Swing Girls กับการแสวงหา " ความได้เรื่อง "

24 1/6

ถ้าใครเป็น " ขาประจำ" (ในความหมายดั้งเดิม ไม่ใช่ความหมายที่ " พี่คนนั้น" นิยามบรรดาคนที่ไม่เห็นด้วยกับเขานะครับ) ของเว็บบอร์ด " เฉลิมไทย" ภายในเว็บไซต์ pantip.com คงจะได้รู้ว่าช่วงนี้มีหนังญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่ถูกกล่าวขวัญมากพอดู (โดยเฉพาะกับบรรดาหนุ่มๆ จะกิ๊วก๊าวกับหนังเรื่องนี้เป็นพิเศษ ^ ^ )

หนังที่ว่าที่คือหนังเรื่อง "Swing Girls" หรือในชื่อไทยว่า " สาวสวิง กลิ้งยกแก๊งค์" (ใครกันหนา ที่คิดชื่อไทยไปซะขนาดนี้... -____-") ผลงานกำกับของShinobu Yaguchi ผู้ที่เคยสร้างชื่อเสียงในแวดวงผู้นิยมหนังญี่ปุ่นในไทยด้วยหนังอย่าง Waterboys มาแล้ว

หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเด็กนักเรียนมัธยมสาวในโรงเรียนแห่งหนึ่งในตอนเหนือของญี่ปุ่น ที่จำเป็นต้องมารวมตัวตั้งวงดนตรีเพื่อไปเชียร์ทีมเบสบอลของโรงเรียนแทนวงโยธวาทิตที่เกิดป่วยกันทั้งวง ซึ่งจากการรวมตัวอย่างฉุกละหุกก็ทำให้ได้วงที่ประกอบด้วยเด็กหญิงกลุ่มใหญ่ที่หวังโดดเรียนซ่อมเสริมภาคฤดูร้อน แถมยังเล่นดนตรีไม่เป็นสักคน, สาวพั๊งค์ที่วงดนตรีของเธอเพิ่งแตก และสาวแว่นเงียบๆ ท่าทางแบบเด็กเรียน (แสดงโดย Yuika Motokariya ที่แอบขโมยหัวใจหนุ่มๆ ไทยไปได้โขทีเดียว ;-)

เรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น เมื่อพวกเธอเกือบทั้งหมดต้องมาฝึกดนตรีกันให้ทันการแข่งขันเบสบอล (ในขั้นตอนการถ่ายทำจริงๆ พวกเธอทั้งหมดก็ต้องฝึกดนตรีกันจริงๆ อีกทั้งพวกเธอยังบันทึกเสียงเพลงประกอบหนังกันเอง นอกจากนี้นักแสดงทั้งหมดยังออกแสดงคอนเสิร์ตเพื่อโปรโมทหนัง ทั้งในญี่ปุ่นและอเมริกาด้วย) จนแม้ในที่สุดวงโยธวาธิตตัวจริงจะหายป่วยกลับมาทันการแข่งก็ตาม แต่พวกเธอก็ยังคงฝึกดนตรีต่อไป เพื่อเทศกาลแสดงดนตรีที่กำลังใกล้เข้ามาถึง...

ด้วยลักษณะหนังที่ดูครื้นเครงเฮฮาคล้ายการ์ตูน อาจทำให้หนังเรื่องนี้ไม่ใช่ของโปรดสำหรับผู้นิยมเรื่องราวเข้มข้นจริงจัง แต่ถ้าคุณชอบเรื่องราวใสๆ เพลงเพราะๆ พร้อมทั้งเกร็ดเกี่ยวกับดนตรีเล็กๆ น้อยๆ หนังเรื่องนี้เหมาะกับการเสียสตางค์ซื้อตั๋วหนังเป็นอย่างยิ่ง (ส่วนใครจะหลงใหลได้ปลื้มถึงขนาดไปความหาเพลงประกอบหนังมาฟังนั้น...อันนี้แล้วแต่ระดับความคลั่งไคล้ครับ)

ผมดูหนังเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกนึกถึงตัวเองตอนสมัยมัธยม โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงโทโมโกะ (แสดงโดย Juri Ueno ) หัวโจกของกลุ่ม...ที่ผมบอกไปอย่างนั้น ไม่ได้หมายความว่าในสมัยมัธยมผมเคยเป็นผู้หญิงหรอกนะครับ หากแต่ตัวโทโมโกะในช่วงก่อนที่จะพบดนตรีสวิงแจ๊ส เธอก็เป็นแค่เด็กสาวธรรมดาๆ ที่ไม่ได้เป็นโล้เป็นพายอะไร

แต่เมื่อเธอพบกับดนตรี เธอก็จริงจังกับมัน

โทโมโกะเป็นตัวแทนของผม และเด็กหนุ่มสาวอีกหลายคน ที่ภายนอกอาจเป็นแค่คนไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วอาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขา/เธอยังไม่ได้เจอ " เรื่อง" ที่พวกเธอ " ได้เรื่อง" จริงๆ

ซึ่งการเรียนการสอนที่มีวิชาแนะแนวเพียงเพื่อไว้ทำข้อสอบทางจิตวิทยาและชี้นำว่าคะแนนสอบอย่างเธอจะไปเรียนที่ไหนได้ไม่น่าจะพอ

เราคงต้องการกิจกรรมและวิถีชีวิตที่จะนำพวกเขา/เธอให้พบกับทางที่ " ใช่" จริงๆ เพราะการเรียนแบบที่บังคับให้เด็กทำดีเพียงคะแนนสอบ หรือทำให้เด็กแปลงร่างเป็น " มนุษย์กวดวิชา" ไม่น่าจะให้เวลาของพวกเขา/เธอเพียงพอต่อการค้นหาตัวเอง

ลืมเรื่องเอนทรานซ์กันสักนาที แล้วคิดถึง " ชีวิต" ของพวกเขา/เธอบ้าง จะดีไหม...