอจึงบอกลาเซทด้วยเหตุผลว่า เธอทนไม่ได้ที่เขาไม่รู้สึกถึงสัมผัสของเธอ

การบอกลาของแม็กกี้ทำให้เซทตัดสินใจละทิ้งความเป็นอมตะนิรันดร์กาลและการใช้ชีวิตตามใจชอบอย่างที่เทวทูตพึงจะได้รับมาสู่การเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่ต้องผจญกับวัฏฏะทั้ง 4 แต่น่าเสียดายที่หลังจากเซทเป็นมนุษย์ เขามีโอกาสได้อยู่ร่วมโลกกับคนที่เขารักเพียง 1 วันเท่านั้น โดยที่แม็กกี้เป็นฝ่ายจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ขณะที่เซทกำลังเศร้าเสียใจอยู่นั้น เพื่อนเทวทูตได้ถามเขาว่า ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะต้องลงเอยเช่นนี้ เขายังจะตัดสินใจเช่นเดิมหรือไม่

และเซทก็ตอบว่า "แม้เลือกได้ผมขอสูดกลิ่นผมเธอเพียงครั้ง จูบปากเธอเพียงครั้ง กุมมือเธอเพียงครั้งมากกว่าอยู่เป็นอมตะโดยไม่ได้ลิ้มลองสักครั้ง"

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า เพียงประโยคนี้จริง ๆ ที่ทำให้ฉันตัดสินใจกลับเข้ามาสู่ลู่วิ่งแห่งความฝันอีกครั้ง โดยพยายามปลอบใจตัวเองว่า ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสถึงเส้นชัยหรือไม่ในชีวิตนี้ แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ลองออกวิ่ง

อย่างไรก็ตาม ต้องบอกว่า เรื่องเล่าทั้งหมดข้างต้นไม่ได้มีเจตนาที่จะผลักใสให้ใครก็ตามที่เดินทางมาถึงจุดหักเหของความฝันต้องเลี้ยวไปตามเส้นทางของมันอย่างที่ฉันเลือก ทั้งนี้ ก็อย่างที่บอกไปแล้วว่า ทุกคนต่างมีข้อผูกพันที่แตกต่างกันไป

การละทิ้งความฝันสำหรับฉันไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจ ตรงกันข้ามคนที่สามารถทำอย่างนั้นได้น่าจะเป็นคนที่เข้มแข็งมากด้วยซ้ำ เพราะการเดินผ่านความฝันเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก และต้องฝืนใจมากจริง ๆ

เอาเป็นว่า ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เลือกแล้วว่า จะนำพาชีวิตไปทางไหน ขอให้เคารพการตัดสินใจของตัวเอง และจัดการกับวันนี้ให้ดีที่สุด ซึ่งโดยส่วนตัวแล้ว ฉันเชื่อว่า เมื่อถึงวันที่พร้อมและมีศักยภาพเพียงพอ เจ้าความฝันที่ซุกซ่อนอยู่ในซอกหลีบของหัวใจจะงอกงามอีกครั้ง เพื่อให้คุณไล่ล่ามันได้ตามชอบใจ

สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ตรงที่คุณจะบรรลุความฝันเมื่อไร แต่อยู่ตรงความพร้อมที่จะอยู่กับความฝันนั้นอย่างเป็นสุขต่างหาก